Surfen zit er echt op nu en mijn bus vertrok al vroeg op weg naar de volgende bestemming: Mossel Bay. Ik zag er een beetje tegenop. Op heenweg waren we hier al doorheen gekomen en toen deed het troosteloos aan. Maar vanuit Mossel Bay kon je sandboarden op de hoogste duin van Zuid-Afrika. Dat wilde ik graag doen. Maar eerst nog 5 uur in de bus. Daar valt weinig over te zeggen. Los van die ene persoon die werd vergeten en die jongen achterin de bus net voor Mossel Bay spuugie moest doen na een avond stappen. Ik was a) blij dat ik aan de andere kant zat en niet voor hem en b) dat ik 5 minuten later op mijn bestemming was.

Het sandboarden was de volgende ochtend pas, maar na drieën is er weinig meer wat je kan doen. Dus ben ik de buurt maar gaan verkennen. Blijkt Mossel Bay helemaal zo gek nog niet. Moet bekennen dat de zon nu ook scheen. Net toen ik wilde gaan eten, gingen twee Engelsen met wie ik in de bus zat, ook op pad om eten te scoren. Met z'n drie belandden we uiteindelijk in een restaurant waar ik op mijn verkenningstocht langs zijn gekomen. Het eten was ook maar zozo. Ik had pasta met een garnalensaus. Of beter gezegd garnalensaus met slierten. Qua smaak was het gelukkig okay. Verder die avond weinig ondernomen. Met name omdat het hostel maar weinig gasten heeft.

De volgende dag stonden ik en mijn Finse kamergenoot, die advocaat is, vroeg op omdat we om half negen werden opgehaald om te gaan sandboarden. Eerst stapten we in een busje; om vlak voor de duin over te stappen in het bakkie van de pick up, zoals hier normaal is. Gordels heb je toch niet nodig als je jezelf vast kan houden?! Eenmaal bij de duin, werden al ons fotoapparatuur gevraagd. De instructeur houdt van actiefoto's. We waren met zijn zessen. De twee die met meegingen busje hadden geen goede toestellen. De instructeur wist een oplossing. Gebruiken we jouw telefoon en op de terugweg kan alles uitwisselen. En zo geschiedde.

We begonnen op een babyduin, waar we konden oefenen. Van de 6 bleek ik de enige die genoeg gevoel had voor de grote duin. Wat niet wil zeggen dat de anderen veroordeeld waren tot de babyduin. Naast snowboards (gek eigenlijk) waren er ook bodyboards. En die zorgen voor genoeg plezier. Ik heb zelfs de snowboard verruilt voor een bodyboard om een wedstrijd te doen met een kamergenoot. Regels. Die waren er niet. Ja, dat moet je niet tegen een advocaat zeggen. Ik lag achter en net toen ik hem binnendoor passeerde deed hij alles om mij te vertragen; met succes. Ik verloor, maar dat deed er niet toe. In totaal ben ik 4 x naar beneden geweest. Op zich had ik wel langer willen gaan, maar de andere kant was het ook wel goed zo. Het naar boven lopen door het mulle zand is geen pretje.

Op de terugweg naar het hostel begon het te regenen. Later die dag zou ik nog gaan varen, maar eerst lunch. Dit heb ik gehaald, bij wat eruit ziet als een loods van een sloperij. Broodjes hadden ze niet, maar wel taart. Ik kreeg een dusdanig groot stuk dat ik dat ook meteen als lunch deed gelden.

Na deze overdaad aan chocola was het tijd om naar de boot te gaan. Eenmaal daar aangekomen bleek er wel een kraampje te zijn, maar geen boot. Die bleek verderop in de haven te liggen, alleen wist ik niet hoe ver. Halverwege kreeg ik een lift van een Engels echtpaar om erachter te komen dat ik er al bijna was. De boottocht zou maar een uur duren. Doel: een zeehondenkolonie op een eiland. Het ging mij alleen niet om de zeehonden, maar lekker op een boot zitten. Want weet je wie er nog meer naar zeehonden kijken: haaien. Die heeft niemand gezien omdat iedereen de andere kant op keek. Het waren kleintjes hoor; maar toch.

Op de boot bleken ook nog anderen uit het hostel te zitten waarmee ik ook in de bus heb gezeten. Die hadden bedacht te gaan braaien. Je moest alleen zelf het vlees halen. De rest werd voor je gedaan. Zij vonden het geen probleem dat ik aansloot. Alleen de afstemming had beter gekund.

Ik had salade en vlees gekocht om te delen. Hoefde ze niet. Volgens mij had die gast van het braaien dat vaker meegemaakt. Die maakte dankbaar gebruik van mijn overschot aan eten. De avond afgesloten met een avondje poolen.

De dag erop vertrok de bus halverwege de middag. Dus wilde ik nog wat doen in de ochtend. Dat werd The point of human origin. Vrij vertaald: het punt waar de mensheid is ontstaan. Ik wilde wel eens zien waar we allemaal vandaan komen. Helaas was dit niet naast de deur van het hostel en moest ik met de taxi.

Het geval wil dat het punt grotten zijn in de kliffen waarboven een golfresort ligt. Het verzamelpunt was het clubhuis. Ik geloof niet dat ik aan de dresscode voldeed; met mijn korte broek. Even later kwam de gids. Dat was wel een mooie vent; met zijn rasta's. Nadat nog een ander iemand die het punt wilde zien, aankwam begon de toer.

Zoals gezegd ligt de golfclub op de klif. We moesten dus naar beneden. 174 treden om precies te zijn. Eenmaal beneden moesten we nog licht hiken. Gympies was nu niet echt het juiste schoeisel. Maar een keus had ik niet omdat ik net mijn hiking schoenen net had gedoneerd aan Afrika. Het verhaal is interessanter dan datgene wat je ziet. Het is niet dat je huiskamer van een grotbewoner binnenwandeld. Het bewijs zijn speerpunten en botresten in gesteente. We hebben het hier over 169.000 jaar geleden.

Helaas kon ik met niet goed concentreren op wat de gids vertelde. Halverwege zijn verhaal werd ik niet lekker. Denk dat iets van de braai van de avond ervoor niet goed was. Ik voelde eigenlijk dubbel rottig want die gids deed zijn best en ik was er totaal niet bij. Ik kon ook nergens heen. We stonden in een grot en het clubhuis was 174 treden omhoog. Gelukkig deed de frisse lucht buiten de grot me genoeg opknappen om de toer toch af te maken. Na de toer bracht de gids me weer naar het hostel. Dit was al besproken voordat ik me rottig voelde.

Het was een mooie rit omdat alles zo in perspectief werd geplaatst. Zijn auto stond zo ver mogelijk van het clubhuis. Van zijn salaris kon hij twee jaar geleden een fiat uno aanschaffen. Het rijdt en hij is er supertrots op dat hij zichzelf een auto kan veroorloven. Zo hadden we over meer van dat soort dingen. Eenmaal bij het hostel aangekomen had ik het gevoel dat alle energie in zijn auto had laten liggen. Ik heb geslapen totdat de bus kwam. Daarna nog 6 uur in een bus zitten. Ik wilde per se niet slapen; bang nog beroerder wakker te worden. Je begrijpt dat ik wel eens prettiger onderweg ben geweest. Ik was bovendien blij dat de bosbrand geen extra vertraging opleverde. Zul je net zien: mijn hostel was het laatst aan de beurt. Maar ik lag als eerste in bed.