Laatste dagen in Zuid-Afrika

Vandaag is mijn laatste volledige dag in Kaapstad. Gelukkig voelde ik me na een lange nachtrust stukken beter; Maar goed ook. Toen twee weken geleden de tocht naar Robbeneiland werd gecancelled heb ik meteen een kaart gekocht voor 11:00 deze dag. Nu maar hopen dat het doorgaat.

Het begin was voorspoedig. Een half uur voor de afvaart waren ze al aan het boarden ipv een kwartier. Daarna stond je op een steiger. Er ligt dan wel een boot die zichtbaar hoort bij Robbeneiland, maar niemand ging erop; ook niet om 11:00 uur. Wordt het toch weer spannend. Enfin om 11:20 kwam er een andere charterboot aanvaren en daarmee gingen we naar de overkant. Onderweg nog zeehonden, dolfijnen en zelfs enkele walvissen in de verte gezien.

Wanneer je op het eiland komt staan er bussen klaar. Eerst krijg je een rondleiding met een van die bussen. Vergis je niet in dit eiland. Naast een gevangenis waren er ook steengroeven waar strafarbeid werd gedaan en is er ook een dorp voor de medewerkers die het prettiger vinden op het eiland te wonen. Ik zat naast een Engels echtpaar die beide letterlijk van alles foto's maakten. Zelfs van mijn selfie op een geeikt fotopunt maakten ze met hun eigen camera foto's. Ik vind het idee grappig dat ik in een fotoboek kom te staan en ze geen idee hebben wie er nu eigenlijk op staat.

Wel indrukwekkend was de rondleiding over het gevangeniscomplex met een ex-politiek gevangenen. De goede man zei nog: je komt en kent 1 gevangenen (Nelson Mandela) en je gaat weer weg en je kent er 2. Helaas is zijn naam mij weer ontschoten. Maar dat komt misschien ook omdat hij ook een alias had en beide namen niet uit te spreken zijn. Het zijn mooie anekdotes over de manieren waarop de gevangenen dingen deden die niet mochten. Wat ik me tijdens deze rondleiding ging beseffen is dat dit zo kort geleden is. Bizar dat we tot deze dingen in staat zijn geweest.

De boot terug zou om twee uur vertrekken. Ik dacht alle tijd te hebben. Ik begin te wennen aan Afrikaanse tijd. Vertrok de boot deze keer ook stipt om twee uur. Nu ben ik helemaal de tijd kwijt. Misschien maar goed ook. De realiteit komt met rasse schreden dichterbij. Het jammergenoeg de langzame boot die ik nu moest nemen. Ruim over drieën zet ik weer voet aan vaste wal. De tijd die er nog was heb ik gevuld met souvenir jagen. Inmiddels weet ik aardig mijn weg op V&A waterfront.

Net toen ik bij het hostel was belde Hans mij op. Hij was op 20 minuten van mij vandaan. Ik had hem laten weten van mijn laatste dag. Nadat ik de spullen in de kamer had gelegd, wachtte ik buiten op Hans. Overigens stond ik onder een afdak want het regende. Opnieuw misschien goed om alvast te wennen. Hans bracht me naar een gezellige tent waar we ondanks mijn gammele gestel bier en pizza hebben gedaan. Ik zeg met opzet bier en geen biertje. Het was happy hour. Een halve liter was goedkoper dan een standaard glas. Normaal gesproken hoef ik daar niet over na te denken. Maar ik heb deze halve liter soldaat gemaakt; zei het dat ik daar ruim de tijd voor nodig had. Maar dat kwam alleen maar goed uit. Onder het eten en drinken konden we onze belevenissen recapituleren en tot de conclusie komen dat we een goede tijd hebben gehad. Na de koffie (voor mij een sappie) heeft Hans mij teruggebracht naar het hostel en na het laatste vaarwel werd het tijd voor de laatste nacht in Zuid-Afrika.

De volgende ochtend werd ik bijtijds wakker. Daardoor had ik genoeg tijd om in te pakken. Om 10:00 moest ik uitchecken. 8 uur later was mijn vlucht pas, dus had ik ook nog een tijd om iets te doen in Kaapstad. Ik had voldoende saldo op mijn Afrikaanse ov-chip om nog even naar het centrum te gaan. Er was nog 1 plek waar ik eerder was geweest, maar toen nog in de steigers stond. Dat was Fort De Goede Hoop. Maar zoals je kan verwachten in African time was dat nog steeds zo. Aangezien het mijn laatste dag was, ben ik dit keer toch naar binnen gegaan. Op zich was het aardig om te zien. Zeker onder begeleiding van een gids. Al vraag ik me af of hij nu echt hoorde bij het Fort.Het hielp mij in ieder geval te oriënteren over het complex wat overigens nog steeds als legerbasis wordt gebruikt. Wat me nog het meest bij zal blijven is de tentoonstelling die er was. Het had niets te maken met de VOC. Het was meer een protest ten aanzien van psychiatrie in relatie tot de medicijnindustrie. Het zette je flink aan het denken ondanks ik het niet overal mee eens was.

Na het Fort heb nog even iets lekkers gegeten in het centrum. Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hostel. Daar lagen immers mijn spullen nog en zou ik om rond drieën worden opgepikt om naar het vliegveld gebracht te worden. Iets later dan afgesproken (ben ik inmiddels aan gewend) was daar het shuttlebusje. De chauffeur was behoorlijk spraakzaam en voordat ik het wist stond ik op het vliegveld. Bij het inchecken realiseer je dat het erop zit. Het was een mooie maand waarbij ik veel dingen heb gezien. Daarnaast heb ik alles gedaan waarvoor ik naar Zuid-Afrika ben gegaan, maar daar is nog veel meer bij gekomen. Met dank aan Hans en Feike en alle andere travellers die ik onderweg ben tegen gekomen. De terugreis ging vlekkeloos en als je op Schiphol wordt verwelkomt met een ballon door iemand die liefhebt is het ook weer fijn om thuis te zijn.

Mossel bay. Neem je snowboard mee?!

Surfen zit er echt op nu en mijn bus vertrok al vroeg op weg naar de volgende bestemming: Mossel Bay. Ik zag er een beetje tegenop. Op heenweg waren we hier al doorheen gekomen en toen deed het troosteloos aan. Maar vanuit Mossel Bay kon je sandboarden op de hoogste duin van Zuid-Afrika. Dat wilde ik graag doen. Maar eerst nog 5 uur in de bus. Daar valt weinig over te zeggen. Los van die ene persoon die werd vergeten en die jongen achterin de bus net voor Mossel Bay spuugie moest doen na een avond stappen. Ik was a) blij dat ik aan de andere kant zat en niet voor hem en b) dat ik 5 minuten later op mijn bestemming was.

Het sandboarden was de volgende ochtend pas, maar na drieën is er weinig meer wat je kan doen. Dus ben ik de buurt maar gaan verkennen. Blijkt Mossel Bay helemaal zo gek nog niet. Moet bekennen dat de zon nu ook scheen. Net toen ik wilde gaan eten, gingen twee Engelsen met wie ik in de bus zat, ook op pad om eten te scoren. Met z'n drie belandden we uiteindelijk in een restaurant waar ik op mijn verkenningstocht langs zijn gekomen. Het eten was ook maar zozo. Ik had pasta met een garnalensaus. Of beter gezegd garnalensaus met slierten. Qua smaak was het gelukkig okay. Verder die avond weinig ondernomen. Met name omdat het hostel maar weinig gasten heeft.

De volgende dag stonden ik en mijn Finse kamergenoot, die advocaat is, vroeg op omdat we om half negen werden opgehaald om te gaan sandboarden. Eerst stapten we in een busje; om vlak voor de duin over te stappen in het bakkie van de pick up, zoals hier normaal is. Gordels heb je toch niet nodig als je jezelf vast kan houden?! Eenmaal bij de duin, werden al ons fotoapparatuur gevraagd. De instructeur houdt van actiefoto's. We waren met zijn zessen. De twee die met meegingen busje hadden geen goede toestellen. De instructeur wist een oplossing. Gebruiken we jouw telefoon en op de terugweg kan alles uitwisselen. En zo geschiedde.

We begonnen op een babyduin, waar we konden oefenen. Van de 6 bleek ik de enige die genoeg gevoel had voor de grote duin. Wat niet wil zeggen dat de anderen veroordeeld waren tot de babyduin. Naast snowboards (gek eigenlijk) waren er ook bodyboards. En die zorgen voor genoeg plezier. Ik heb zelfs de snowboard verruilt voor een bodyboard om een wedstrijd te doen met een kamergenoot. Regels. Die waren er niet. Ja, dat moet je niet tegen een advocaat zeggen. Ik lag achter en net toen ik hem binnendoor passeerde deed hij alles om mij te vertragen; met succes. Ik verloor, maar dat deed er niet toe. In totaal ben ik 4 x naar beneden geweest. Op zich had ik wel langer willen gaan, maar de andere kant was het ook wel goed zo. Het naar boven lopen door het mulle zand is geen pretje.

Op de terugweg naar het hostel begon het te regenen. Later die dag zou ik nog gaan varen, maar eerst lunch. Dit heb ik gehaald, bij wat eruit ziet als een loods van een sloperij. Broodjes hadden ze niet, maar wel taart. Ik kreeg een dusdanig groot stuk dat ik dat ook meteen als lunch deed gelden.

Na deze overdaad aan chocola was het tijd om naar de boot te gaan. Eenmaal daar aangekomen bleek er wel een kraampje te zijn, maar geen boot. Die bleek verderop in de haven te liggen, alleen wist ik niet hoe ver. Halverwege kreeg ik een lift van een Engels echtpaar om erachter te komen dat ik er al bijna was. De boottocht zou maar een uur duren. Doel: een zeehondenkolonie op een eiland. Het ging mij alleen niet om de zeehonden, maar lekker op een boot zitten. Want weet je wie er nog meer naar zeehonden kijken: haaien. Die heeft niemand gezien omdat iedereen de andere kant op keek. Het waren kleintjes hoor; maar toch.

Op de boot bleken ook nog anderen uit het hostel te zitten waarmee ik ook in de bus heb gezeten. Die hadden bedacht te gaan braaien. Je moest alleen zelf het vlees halen. De rest werd voor je gedaan. Zij vonden het geen probleem dat ik aansloot. Alleen de afstemming had beter gekund.

Ik had salade en vlees gekocht om te delen. Hoefde ze niet. Volgens mij had die gast van het braaien dat vaker meegemaakt. Die maakte dankbaar gebruik van mijn overschot aan eten. De avond afgesloten met een avondje poolen.

De dag erop vertrok de bus halverwege de middag. Dus wilde ik nog wat doen in de ochtend. Dat werd The point of human origin. Vrij vertaald: het punt waar de mensheid is ontstaan. Ik wilde wel eens zien waar we allemaal vandaan komen. Helaas was dit niet naast de deur van het hostel en moest ik met de taxi.

Het geval wil dat het punt grotten zijn in de kliffen waarboven een golfresort ligt. Het verzamelpunt was het clubhuis. Ik geloof niet dat ik aan de dresscode voldeed; met mijn korte broek. Even later kwam de gids. Dat was wel een mooie vent; met zijn rasta's. Nadat nog een ander iemand die het punt wilde zien, aankwam begon de toer.

Zoals gezegd ligt de golfclub op de klif. We moesten dus naar beneden. 174 treden om precies te zijn. Eenmaal beneden moesten we nog licht hiken. Gympies was nu niet echt het juiste schoeisel. Maar een keus had ik niet omdat ik net mijn hiking schoenen net had gedoneerd aan Afrika. Het verhaal is interessanter dan datgene wat je ziet. Het is niet dat je huiskamer van een grotbewoner binnenwandeld. Het bewijs zijn speerpunten en botresten in gesteente. We hebben het hier over 169.000 jaar geleden.

Helaas kon ik met niet goed concentreren op wat de gids vertelde. Halverwege zijn verhaal werd ik niet lekker. Denk dat iets van de braai van de avond ervoor niet goed was. Ik voelde eigenlijk dubbel rottig want die gids deed zijn best en ik was er totaal niet bij. Ik kon ook nergens heen. We stonden in een grot en het clubhuis was 174 treden omhoog. Gelukkig deed de frisse lucht buiten de grot me genoeg opknappen om de toer toch af te maken. Na de toer bracht de gids me weer naar het hostel. Dit was al besproken voordat ik me rottig voelde.

Het was een mooie rit omdat alles zo in perspectief werd geplaatst. Zijn auto stond zo ver mogelijk van het clubhuis. Van zijn salaris kon hij twee jaar geleden een fiat uno aanschaffen. Het rijdt en hij is er supertrots op dat hij zichzelf een auto kan veroorloven. Zo hadden we over meer van dat soort dingen. Eenmaal bij het hostel aangekomen had ik het gevoel dat alle energie in zijn auto had laten liggen. Ik heb geslapen totdat de bus kwam. Daarna nog 6 uur in een bus zitten. Ik wilde per se niet slapen; bang nog beroerder wakker te worden. Je begrijpt dat ik wel eens prettiger onderweg ben geweest. Ik was bovendien blij dat de bosbrand geen extra vertraging opleverde. Zul je net zien: mijn hostel was het laatst aan de beurt. Maar ik lag als eerste in bed.

Surfing J-Bay bru!

Jeffreys Bay, ook wel bekend als J-Bay, is volgens kenners een echte surfspot. Alle reden om hier surfen te leren. Dat moest nog wel even ingeboekt worden bij de receptie, waar je tevens je was kon laten doen. Daar werd het gewogen om te bepalen hoeveel het kost. Het bleek 5 kg te zijn. Je was zou klaar zijn om 15:00 als je dit voor 10:00 uur afgaf.

Was me even ontgaan dat dit Afrikaanse tijd is. Ben een paar keer wezen vragen na drieën waar mijn was bleef. Zelfs de persoon van de receptie begon het de volgende dag vreemd te vinden en er werd iemand op pad gestuurd om mijn was te halen. 5 minuten later kwam ze terug. Niet met de was in haar hand, maar op haar hoofd. Ik doe het haar niet na met een zak van 5 kg.

Die zondag had ik verder weinig plannen, alleen nog briefing wat ik kon verwachten van de lessen om 17:00; Afrikaanse tijd. In de tussentijd rondjes gereden met "Vinnie" een Braziliaans die ik had ontmoet bij de bungee. Om 17:00, je raadt het al, niemand te bekennen. Ik moest de surfinstructeur maar wakker maken. Die zei met de slaap nog in zijn ogen 18:00. Inmiddels weet ik wel beter. Even later kreeg ik een hele korte briefing: you are going to surf. Cool bru. Tja. Snap ik wel dat je dan liever in je bed ligt.

Maandag begon de eerste les. En alle lessen waren in de ochtend om 10:00, of zoiets. Achteraf gezien heb ik een beetje pech gehad met de weersomstandigheden. Harde wind en hoge golven die vlak na elkaar komen, zijn verre van ideaal om te leren. Middagsessies werden zelfs afgelast. De eerste dag ging op zich nog wel vergeleken dag 2 en 3. Toen heb ik echt lopen ploeteren. Maar al wel een eerste golf kunnen pakken.

Dag 4 regende het. Maar je ligt in het water dus dat maakt niet uit. We waren met zijn tweeën en hadden we een paddle out sessie. Dit wil zoveel zeggen als voorbij punt komen waar de golf breekt. Dat ligt verder in het water dan wanneer je leert surfen. 80% van de tijd ben je dan ook aan het paddlen. De meest vermoeiende sessie van de 5 dagen. Ik was gesloopt. De laatste dag waren de omstandigheden eindelijk goed om echt te oefenen. Toen heb ik ook een paar golven gepakt. Helaas was ik door mijn lessen heen. De zesde dag heb ik zelf een plank gehuurd en heb ik zelf nog een uur of wat lopen pielen.

Dat is ook de enige keer geweest dat ik buiten de lessen heb gesurft. Kon ook eigenlijk niet anders ivm weer. Wat jammer is, want naast surfen is er maar weinig te beleven in J-Bay. Je hebt daar veel factory outlets van surfmerken. En dan heb je het wel gehad. Maar genoeg nieuwe mensen gedurende de week en dus ben ik er een aantal keer daar naar toe gegaan.

Woensdag ben ik naar dorp gegaan om wat boodschappen te doen. Op de weg terug kwam ik langs een diner met hele aantrekkelijke milkshakes. Daar moest ik er 1 van proberen. Het was erg rustig. De eigenaar sprak mij aan. Blijkt hij in Amsterdam te hebben gewoond. Afrikaans lijkt op Nederlands maar gewoon Nederlands praten is toch makkelijker. Hij zei verder dat het 1 van de beste dagen was om te surfen (voor pro's dan). Dat heeft mij doen besluiten om een taxi te nemen naar de "supertubes" te gaan. Daar heb je bankjes waar je op je gemakje kan kijken hoe het wel moet. Waar ik leer op golven van misschien net 1 meter, doen zij dat op golven van 3 of 4 keer zo hoog. Echt gaaf om te zien. Zeker als ze door zo'n tunnel gaan.

Op de terugweg zou ik de shuttle nemen van het hostel. Moest alleen even bij een ander hostel vragen of ze wilde bellen. 15 minuten in Afrikaanse tijd (ruim een uur). Dat gaf me de tijd om te babbelen met de receptioniste. Die was erg nieuwsgierig naar mijn verhaal omdat ze nieuw is met backpackers en dat hostel ook net was overgenomen. Het voelde niet als wachten. Grappig was dat de shuttlechauffeur van Nederrap hield. Dus ik wat opgezocht op mijn telefoon en daarmee vol over de speakers terug naar het hostel waar ik hoorde.

De avonden speelden zich ook af in het hostel. Het heeft zijn eigen bar. Er komen en gaan elke dag mensen dus altijd nieuwe mensen om een biertje mee te doen. Bovendien was er een tafelvoetbal en een pooltafel.

Zeker in het begin was het gezellig. Of zou dat komen door de kaartspelletjes? Volgende keer moet ik dit niet vergeten mee te nemen, want de 2 laatste dagen was er niemand die kaarten bij zich had. Hoogtepunt was de verjaardag van de Nederlander die boven me sliep. Behalve op zijn verjaardag dan. Toen sliep daar iemand anders en hij lag op de grond.

Het was een bijzondere week in J-Bay. Ik ben daar naar toe gegaan om te leren surfen. Dat is niet helemaal gelukt. Ik bak er nog weinig van. Ik heb wel geleerd waar het om draait met surfen. Dat is je vooral niet druk maken, zowel in het water als daarbuiten. Het gaat om die ene golf. Is het weer er niet naar, ga dan niet. En dat geeft niet. Relax bru!

216 meter naar beneden springen

Volgende ochtend moesten Cherie en Nevin uitchecken. Maar dat moest ik ook bij de lodge waar ik eigenlijk zou slapen. Dus dat kwam goed uit. Alles werd letterlijk in de auto gestouwd waarbij er nog net genoeg plek was voor mij om te zitten. Voordat we terug gingen naar mijn lodge zijn we eerst nog naar het strand gaan. Ik moest namelijk gezien hebben dat je aan de ene kant een lagune had en aan de andere de oceaan. Bij daglicht ziet dat er inderdaad erg mooi uit.

Na weer te zijn teruggebracht en uitgecheckt was het wachten tot het middag werd. Dit is namelijk de dag voor mijn tweede doel: de bungee. Ik zat in de groep van 12:00 tot 13:00. Het kon dus even duren voordat je aan de beurt bent. Of het de zenuwen of de kou was, weet ik niet, maar op de brug moest een sanitaire stop doen. Maar ja op 216 meter hoogte heb je geen toilet. Wat nu? Toch maar vragen. Loop maar even mee. Ik werd gezekerd. Zie je die pilaar. Daarachter mag je. en zo kon ik op zo'n 210 meter hoogte met recht 'wild plassen'. Dat in zichzelf is al een ervaring.

Daarna was ik ook meteen aan de beurt. Je krijg banden om je enkels waar ook het elastiek aan zit. Je kan je benen dan niet meer bewegen. Met twee man om je te ondersteunen, hop je naar het randje gebracht; met je tenen erover natuurlijk. Even naar beneden kijken. Slik. Daarna tellen ze af. 3, 2, 1 bungee. Aaaaaaaaaaaaaaahhhhh. Daar ging ik de diepte in. 5 seconden vrije val ongeveer 120 km/u. Het terugveren viel erg me. Wanneer je eenmaal stil hangt begint eigenlijk het vervelenste. Je hangt bijna een minuut ondersteboven. In tussentijd komt iemand naar beneden om je in een zitpositie te brengen en samen wordt je naar boven gehesen.

Was het het waard. Jazeker. Wilde ik nog een keer jazeker. Maar dat zat er niet in zoals in Nieuw-Zeeland. Bovendien zat mijn chauffeuse, die mij ook had gebracht, te wachten. Daarna was het weer terug naar de lodge. De bus zou pas vertrekken rond een uur of 6. Dus had ik de rest van de middag nog. In de bus zat ook een andere Nederlander. Hij had iets gezien van een leeuwenopvang. Alles beter dan zitten niksen dus wij daar heen. Bleek het een wilde katten (wel de roofdieren) opvang te zijn. Op zich best interessant. Zeker met de gids die veel over de dieren wist te vertellen. Alle dieren in het Jukani Sanctuary zijn dieren die gered zijn van fokprogramma's of dierentuinen etc. die failliet zijn gegaan. Er zitten dus ook katachtigen die helemaal niet in Afrika thuis horen, zoals Bengaalse tijgers. Gelukkig zaten ze wel allemaal achter hoge hekken. Aaien was er niet bij. Bovendien was het bijna voedertijd en dat kon je bij sommige best merken.

De chauffeuse van de bungee reed ons ook hier weer. Terug bij de lodge hoefde ik niet lang meer te wachten op de bus. Volgende stop Jeffreys Bay. Dat was gelukkig maar 2 uur rijden. Het hostel waar ik zit, staat bekend als een party hostel en die avond werd al aardig de toon gezet. Maar rond middernacht vond ik het wel welletjes. Het was een enerverende dag geweest.

Door de kloof met natte schoenen. Happy Days!

Het weer was lichtelijk beter dan de vorige dag als in dat het droog is, maar echt warm is het niet. Niet helemaal wat ik in gedachte had bij bij boeken van mijn volgende avontuur. Kloofing. Beter bekend als canyoning. Maar dat zou pas in de middag zijn.

Rond de lodge zijn verschillende korte wandelingen. Ik ben eerst naar een grote boom gelopen. Ik liep daarbij op mijn normale sportschoenen en dat ging best goed. Het was ook niet meer dan een pad. Na het ontbijt ging ik een wandeling maken door het magic forest. Nog steeds liep ik op mijn normale sportschoenen. Dit keer was ik daar minder blij mee. Het was niet zomaar een boswandeling, maar meer een korte hike met kleine klimmetjes, boomstronken, grote keien en bovenal waterstroompjes die je moest oversteken. Bovendien was door de regen van de vorige dag alles flink glad.

Die sportschoenen had ik aan voor de kloofing. Ik wist dat je schoenen mee moest nemen die nat mogen worden of daar huren. Nu zou ik de volgende dag verder reizen en dus leek huren mij aantrekkelijker. Ware het niet dat ik bij van de waterstroompjes van een kei af gleed. Een nat pak is me gelukkig bespaard gebleven, maar ik had wel natte sokken. De keuze tussen eigen schoenen of huren was hiermee een stuk makkelijker geworden.

Om 1 uur werden we opgepikt voor kloofing. Het eerste wat er dan gebeurd is dat je in een wetsuit wordt gehesen (2 vanwege de temperatuur) en een tuigje om krijgt voor de bergbeklimspullen. Vervolgens werden we voor gesteld aan onze gids. Tebszzzzz. Als je ooit de Garden Route doet en nabij Tsitsikamma uit een kloof: "Gooood Morning Jeeez en rise; Happy days!" hoort. Dan weet je dat hij in de buurt is. Bijna na elke zin zei hij dit; ook ik de middag. Schitterende vent.

De tocht was ook gaaf. Eerst abseilen om in de kloof te komen. Vervolgens ga je in de kloof door het water je weg vinden. Soms moet je daarbij klimmen over rotsen en aan de andere kant weer in het water springen. Op sommige plaatsen is het water zo diep dat je moet zwemmen. Een stukje gingen we zelfs met een zipline naar beneden. Dat ik zo hard, dat ik als een kei over het water stuiterende. Aan het eind van de dag moeten we de kloof weer uit klimmen en weer terug om je weer om te kleden, maar niet na een heerlijke warme douche.

Op de terugweg nog iets geleerd over African time. In het kort: 'nu' is straks. Ik zal dit nog nodig gaan hebben. Aan het eind van de middag was ik weer terug. Net genoeg tijd om nog een wandeling te doen bij de lodge. Dit keer naar een waterval. Mijn sportschoenen waren natuurlijk nog zeiknat. Dus dit keer wel mijn hiking schoenen aan. Ook deze korte hike had kleine klimmetjes, boomstronken en bovenal waterstroompjes die je al dan niet met behulp van touwen moest oversteken. Deze schoenen zijn gelukkig wel droog gebleven.

Na al dat wandelen was het tijd geworden om rond het kampvuur te zitten met een drankje. Daar kon ik goed opschieten met Nevin en Cherie; een pas getrouwd stel uit Johannesburg die op huwelijksreis waren. Daarnaast hadden ze nog iets te vieren. Cherie was jarig. Ze trakteerde zichzelf op cocktails en kennelijk had ze dat eerder die dag ook gedaan. Ze verbleven ze niet in de lodge maar in Nature Valley, alleen hoorde ze dat het hier gezelliger is. Ze waren met de auto en ik denk dat Nevin de bui al zag hangen dat Cherie niet veel waard zou zijn die avond. Of ik mee wilde om Nature Valley te zien; met aan de ene kant een lagune en de andere kant de oceaan.

Ik ben met ze meegegaan. Ze hadden een huis gehuurd met 4 slaapkamers en ze hadden er maar 1 nodig. Nevin zijn vermoeden klopte. Cherie ging direct naar bed. Ze voelde zich niet zo lekker namelijk. Volgens mij bedoelen ze dit met kotsmisselijk. Maar na lang overtuiging van Nevin dat ze dit ging overleven zijn we nog over het strand gelopen en gepraat over de dingen des levens. Daarna werd het bedtijd en aangezien te toch slaapkamers over hadden, heb ik daar maar geslapen.

10 uur in de bus

Dit is 1 van de kortste blogs. Om kwart over 8 s'ochtends stopte mijn bus voor de reis naar de Craigs. Dit is ongeveer 400 kilometer. Maar omdat deze bus op veel plaatsen stopt duurt de reis 10 uur. Nu was ik zelf ook niet de meest gezellige die ochtend. Ik heb lekker zitten dommelen aan het begin van de reis. Het was namelijk bijzonder stil in de bus. Verder ben ik de tijd door gekomen met mijn blog bijwerken. Overigens was het weer ook omgeslagen. Was het in Kaapstad tegen de 30 graden, hier was het net 12 graden en nat.

Het is inmiddels een uur of 7 toen ik aankwam op mijn bestemming, maar als je daar wilde eten moest je dat voor vieren opgeven. De vraag was even of er genoeg was. Het is niet zo dat er een supermarkt om de hoek is. Gelukkig hadden de kitchen angels meer dan genoeg gemaakt en werd het nog best gezellig.

Dan maar wat anders

Hoe een dag anders kan lopen dan verwacht. Het begon weer met een rustige ochtend. Rond een uur of 10 koffie alleen helaas niet met iets lekkers erbij waar ik zin in had. Verkochten ze niet. Een beetje kenmerkend voor de rest van de dag.

Om 13:00 hadden Feike en ik weer afgesproken bij V&A waterfront. Dit keer voor de boot naar Robbeneiland. Om 14:30 zou de boarding beginnen. Om 15:00 zou de afvaart zijn, maar toen stonden we nog in de hal de wachten. Dan weet je dat er iets niet in de haak is. Snel daarna werd duidelijk dat de tocht niet door ging vanwege het weer. Het weer in Kaapstad was alleen fantastisch. We begrepen dit niet helemaal. Maar ja zwemmen naar Robbeneiland is ook geen optie.

We wilden toch wat doen die middag. Nu zijn er verschillende stalletjes van boottochten door de haven en langs de kust op. Bij de eerste, en hopelijk beste die we tegen kwamen, hebben we deze zo'n tocht geboekt. We konden kiezen uit een zeilboot of een catamaran. Doe de zeilboot maar. Het kaartje moest even verderop geprint worden en of wij even konden wachten. Even later komt die dame terug met de mededeling dat het toch de catamaran wordt. De zeilboot was al volgeboekt. Het maakte ons in eerste instantie al niet uit dus wij de catamaran op.

Eenmaal uit de haven werd ook in 1x duidelijk waarom de boot naar Robbeneiland niet ging. Toen merkte we pas wat voor een wind er stond. Voor de catamaran geen probleem een grote ferrie, die veel meer wind vangt, wel. Op de boot schonken we 2 dingen: fris en wijn. Dus in plaats van een biertje waar we wel zin in hadden werd het wijn. Ook geen straf, maar op een onstuimige oceaan is dat nog best lastig drinken. Verder zagen we nog zeehonden en dolfijnen. Bovendien is Kaapstad vanaf de boot gezien ook erg mooi.

Al met al een mooie tocht, al duurde die maar een uur. Na een bierplankje (plank met kleine glaasjes bier om te proeven) kregen we onderhand wel trek. We hadden onze zinnen gezet op Boboti. Blijkt dit nergens te krijgen. En de tent die te boek staat als de plaats voor Afrikaans eten, al hadden ze geen Boboti, zat al vol. Voor die tent zaten we nog even te praten met een man over waar we misschien dan konden eten, toen er ineens een vent in een vreemd pak bij ons kwam staan. Bleek hij een net geopend restaurant aan te prijzen en ze verkochten ook Boboti.

Eenmaal daar aangekomen bleek ook waar die man zo raar gekleed was. Ik heb gemist dat het bestond. Het restaurant is namelijk in de Steampunk stijl opgezet. Het laat zich het best omschrijven als Victoriaans industrieel. Ik zou zeggen google het even. We waren er alleen niet voor de stijl, maar voor het eten. We kregen een kaart, maar daar hadden we weinig aan. Ze deden alleen de burgers van het menu; en lekkere burgers! Overigens stond Boboti niet op die kaart, maar dat terzijde. Toetjes: alleen die met schepijs worden geserveerd. Gelukkig was dit ook weer goed. Zou het komen dat beide bereid waren met Jack Daniels?!

Onze serveerster wist ons te overtuigen dat ze ook hele lekkere cocktails hadden. Omdat dit de laatste dag samen was, vonden we dat dit kon. Wij op de kaart kijken en een keus gemaakt. Hadden ze geen meloen meer. Daar ging mijn cocktail. En geen bananen. Daar ging Feike zijn cocktail. Moesten we weer wat anders kiezen. Dat waren we inmiddels wel gewend.

De avond was nog niet voorbij. In het restaurant was ook een wijnproeverij bezig die, toen wij kwamen, op zijn eind liep. Alleen bleven de deelnemers hangen. Uiteindelijk hebben we hun zitten kaarten. Intussen begon de wijn ook zijn werk te doen. De Engelsman van het stel viel uiteindelijk op de vloer van het restaurant in slaap. De eigenaar van het restaurant, die inmiddels erbij was gaan zitten om te socializen, vond het wel best. Had hij nog niet meegemaakt dat er mensen in zijn toko in slaap vielen. Voor ons was dat het teken om de taxi te pakken en vaarwel te wensen. De volgende ochtend zou ik uit Kaapstad vertrekken.

De Leeuwenkop op

Deze ochtend begon met het boeken van de bus voor de komende twee weken. Ik dacht begrepen te hebben dat ze kaarten ook in het Hostel verkochten. Dat bleek dus niet het geval. Ik kwam er toevallig achter dat die busmaatschappij in Kaapstad zit. Ik de normale bus gepakt en ik naar het adres. Eenmaal daar aangekomen zie ik tussen de winkels een paarse deur met een klein labeltje van de busmaatschappij. Niet wat ik verwacht had. Maar eenmaal binnen zag het er gelukkig wel professioneel uit. We hadden om 1 uur afgesproken bij V&A waterfront, alleen deed de rode dubbeldekker er langer over dan Feike had gedacht. Dat werd een uurtje later. Kon ik mooi even checken hoe de de Food Market daar ter plekke was. We moesten allebei nog eten dus dat kwam goed uit. Nu mag ik graag dingen proberen en op de foodmarket was ik op de juiste plek. Ik had een sateetje met struisvogel, zebra, krokodil en everzwijn. Struisvogel was het lekkerst, krokodil het minst Na het eten zijn we naar Lion's head gegaan. Het kleine zusje van de tafelberg, maar daarom niet minder om te beklimmen. Het was een lekkere tocht naar boven met zeker ook uitdagende stukken. Kon Feike mooi zijn schoenen inlopen die hij eerder die dag had gekocht. En ja het uitzicht was weer fantastisch vanaf de top. Het liep tegen het eind van de middag. Echt honger hadden we nog niet, maar dorst wel. We waren niet ver van Camps Bay en een goede plek voor een drankje. Alleen hadden we niet helemaal door dat het terras waar we gingen zitten op chique was. We konden geen bier op de kaart ontdekken. Het was wijn of cocktails. Ach waarom geen cocktail dan? Wijn hadden we immers de dag ervoor al op. Het was overigens flinke unit. Inmiddels begonnen onze maagjes ook te rammelen. De plek waar we zaten was niet de enige chique tent. Uiteindelijk kwamen we uit bij weer een pizzeria. Toevallig een ander filiaal van de tent van mijn huiswerk van gister. Toch niet helemaal voor niets dus. De gok dat ze ook pasta's verkochten bleek goed uit te pakken. In het restaurant viel mijn oog ineens op de zonsondergang. Die was redelijk onverwacht vanwege de bewolking.