De tijd begint nu best te dringen 15 september vlieg ik terug naar huis en het was inmiddels 11 september. Ik heb nog een aantal dingen die ik wilde doen. Als eerste naar de dierentuin. Daarvoor had ik nog kaartjes via mijn werk. Al de groente die niet meer naar de winkel konden, gingen naar de dierentuin. Vandaar dat iedereen gratis kaartjes kon krijgen en dat had ik dus ook gedaan. Samen met Laurie en Genevieve ben ik daarheen geweest. Omdat Laurie slecht ter been is hebben een soort trapauto gehuurd. Het zag er uit als een oude T-ford. Leuk en erg handig. Het is best lang geleden dat ik voor het laatst in een dierentuin ben geweest. Bovendien was het schitterend om het een overenthousiaste kleuter rond zo’n dierentuin te gaan. Met ijs toe hebben we met z’n allen een mooie dag gehad. Niet verwonderlijk dat Genevieve niet naar huis wilde.

Eenmaal thuis ben ik in mijn pick-up gestapt en ben naar Langley gereden. Daar is een grote bioscoop waar ik met Jan(ny) had afgesproken. Jan was 1 van mijn kamergenoten in 2006. Voordat ik weer naar huis zou gaan wilde ik hem nog zien en zo hebben we dus samen een film bekeken. We zijn naar “traitor” gegaan. Deze film is zeker een goede die je tot het eind blijft boeien. Met een beetje mazzel komt hij rond deze tijd in Nederland in de Bios. Na de Bios zijn we naar de naastgelegen Tim Hortons gegaan voor een kop koffie en een donut. Na de koffie namen we afscheid en zijn we naar huis gegaan.

De volgende dag vond ik het tijd om naar de USA te gaan. Ik woonde nog geen 10 minuten van de grens, maar ik ben nooit echt in de States geweest. Bovendien had ik 17 USdollar nog uit 2006 die ik toen van een oom had gekregen, maar nooit had uitgegeven. Kortom het moest er van komen. Omdat ik eigenlijk niet meer kilometer wilde maken met mijn pick-up, heb ik weer een auto gehuurd. Op de bonnefooi ben ik toen naar verhuurbedrijven gegaan. Omdat ik de auto per se op zondag terug wilde geven kwam ik uit bij Budget. Die auto die ik meekreeg werd net ingeleverd. Of ik het erg vond dat deze niet schoon was gemaakt? Tuurlijk niet en 15 minuten later ging ik zuidwaarts in “mijn” rode Chevy.

20 minuten later stond ik bij een van de kleinere grensovergangen. Alle pick-ups werden goed onderzocht. Ik heb niets te verbergen. Toen ik mijn paspoor liet zien werd wel apart gezet. Ik had ook niet anders verwacht omdat ik een toeristenvisa (beter bekend als een greencard) nodig heb. Het leek net alsof ik een film zat. De persoon die mij hielp was echt zo’n stereotype “neger” die wordt gecast voor films. Er kwam een soort kruisverhoor wat ik kwam doen, of ik nog landbouwproducten bij mij had etc. etc. Ik zat hem nog een soort van te knijpen. Ik gaf aan dat ik maar een dagje Seattle zou doen, maar ik mijn auto lag wel een slaapzak die later die dag nodig zou hebben. Gelukkig werd daar niet naar gekeken en na 6 dollar, die greencard en de stempel was ik eindelijk in de States.

Op het eerste gezicht merk je niet eens dat je in een ander land bent. Toch maakte ik een klassieke fout. Op het eerste bord waar ik Seattle op zag, stond 120. Net zoals Europa heeft Canada het metrische stelsel. Dus als je dan 120 ziet staan doe je er ongeveer een uur over om daar te komen. Na anderhalf uur rijden kwam ik wel bij een stad aan, maar ik had nergens Seattle gezien. Anders dan in Nederland wordt niet de plaats aangegeven bij een afslag maar de straat waar je uitkomt. Met die gedachte heb ik dus maar een afslag genomen waar ook city centre werd aangegeven. Ik bleef het gevoel houden dat ik fout zat. Ik zag de spaceneedle bijvoorbeeld niet. Bij de eerste beste winkel ben ik het maar gaan vragen. Mijn gevoel klopte Seattle was nog 45 minuten rijden. Om terug te komen op mijn fout; ik was niet meer in Canada waar alles in kilometers wordt uitgedrukt maar in de States waar alles in mijlen is uitgedrukt. 120 mijl is bij 200 kilometer!!

De winkel lag vlakbij de afslag en ik was zo weer op de snelweg en warempel 45 minuten later was ik in Seattle. Het was druk in Seattle en het duurde even voordat ik een parkeerplaats had gevonden. Dan ben je in Seattle. Ik had nog niet gegeten en wat doe je als je in de States bent; jawel naar de McDonalds. Het klopt wat ze zeggen van die bekers. Een kleine is bij ons een large. Na mijn Bigmac ben ik maar gaan wandelen. Bij een Hotel wisten ze mij te vertellen waar een VVV was. Daar heb ik geïnformeerd naar de mogelijkheden voor die paar uur die ik nog had. Ik zag in de stad amfibievoertuigen met een stel dwazen met afropruiken erin die een rondleiding gaven. Dat leek mij wel gezellig, maar helaas waren die vol voor vandaag.

De opstapplaats was vlakbij de spaceneedle en dus ben ik die maar opgegaan voor een mooi panoramisch uitzicht. De spaceneedle is wat de Eiffeltoren voor Parijs is. Op zich niet spannend; zeker als je in de CN tower in Toronto bent geweest. Je hebt nu wel echt het bewijs dat je Seattle geweest bent. Vervolgens ben ik met een soort skytrain weer terug naar het centrum gereden. Die skytrain zou er toentertijd futuristisch uitzien, maar het ding deed mij erg denken aan de Thunderbirds. Alleen de pratende poppen ontbraken nog.

Via het centrum ben ik naar de Pikes Public market gelopen. Dat was echt een openbaring. De stad zit vol met warenhuisketens en betonnen gebouwen. De pikes market zijn bakstenen gebouwen aan een klinkerstraat met allerlei marktkraampjes en interessant winkeltjes. Zeker de marktkooplui deden erg hun best hun waar op een unieke manier te presenteren. Ook waren daar veel restaurantjes waar ik graag een keer had willen eten. Helaas had ik daar de tijd niet voor. Tegen 5 uur ben ik naar huis gekeerd. Voor de mensen die denken dat hoe meer rijstroken je hebt er geen files meer zijn heb ik nieuws. De ring rond Seattle is per rijrichting 6 breed, maar rond 5 uur staat er net zulke files als in Nederland. Het duurde best lang voordat het begon te rijden. Al rijdend terug naar Canada reed ik de nacht tegemoet. De grens was ik zo over. Mijn paspoort was genoeg om door te kunnen.

Ik ging niet naar Mission maar naar PoCo, oftewel Port Coquitlam waar Gordy woont. Daar zou ik blijven slapen en daarom had ik ook een slaapzak mee. Het huis had ik zo gevonden wat er toen gebeurde behoeft wat uitleg. Gordy heeft een Aziatisch uiterlijk. De jongen die opendeed was ook een Aziaat. Ik wist niet dat Gordy een kamergenoot had. Die kamergenoot was kaal en wie zijn hoofd scheert ziet er per definitie anders uit. Ik had dus niet in de gaten dat die kamergenoot opendeed en hij was niet op de hoogte dat ik zo komen. Al met al verwarring alom. Na 5 minuten kreeg ik pas door dat de persoon die voor mij stond Gordy niet was de hij deed moeilijk omdat Gordy nog even gauw een boodschap aan doen was. Uiteindelijk liet hij toch binnen.

Het was goed hem weer te zien. Ook al was 22:00 allebei hadden we nog honger. Gelukkig zijn de restaurants tot laat open. Met gierende banden zijn we daarheen gereden. Al gauw ging het over 2 jaar geleden. De tijd ging snel en al gauw werd het tijd om naar huis te gaan. Eigenlijk zou ik gaan slapen in Gordy zijn kelder. Net zoals in het huis in Abbotsford heeft hij een groot deel van de benedenverdieping voor verhuur aangeboden staan. Laat hij nu net nieuwe huurders hebben gevonden. Het gevolg was dat er een matras in de woonkamer kwam te liggen. Het was alleen jammer dat hij geen gordijnen had, maar wel een lantaarn voor de deur. Met een T-shirt over mijn ogen ben toch in slaap gevallen.

De volgende ochtend was het weer vroeg op want de nieuwe huurders trokken die dag in. Voor mij het sein om afscheid te nemen en naar Squamish te rijden. Daar ligt een grote berg; de “chief” (het opperhoofd). Deze wilde ik altijd nog een keer beklimmen. Met beklimmen bedoel ik met touw verticaal omhoog. Dat is helaas niet doorgegaan omdat dit onder begeleiding moet. Ben je in je eentje dan moet er 1 begeleider mee. Ben je met meerdere dan gaat er ook een begeleider mee voor dezelfde prijs. Om in mijn eentje dat geld neer te leggen vond ik veel te duur. Daarom ben ik maar naar boven gehiked. Zoals de naam al doet vermoeden was dat ook niet kinderachtig. Gelukkig is mijn conditie goed en was er een supermarkt in de buurt voor versnaperingen onderweg. Zonder water en wat voedsel is het echt gekkenwerk. Het was overigs zeer lekker weer.

Toen ben ik naar boven gehiked. Halverwege ben ik even gestopt van het uitzicht te genieten. Echt moe was ik niet, maar ik wist niet wat ik nog voor de boeg had. Hoe verder ik kwam hoe uitdagender het was. Boven de boomgrens leek het veel weg te hebben van bergbeklimmen. Langs de wand hingen kettingen die je ook echt nodig had. Boven was het uitzicht adembenemend. Na zo’n 20 minuten vond ik het weer welletjes en ging ik weer naar beneden. Dat klinkt makkelijker dan het is. Door de zwaartekracht ga je steeds sneller. Je moet jezelf constant afremmen en zeer goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Vervolgens ben ik weer naar het VVV gegaan. Ik had nog steeds een mooie huurauto dus ik vroeg of er nog een mooie autoroute was. Die wisten ze wel. Op zich viel mij uiteindelijk tegen. Er zaten leuke stukken maar alle wegen liepen “dood”. Dit is niet helemaal waar. De asfaltweg veranderde in een bospad en daar mag ik niet op rijden met een huurauto. Daarom moest ik telkens keren.

Terug in Squamish waande ik mij in een spookstad. De meeste winkels waren dicht. Ik had zin in iets, maar echte restaurantjes wist ik niet. Ik ben nog bij een Domino’s pizza geweest. Na 5 minuten werd ik nog niet geholpen en ben ik daar weggegaan. Domino’s is een fastfood keten, maar dit leek meer op No-food. Ik ben uiteindelijk bij de plaatselijk ijsboer uitgekomen. De winkel was open, maar ze verwachtte waarschijnlijk niemand. Ze waren daar namelijk aan het eten. Gelukkig werd ik daar wel meteen geholpen. Ik vroeg om twee bolletjes. Die kreeg ik niet. Ik kreeg twee spatels vol. Werkelijk waar; ik moest hem met twee handen vasthouden en ik zag mijn handen niet eens van boven. Ik had verder die dag niet behoorlijk gegeten, maar aan die berg ijs had ik genoeg voor de rest van de avond; pffff.

In de tussentijd had ik George en Carolanne gebeld. Ik vond dat ik die ook nog even gedag moest zeggen voordat ik wegga. Op weg naar Mission kom je daar toch langs. Ondanks ze andere visite hadden, was ik toch welkom. Die goede man had ik toch al ontmoet toen we vuurwerk aan het kijken waren. Tegen de klok van 21:00 kwam ik daar aan. Al heel snel kreeg ik nog een goede rede om veel ijs te hebben gegeten. George weet veel van bier en heeft altijd speciaal bier in huis. Als afscheid kon ik dat toch niet laten. Wist ik veel dat dit bier ook in grotere flessen zat. De smaak was er overigens niet minder om. Toen ze ook nog met cake met likeur begonnen, heb ik een klein stukje genomen om te proeven. Ik had veel meer kunnen krijgen, maar deze jongen moest nog met een (huur)auto naar Mission sturen.

Rond 23:00 reed ik weg uit Vancouver en een uurtje later was ik in Mission. Het was inmiddels zondag geworden. Maandag zou ik vertrekken. Na de broodnodige slaap had ik nog een drukke dag voor de boeg. Als eerste moest de huurauto terug. Die moest om 9:00 terug zijn. Ik dacht maar met de bus terug te gaan. Het verhuurbedrijf lag immers vlak bij de centrale bushalte waar ook de bussen naar Mission vertrekken. Zondag gaat de eerste bus pas om 11:00!!! Twee uur wachten was mij iets te gortig en ik heb Kate’s moeder bereid gevonden om mij op te halen.

Ik moest wel terug want om 12:00 kwam er iemand voor mijn pick-up kijken. Jawel er had zowaar iemand gebeld die geïnteresseerd was. Het begon al minder toen in 15 minuten heb gewacht voordat ze eindelijk kwamen opdagen. Vervolgens kijken en proberen te verkopen. Ze zouden mij nog bellen die dag. Ik zal jullie langer in spanning houden. Ze boden nog geen 1000 dollar. Ik weet niet meer precies wat ik tegen hem zei, maar meer als 10 woorden kunnen het nooit geweest zijn. Aan de ene kant was ik was zwaar teleurgesteld, maar goed ik had nog een bod van 2500 dollar en dat wist hij niet, dus aan de andere kant had hij daar niet mee.

Het grappige is dat ik die dag ook nog wat heb vervoert met mijn pick-up. Kate’s moeder had nog een schommelstoel die naar familie moest in Abbotsford. Natuurlijk wilde ik dat wel doen. Ik heb de stoel netjes afgeleverd en na een blik cola weer teruggegaan. Het werd toen tijd om in te pakken. Dat was binnen een uurtje al gebeurd. 2 weken geleden had ik immers alle spullen al moeten uitzoeken en alles wat ik toen niet nodig had, heb ik toen al weggegooid. Het was dus alleen mijn kleding en mijn administratie.

De volgende dag was mijn vertrekdag. Ik had alleen nog iets wat niet in mijn koffer paste; mijn pick-up. Nog voor ik naar de autodealer ging, was heb ik eerst nog met Kate’s moeder naar een garage gegaan want een slang van de koelvloeistof was lek. Met die auto moest ik echter wel naar het vliegveld gebracht worden. Een spoedje zullen we maar zeggen. Hij zou rond 13:00 klaar zijn. Gelukkig kwam dit aardig uit. Nadat ik Kate’s moeder weer naar haar auto had gebracht ben ik meteen hierna naar die dealer gegaan. Daar duurde het even voordat alle papieren in orde waren. Er moet namelijk iemand van de verzekering komen om de auto van eigenaar te laten veranderen. Gelukkig was dit een aardige man, want ik mocht een van mijn kentekenplaten houden. Even voor de goede orde 6 uur voor vertrek heb ik pas mijn auto verkocht

Toen alles in orde was en ik een cheque had met 2.500 dollar was het naar de bank. Aan een bank in Canada heb ik niets dus heb ik mijn rekeningen gesloten. Het ging een beetje omslachtig want eerst moest ik dus mijn cheque storten om vervolgens weer een cheque te krijgen met mijn totale saldo. Al met al duurde dit ook zeker een half uur. Rond 16:00 was ik klaar en gingen we naar het vliegveld. Gelukkig viel de spits rond Vancouver mee en waren iets na 17:00 op het vliegveld. Na afscheid te hebben genomen van Kate’s moeder, moest ik mij een poosje zien te vermaken op het vliegveld. Mijn vlucht zou om 22:00 vertrekken wat om 21:30 boarden betekent.

Ik moest nog eten en laat er nu een goed sushirestaurant zijn op het vliegveld. Tja wie ben ik dan dat links te laten liggen. Bovendien zijn sushirestaurants dun gezaaid in Nederland. Kortom ik kon het niet laten. Als ik eerlijk ben had ik iets te veel besteld en zat ik goed vol. Na nog wat slenteren vertrokken we een kwartier later dan gepland. Terug naar het kikkerlandje. Voor het eerst op mijn vluchten naar Canada had ik een stel naast mij waar ik een beetje mee kon praten. De eerste twee uur waren zo om. Toen ben ik maar de Davinci Code gaan kijken. Goede film en weer 3 uur verder. Daarna heb ik geprobeerd om te gaan slapen. Na een uur proberen, heb ik het opgegeven. Ik was moe maar de slaap kon ik niet vatten. Toen heb ik nog een melige film gekeken (Remember the Zohan geloof ik). Doordat ik moe was, lag ik zelfs om de flauwste grappen in een deuk. Na die film gingen we al heel snel landen.

Toen kwam ik aan op het leed dat Heathrow heet. We kwamen aan op de nieuwe terminal. Daar raakte ik al snel de weg kwijt. Na vragen kwamen we uit bij een trein die maar 200 meter reed om vervolgens na 15 minuten lopen in de security rij te staan. Je zou denken je komt net uit een vliegtuig. In de tussentijd kom je niemand tegen en kan je niks kopen. Waar moet ik die bom vandaan halen en als ik hem zou hebben stop ik deze zeker niet in mijn schoenen. Dankzij die halvegare terrorist van een aantal jaar geleden moet je gewoon weer door een poortje en moeten je schoenen uit. Wat het leed verzachtte, was het feit dat ik een uur op een playstation kon spelen. Ik stond toevallig bij die stand en ze vroegen of ik het mooi vond en of ik wilde spelen. Tja aan wachten, heb ik een broertje dood. Dat kwam mooi uit.

Over de vlucht van London naar Amsterdam heb ik weinig te vertellen, waarschijnlijk duurt het vertellen net zolang als het tikken. Bij de koffers kreeg ik echter wel een behoorlijke schrik te voorduren. Ik had Rick snel gevonden en die gebaarde dat Pa in een rolstoel zat. Hadden ze wel even mogen zeggen dacht ik voordat ik het vliegtuig instapte, bleken hun dat zelf ook pas die dag te weten. Ik heb toen meteen Rick zijn vriendin ontmoet. Met haar grote Jeep zijn we weer naar de waterweg gereden. Na een patatje met kroket weet weer zeker dat je in Nederland bent.

Tja beter laat dan nooit. Het is 2 januari 2009 en geen 17 september 2008. Toen ik thuis kwam had ik weinig behoefte om dit op te schrijven. Ik had het zelf nog geen plekje kunnen geven. Sowieso was het raar weer terug te zijn en weer opnieuw te beginnen. Ik moest toch gaan kijken wat ga doen qua carrière. Daar was ik op een gegeven moment meer mee bezig dan mijn weblog afmaken. Mijn carrière heb ik nu weer richting gegeven in de kerstvakantie heb ik tijd gevonden om het verhaal af te maken. Gelukkig had ik veel op papier staan en als je eenmaal bezig bent, herinner toch weer details die de moeite waard zijn om te vertellen. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben zoals ik van de afgelopen jaren genoten heb.

TAKE CARE!!!