Dan is het alweer maandag 1 september. Dat is toevallig ook labour day in Canada. Je merkt hier verder weinig van want alle winkels zijn gewoon open. In de ochtend heb ik eerst nog met Genevieve gespeeld. Later die dag ben ik voor het laatst naar ons huis gereden. In Canada betaal je een voorschot op de huur in geval van schade. Dus wanneer er geen schade is krijg je als je stopt met huren je voorschot terug. Ik moest dus samen met de huurbaas nog even een rondje door het huis doen om te zien of we het goed hadden achtergelaten.

Alvorens ik naar ons huis ben gegaan, ben ik naar de slijter gegaan. Als teken van dank wilden Kate en ik nog een fles drank geven. Mede door de houding van de huurbaas heb ik toch wel met plezier in Abbotsford gewoond. Alles kon en alles mocht. Dingen lenen waren geen probleem dus samen met Kate hadden we besloten dat er in ieder geval iets gekocht moest worden, ook al was ze er niet bij. Waarom vertel ik dit. In Canada kan je overal een giftcard kopen. Zo ook de slijter. Je krijgt dan een pasje waarop je een bepaalde waarde zet en eventueel een persoonlijke boodschap. Omdat ik niet precies weet wat ze lekker vinden dacht ik dat dit wel de oplossing was.

Je voelt hem zeker alweer. Ze hadden wel giftcards maar of het nu kwam doordat het labourday was, ik weet het niet, maar ze konden de kaart niet activeren. Het meisje dat mij hielp heeft zich wel duizend keer verontschuldigd. De baas deed er nog eens duizend keer bovenop. Maar ja wat heb ik daaraan. Er zijn wel ergere dingen in de wereld. Gelukkig wist de baas van de slijter waar indianen (uit India) van houden. Uiteindelijk ben ik dus met een mooie fles Rye Rum de winkel uit gelopen.

Even voor de goede orde. We regelde alles met de zoon van de huurbaas. Die sprak vloeiend Engels. Ik wist eerst ook niet dat hij de huurbaas niet was. Voor het gemak heb ik die zoon in al mijn blogs huurbaas genoemd. Ook het voorschot moest ik met hem regelen. Hij was wat verlaat. In zijn kamer heb ik zitten wachten totdat hij kwam. We waren snel door het huis heen gelopen en alles was in orde. Ik had ook niet anders verwacht. Ik heb het huis beter achter gelaten dan hoe we hem aantroffen. Naast mijn voorschot kreeg ik een zak perziken en weer een T-shirt. Het is vast een Indiaanse gewoonte om elkaar T-shirts te geven tijdens een afscheid . De (echte) huurbaas en zijn vrouw waren zichtbaar aangeslagen dat wij uit zijn huis vertrokken. Het gevoel was dus wederzijds dat we het jammer vonden. De fles drank had helemaal niet gehoeven. Mocht ik ooit nog eens naar de westkust komen dan ben ik van harte welkom. Zo zie je maar met wederzijds respect kom je een heel eind. Het is alleen wel raar de straat uit te rijden wetende dat je hier waarschijnlijk “nooit”meer komt.

Weer een afscheid binnen 48 uur. Ik heb nog precies twee weken in Canada. Wat ga je dan doen nu je relatie is afgelopen je bij de moeder verblijft van je vriendin. Eerlijk gezegd wilde ik 1 ding: naar huis!! Ik heb hier niets meer om te blijven. Echter voor twee weken ga ik geen vlucht omboeken. En ik had al een andere vlucht geboekt ook. Een retourtje Calgary. Ik laat het hierbij voor nu. Dit verhaal is niet niets. Hierna komt nog 1 blog met de laatste twee weken in Canada. En reken maar; ik heb niet bij de pakkeneer gezeten.

Dinsdag 2 september ben ik eens langs alle garagebedrijven van Abbotsford en omstreken gegaan. Ik heb mijn auto al een poos op internet staan, maar helaas was er nog niemand wezen kijken. Tsja dan moet je een andere manier gaan zoeken om van je auto af te geraken. Helaas was dit best een teleurstelling. Ik vroeg 3.750 dollar. Op zich een redelijke prijs zeker als je weet hoeveel geld ik erin heb gestopt. Nu weet ik ook wel dat autodealers er ook aan moeten verdienen, maar 1.000 dollar is wel erg weinig. Maar goed ik had nog een aantal dagen.

De volgende dag heb ik mijn pick-up nog kunnen gebruiken voor waar ze gebouwd waren. Kate’s moeder gaat ook verhuizen; weer terug naar haar oude stek Surrey. Er moesten nog wat bloempotten naar het nieuwe huis. Het verhuisbedrijf neemt geen grond mee, dus aan mij de vraag……. Natuurlijk was dat geen probleem. Zo gingen we dus naar het nieuwe huis. Onderweg schrok ik mij een hoedje. Ik hoorde een klap van heb ik jouw daar. Ik keek nog in mijn spiegels maar zag verder niets.

Eenmaal bij het huis hebben de bloempotten in de tuin gezet en even rond het huis gelopen. De sleutels hadden ze nog niet. Kate’s moeder moest nog een gesprek voeren met de bewoners commissie. Dat ging mij verder niets aan dus heb ik Genevieve rustig gehouden. Na het gesprek zijn we nog de A&W geweest voor een hamburger. Vervolgens zijn we weer naar Mission gesnord. Ik moest nog even langs de winkel. Op het parkeerterrein merkte ik dat mijn remmen niet meer naar behoren werkten Het leek net of mijn ABS ingeschakeld was waarbij metaal op metaal hoorde. Dat is zwaar kl*te zeker omdat ik mijn auto graag wil verkopen. Op een reparatie zat ik dus niet te wachten.

Daarnaast had ik geen tijd om naar de garage te gaan. De volgende ochtend moest ik namelijk weer vroeg op om het vliegtuig naar Calgary te pakken. Ik had de vlucht van 6 uur en daarom moest ik om 5 uur opstaan. Gelukkig was Kate’s moeder bereid o mij te brengen. Daar stond ik dus weer o Abbotsford Airport. Dit kleine vliegveld heeft maar 3 gates. Na het bekende poortje sta je direct voor de goede gate. De vlucht was niet bijzonder. Abbotsford Calgary is net een uurtje vliegen.

Eenmaal in Calgary kwam Ruth al snel met haar oude BMW mij ophalen. Toch handig als iemand een vrij unieke auto rijdt. We waren ook zo weer bij hun thuis want ver van het vliegveld wonen ze niet. Eenmaal daar ontmoette ik ook Kees. Hij is de neef van mijn opa. Tja blijkt er toch familie te wonen in Canada. Helaas was Kees zijn gehoorapparaat stuk en was het moeilijk communiceren met hem. Ruth daarentegen praat honderd uit en was nieuwsgierig naar mijn verhaal.

Na een ontbijt zijn we naar Elbow Falls gereden. Dit is een park net buiten Calgary. Dan zie je weer hoe divers de natuur in Canada. Ruth had ook eten meegenomen zodat we konden picknicken. Na dit uitstapje zijn we naar huis gegaan. Na het avondeten weer vlug naar bed want het was best een lange dag.

De volgende dag was Ruth mijn chauffeur geweest. Ik wilde nog graag naar Banff en Jasper en daarvoor wilde ik een auto huren. We zijn du eerst naar een verhuurbedrijf gereden. Vervolgens zijn we naar een Wall-Mart gereden. Mijn FM-transmitters was aan vervanging toe. Het voordeel van het kopen in de provincie Alberta is dat je geen provinciebelasting betaald zoals in Britsh Columbia. Alles is er dus 7% goedkoper. Vervolgens zijn we nog naar het Olympische stadion geweest. Net zoals in 2010 het geval is, waren er in 1988 ook Olympisch spelen in Canada. Toen was het in Calgary. Het viel mij op hoe klein dit was. Vervolgens heb ik ook een van de kleinkinderen van Kees ontmoet op het naast gelegen universiteitsterrein. Al met al weer een volgeladen dag.

7 september was het weer vroeg dag. Ik moest de huurauto om 08:00 ophalen. Gelukkig zijn Ruth en Kees vroeg vogels en hebben ze mij na het ontbijt naar het verhuurbedrijf gebracht. Daar stond een rode Dodge Avenger voor mij klaar. Het eerste wat ik heb gedaan, was de vooruit schoonmaken. Niet dat dit nodig was, maar deze stengel zit precies waar bij mij de versnellingshendel zit. De eerste 3 keer dat ik wilde schakelen, maakte ik mij vooruit dus schoon. Verder reed de auto goed.

Mijn reisdoel was Jasper. Dit was 375 kilometer van Calgary. In principe zou je hier dus 4 uur moeten doen. De route van Calgary loopt dwars door Rockies je hebt daar zoveel mooie plekken dat ik niet om 12 uur aankwam maar 5 later. De eerste plek waar ik ben gestopt, was Peyto Lake. Dit is het meest blauwe meer in de Rockies en misschien wel van de wereld. Ik kan nu bevestigen dat dit ook zo is. Het is bijna niet te geloven die kleur. De volgende plaats was een rustplaats voor mijn lunch. Ruth was zo aardig om voor mij een Lunchpakketje samen te stellen. Langs een stromend beekje heb ik mij hier tegoed aan gedaan.

Onderweg ben ik nog een paar keer gestopt voor een foto. De volgende grote stop was de Columbia Icefield. Dit is het grootste ijsveld van de Rockies. Zomer en winter ligt hier sneeuw. Het is indrukwekkend om te weten dat dit ijsveld hier al ligt sinds de ijstijd. Je kan ook goed zien waar het ijs in de winter ligt. Je kan ook het ijsveld op. Je gaat dan eerst met een touringcar over een gravelpad om vervolgens in een soort ijs-monstertruck-bus te stappen. Hiermee ga je het ijsveld op en kan je het van dichterbij bekijken. Het grappige was dat ik dacht:” Ijsveld staat gelijk aan heeeeeel koud.” Het was op dat moment zonnig (Ik had overigens onderweg al natte sneeuw gehad). Normaal gesproken als de wind van het veld afkomt, is het ook erg koud. De wind kwam echter van de andere kant en dus was het best aangenaam en kon de rits van de jas gewoon open.

Na deze stop ben ik in 1 ruk doorgereden naar Jasper. Jasper is een klein plaatsje wat ook va het toerisme moet hebben. Half september was er natuurlijk weinig te doen. Bovendien heb ik de meeste dorpjes en steden wel gezien. Ik heb naar een eettentje gezocht, daar wat gegeten, wat foto’s genomen en na het tanken ben ik naar Lake Louise gereden. Dat is weer 300 kilometer terug. Onderweg ben ik nog keer gestopt bij een waterval en een plaats aan meer wat een mooie foto opleverde bij de schemer. 22:00 kwam ik aan bij het Hostel in Lake Louise. 2 jaar geleden was ik hier ook al geweest. Er was niets nieuws. Na het opfrissen ben ik direct naar bed gegaan. Ik wilde weer vroeg op de volgende morgen om Moraine Lake en Banff te bekijken. Helaas kwam er weinig van slapen door een snurkende kamergenoot.

De volgende morgen zat ik om 8:00 weer in de auto. Op weg naar Moraine Lake. Het voordeel van vroeg in de auto zitten is dat je meer kans het om wild tegen te komen. Na nog geen kwartier rijden, was ik genoodzaakt om de auto tot stilstand te brengen. Er was een Kariboe wijfje met haar kind aan het oversteken. (Voor de mensen die het niet weten kariboe is een soort hert.) Ik, als toerist die ik ben, wilde daar een foto van nemen. Ik was immers toch alleen op de weg. Was de batterij van camera leeg. BALEN met hoofdletters. Toen de weg weer vrij was, heb ik mijn weg weer vervolgt naar Moraine Lake. Daar was een toeristenwinkeltje wat om 09:00 openging. Het eerste wat ik kocht was, u raad het al, batterijen.

Dat was goed besteed geld. Wat is dat meer mooi; de omgeving overigens ook. Ik ben gewoon wat in het wilde weg gaan wandelen. Op een gegeven moment kwam ik op een plaats waar allemaal stenen/rotsen lagen. Het was een best uitdagend om daar overheen te lopen. Bovendien hoorde je het water onder de stenen doorstromen; heel apart. Na de stenen kwam ik op een bospad. Daar kwam het water uit de grond. Het bospad heb ik een klein poosje gevolgd. Omdat ik alleen was en nog naar Banff wilde heb ik besloten om terug te gaan.

Banff en Moraine Lake liggen niet ver van elkaar vandaan. Ik was dus zo in Banff. Banff is wel een leuk plaatsje. Ik zou het vergelijken met Zeist; klein en best gezellig. Net als Jasper is Banff gericht op toerisme alleen dan met de grotere portemonnee. Voor de afwisseling best leuk om eens doorheen te lopen. Ik had een leuk restaurant uitgezocht voor de lunch. Er kwamen donkere wolken aanzetten over de bergen, maar de zon scheen nog volop. Daarom besloot ik op het terras te gaan zitten. Je moet toch van het positieve uitgaan. De foto is nog buiten genomen, maar toen moest ik toch echt naar binnen omdat het begon te regenen.

Naar het eten ben ik weer het VVV gegaan. Ik moest om 16:00 op de grens van British Colombia en Alberta zijn. Dat was ongeveer een uur rijden en het was 14:00. Bij het VVV wisten ze een mooie omweg om daar te komen. De rede dat ik om 16:00 op die grens moest zijn was dat ik graag nog een keertje op een ATV wilde rijden. ATV staat voor All Terrain Vehicle, oftewel een quad. En ja hoor deze jongen had het voor mekaar. Het enigste gaatje was nog om 16:00; anders had ik het wel de hele dag willen doen.

Maar goed ik kwam daar aan, was er niemand. Waren ze met de vorige groep nog op pad. Na 5 minuten hoorde ik gesnor van een paar ATV’s. Dat was de vorige groep. Maar goed toen die weg waren was er nog niemand anders als klant behalve ik. Bleek ik nog de enigste te zijn. Misschien niet zo gezellig, maar erg vond ik het ook niet. De begeleiders waren ook jonge gasten dus dat was wel lachen.

Voor het rijden met de quads, ben ik eerst gaan Ziplijnen. Dit was voor mij ook nieuw. Ziplijnen gaat als volgt: men nemen een hoogte verschil. Men spant een staalkabel ertussen. Men nemen een tuigje dat je aantrekt. Aan dat tuigje zitten 2 katrollen en zie hier je kunt van boven naar beneden roetsjen. In theorie moet je een snelheid van 70 km\u halen. Ik denk dat ik zelf niet harder als 50 ging. Er waren 3 stukken die we gingen roetsjen. Het laatstje was echt kicken. Het was een stuk van 300 meter over een rivier heen. Tsja toen stonden we weer beneden. Gelukkig stond er een busje en reden weer terug naar de “basis” want daar stonden de quads.

Na de uitleg gingen we er vandoor. Gas geven doe je met je duim en je moet schakelen. In het begin is het wat wennen. Je wil gaan hangen in de bocht, maar daar is de quad veel te zwaar voor. Na het oefenen van de bochten gingen we echt op pad. Eerst gingen we over een logging road dit is een brede weg tbv het houttransport. Op zich niet zo spannend en ik dacht als dit de hele weg zo is, is het ook een aanfluiting. Na 10 minuten gingen we eindelijk van de weg af het bos in. Toen werd het leuk en best pittig. Er lagen soms diepe geulen. Die kon je slecht inschatten omdat er ook plassen in die geulen lagen. Op een gegeven moment stopte we in de middle of nowhere. Na een stukje wandelen kwamen we uit bij een schitterende waterval. Deze kan je ook via de normale weg bereiken alleen dan kom je naast de waterval uit en niet, zoals mij recht, er tegenover.

Na dit fotomoment moest ik nog even foto’s hebben als bewijs dat ik op een quad heb gereden. De begeleider die mee was leek het wel een leuk idee als ik dwars door een grote plas zou rijden; een actiefoto zeg maar. De eerste keer ging dat goed alleen was die begeleider niet tevreden met de foto. Nog een keer dan maar. Dit keer ging de foto goed alleen ik wat minder. Halverwege de plas zakte mijn quad aan 1 kant weg. Ik probeerde mijn voet op de grond neer te zetten, maar daar lag alleen maar water. Ik had laarzen aan van het quadbedrijf maar die waren niet hoog genoeg met als gevolg dat mijn laars volliep met water. Ik ben blij dat ik niet kopje onder ging want die plas was er groot genoeg voor. Al moet ik zeggen dat een nat voetje halen ook niet alles is.

Dan nog even terug naar het voordeel als je alleen bent in plaats van een groep. Inmiddels had ik best vertrouwen gekregen in de besturing van de quad. Toen we dus weer op de logging road kwamen gingen alle remmen los. Vol gas gingen we terug naar de basis. De teller kwam in de buurt van de 80. Dat was natuurlijk weer zwaar kicken. Helaas ben je dan ook weer snel terug. Na het omkleden en de financiën moest ik snel weer terug naar Ruth en Kees.

Ik had afgesproken dat ik weer rond 21:00 daar zou zijn. Het was 18:30. Dat betekende dat ik flink moest poken met die huurbak. Ik kan je zeggen dat die 160 met gemak doet (110 is de wat de overheid toestaat). Gelukkig rijdt iedereen in Alberta te hard want om toerbeurt reed iemand (links) voorop. Daarbij hebben “Albertans” een hekel aan gezag en werd ik tijdig alert gemaakt, middels lichtsignalen, op een radarcontrole. Ik heb dus veel gemeen met de rijstijl die zij daar aanhouden. Tegen 21:00 reed ik Calgary binnen helaas moest ik nog eten en tanken; anders had ik helemaal op tijd geweest.

De volgende ochtend moest ik weer vroeg op want om 8:00 moest de auto weer terug. Daarna ben ik met de C-train Calgary ingedoken. De C staat voor Calgary en niets anders dan een tram zoals wij die ook kennen. Ik was al eens in Calgary geweest dus ook dat was niet nieuw voor mij. Ik had besloten om een kaart te zoeken voor Oma omdat die toen bijna jarig was. Ik dacht zelf aan een kaart met een beer die Happy Birthday zegt. Overal in Canada te krijgen zou je denken helaas is niets minder waar. Uiteindelijk heb ik gewoon maar een aanzichtkaart gekocht bij een winkel met twee kassadames die uit Nederland waren geëmigreerd. We hadden van elkaar snel door dat we landgenoten waren. Als snel kwam naar voren dat ik hier woonde maar ook snel weer wegging. De ene snapte daar niets van. De andere voelde mij precies aan. De voornaamste rede dat ik terug wil is het gebrek aan gezelligheid. De spijker wordt hiermee op zijn kop geslagen. Best fijn dat ik het nu ook zelf onder woorden kan brengen.

Na nog even naar de Tim Hortons te zijn geweest ben ik weer terug gegaan naar Ruth en Kees althans dat was mijn plan. Gelukkig had ik hun telefoonnummer want ik was hopeloos verdwaald. Echt ver was van Ruth’s huis ik niet want binnen 10 minuten kwam ze er alweer aan. Net op tijd voor het eten. Dit deden we samen met de kleinzoon en zijn vrouw die k eerder al had ontmoet. Er stond vis op het menu. Dat is aan mij wel besteed. Aan de vis zat echter nog een verhaal. De vis, zalm en nog een ander soort, was door haar eigen zoon gevangen en later ingevroren. Die zoon heb ik ook nog ontmoet want die was eerder die dag geland in Calgary na een vakantie. Hij was zo vriendelijk om mij toen af te zetten bij de C-train met zijn full-size pick-up.

Het was erg lekker. Na het eten moest ik echter ook naar het vliegveld van mijn vakante in Calgary zat erop. De kleinzoon et zijn vrouw hebben mij bij vliegveld afgezet en om 22:30 vloog ik weer terug. Rond 23:00 (tussen Calgary en Abbotsford zit een uur tijdsverschil) kwam ik weer in Abbotsford op het vliegveld waar Serena (Kate’s zus) mij weer naar huis bracht.

De volgende ochtend wilde ik mijn pick-up naar de garage brengen. Alleen dat huis in Mission staat bovenop een heuvel. Ik zou dus bergaf moeten gaan met een auto waar de remmen niet van in orde zijn. Ik durf best veel, maar dat niet. Gelukkig was ik lid van de Canadese wegenwacht met een pakket waar de sleepkosten waren inbegrepen. Ik heb dus de wegenwacht gebeld met het verzoek of zij mijn auto wilde slepen naar de garage. Zo gezegd zo gedaan. Net op het moment dat we zouden vertrekken kwam Genevieve op. Die vond het maar wat interessant zo’n takelwagen.

We waren al snel bij de garage. Daar liet ik hem achter in de hoop dat het wel mee zou vallen. Ik ben vervolgens eerst naar mijn werk gereden met de bus. Iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik wist ook meteen waarom. Best een lange rit en ik stapte zelfs halverwege op. Op mijn werk lag nog een loonstrook die ik nog op moest halen. Ik heb toen meteen mijn adres laten veranderen naar het Nederlandse mochten ze nog meer willen sturen. De rest van de dag heb ik een beetje lopen lanterfanten. Op een gegeven moment belde de garage. Mijn remmen waren inderdaad kapot. 1 remschoen was totaal naar zijn gruzelementen. Om hem toch verkoopbaar te houden moest het toch maar gemaakt worden. Gelukkig werkte Serena en met haar auto ben ik toen naar huis gereden. Om haar later weer op te halen.

10 september heb ik mijn auto weer opgehaald was ik weer 300 dollar lichter. Op nieuw ben ik toen langs autodealers gegaan. Dit keer ook naar die in Mission. Bij een autodealer in Mission kreeg ik eindelijk een redelijke prijs aangeboden; 2.500 dollar. Niet de 3.750 die ik voor ogen had, maar goed ik moet toch van die auto af. Een andere bood hetzelfde dus misschien komt het toch nog goed.

Het was een mooie dag en ik was 30 minuten buiten Mission. Ik besloot om op een andere manier terug te gaan naar Mission. Dat bleek achteraf een behoorlijke omweg. Ik heb op het punt gestaan om om te keren. De route was mooi maar na een uur had ik nog geen bekend punt gezien terwijl ik had bedacht dat ik na een half uur terug ha moeten zijn. Bovendien kwam er steeds minder verkeer op de weg. Gelukkig kwam ik het bordje Mission tegen, maar dat was een deel van Mission waar ik nog nooit geweest was. Na nog een stukje rijden, werd het eindelijk bekend en was ik 5 minuten later thuis.