(Dit stuk heb ik geschreven in Nederland vlak nadat ik terug ben gekomen). Ik moet erg graven in mijn geheugen want ik was gebleven bij vrijdag 15 augustus. Dat is een maand geleden. Maar goed ik heb wat steekwoorden op papier staan dus daar moet ik wel uitkomen. Vrijdag was mijn vrije dag. Kate moest die dag werken. Eerlijk gezegd weet ik niet meer precies wat ik overdag heb gedaan. Ik heb vast weer zitten surfen thuis. Nadat Kate thuis kwam heeft ze zich snel omgekleed. We zij samen met Jullie en Ben Sushi wezen eten. Dat was weer erg lekker. Na de Japanse hap ben ik nog naar de supermarkt gereden voor aardbeien en limonade. Die waren nodig voor de daquarriez. Kate was met Ben en Jullie meegereden naar ons huis. Daar hebben we nog wat zitten babbelen. Onder het genot van een drankje.

Zaterdag moest ik gewoon weer werken. Over die week valt er weinig te vertellen. Je leeft al een beetje naar het moment toe van het vertrek. Echt veel ondernomen hebben we dus niet. Donderdag begon mijn weekend weer. Samen met Kate zijn we toen begonnen met foto’s nemen van onze spullen en deze op internet te zetten; zeg maar op de Canadese marktplaats. Op vrijdag hebben Kate en ik een goed gesprek gevoerd. We kwamen er beide achter dat we nog wel van elkaar hielden, maar realistisch gezien onze relatie geen kans heeft. Beide willen we niet verhuizen. Dan wordt zo’n relatie lastig. Maar alles is een goede harmonie gebeurd en we zijn gewoon door gegaan met leven, wetende dat onze relatie er op 31 augustus op zou zitten.

Inmiddels zijn we weer een zaterdag verder. Ik moest weer werken. Ik heb de dagen echt zitten tellen. Ik vond het werk niet meer uitdagend. Ik heb meer in mijn mars dan dozen stapelen. Het lag zeker niet aan mijn collega’s. Dinsdag was mijn laatste werkdag. Ik had mijn auto geparkeerd en liep naar de ingang. Onderweg kwamen er andere collega’s aanrijden waar ik goed mee op kan schieten. Hij stuurde zijn auto in mijn richting. Dat doen we wel vaker. Op een gegeven moment kwam er een arm uit het raam die een zak in zijn hand had. Als een estafettestok werd deze in mijn handen gedrukt. In die zak zat een oranje T-shirt. Eenmaal in die kantine werd het mij duidelijk dat het een afscheidscadeau was.

Mijn werk was verder niet interessant. En je zult het net zien. Mijn laatste order was een van de vervelendste die je kon verzinnen. Ik kreeg hem net niet voor het eind klaar. Jammer maar het is niet anders. Ik ben direct naar huis gegaan. Ik had het helemaal gehad. Maar ik hoefde daar niet meer te werken. Toen ik belde, wist Kate mij te vertellen dat de magnetron verkocht was. Dat was mooi, maar dat betekende wel dat ik deze moest brengen. Zo hebben we alles aangeprijsd:”We komen het brengen.”

Kate was met haar moeder en zus in het winkelcentrum. Ik heb toen eerst boodschappen gedaan voor mijzelf, want Kate hoefde niet te eten. Ik heb weer een curry variant geprobeerd. Het was best lekker. De basmatirijst die erbij at, moest opgewarmd worden in de magnetron. Kon ik hem nog mooi een keer gebruiken voordat ik hem weg moest brengen. Onder het koken, kwamen Kate en haar familie bij ons thuis aan. Er moest even duidelijk worden wat we precies hadden geleend van Kate’s moeder/zus, wat we daarvan kunnen verkopen zodat ze dat zelf niet hoefde te doen en wat ze wilde hebben zodat het zelf niet hoefde te kopen.

Kate maakte ook nog even van de gelegenheid gebruik om haar blikravioli op te warmen in de magnetron. Nadat Kate haar ravioli warm was kon ik later de magnetron even gauw schoonmaken. Toen hebben we koper gebeld en hebben het adres opgezocht. Toevallig wist ik waar dat was, omdat ik begin dit jaar twee straten verderop onze tafel heb gekocht. In de stromende regen heb de magnetron afgeleverd. Die man was er, denk ik, wel blij mee.

Woensdag heb ik eerst even uitgeslapen. Vervolgens ben ik eerst naar mijn werk gereden. Ik had nog een pasje en mijn overal die beide terugmoesten. Voor mij bekende supervisors waren er niet dus na het afgeven was ik zo weer buiten. Vervolgens ben ik met mijn auto door de wasstraat gereden. Vervolgens heb ik foto’s gemaakt die ik later op internet zou zetten. Ik heb mijn pick-up nog nodig voor het verhuizen. Na het wassen heb ik namelijk de futon naar een student gebracht. Zijn oude was kapot en hij een nieuwe nodig.

Het grappige was dat wij deze voor 40 dollar hadden gekocht. Deze futon lag helemaal uit elkaar, maar alle onderdelen waren aan elkaar vast getapet. Alleen al met het tape eraf halen, is Kate al een halve dag bezig geweest (zie blog over verhuizing). Daarna hebben we hem samen in elkaar gezet. Al met al vonden we deze arbeid wel 20 dollar waard. We hebben de futon voor 60 dollar verkocht. Ik heb de futon compleet in mijn pick-up gedaan. Met mijn klep open paste dat net. Gelukkig hoede ik niet zo ver. Eenmaal daar zei die student dat de futon weer uit elkaar moest zodat hij deze kon brengen naar zijn studentenkamer in Vancouver.

Daarna heb ik boodschappen gedaan. Die student woonde vlakbij de supermarkt. We hadden nog steeds mie in de kast liggen dus dat ben ik klaar gaan maken. Weer onder het koken kwamen er mensen. Deze wouden de bank en de stoel kopen. Deze goede man kwam van de oostkust. Zijn vrouw was er niet bij. Daarom durfde hij het niet aan om de bank en stoel te kopen. Hij wist dat we nog meer spullen hadden. Hij zag onze dresser en besloot in overleg met vrienden deze toch maar te kopen. Was hij toch niet voor niets gekomen. Bovendien hadden die vrienden aan aanhanger en hoefde ik de dresser ook niet te brengen. Goed bezig

Dat deze man de bank en stoel niet hadden meegenomen was geen ramp. Op een of andere manier stonden ze voor die bank en stoel in de rij. Dus dan maar de volgende bellen of ze nog steeds interesse hadden. We schrijven inmiddels donderdag 28 augustus. De volgende geïnteresseerde was een jong koppel dat net op zichzelf was gaan wonen. Ze hadden een grote bus gehuurd en zonder echt de bank te testen hebben ze de bank en stoel gekocht. We vroegen 100 dollar. Ze kochten hem voor 90 dollar. De bank en stoel waren van Kate’s zus en die zij dat ze maar 75 dollar wilde van de 100. Al met al hadden we dus 15 dollar winst. Ik vond het allang goed dat ze bank wilde want ik was bang dat we die niet zouden verkopen. En ze namen hem zelf mee in hun huurbus. Nee, mij hoor je niet klagen.

Dan hebben we die dag ook de eettafel verkocht. Ook weer een verhaal op zich. Dit keer was het een vader en zoon. De vader beheerde duidelijk de portemonnee. Die zoon kon het allemaal niet schelen. Nadat die vader vroeg of hij die tafel wilde hebben vond hij het wel best. Echt het type “lekker enthousiast”. We vroegen 40 dollar voor de tafel (dezelfde prijs als waar ik hem voor gekocht had). Net op het moment dat ik wat van de prijs af wilde halen, kreeg ik de 40 dollar in mijn handen. Hartstikke mooi zo. Ook deze mensen hadden hun eigen vervoer. Dus we hoefde het weer niet te brengen. prettig geregeld zo.

Maar goed we hadden geen bank en geen stoelen meer. In de kamer stond alleen nog maar de koffietafel. That’s it. Op die tafel stond de laptop. We moesten dus op de grond zitten om te internetten. Net kamperen in je eigen huis dus. Die dag hebben we samen voor het laatst sushi gegeten. Vervolgens is Kate onder andere haar spullen in gaan pakken. Vrijdag wilde we het huis uit zijn. Ik ben die avond naar het vliegveld van Abbotsford gereden. (5 minuten rijden). Daar kon ik een vlucht boeken naar Calgary en met de pin betalen. Goed geregeld zo. Eenmaal terug was Kate ook bezig met haar vlucht te boeken via internet. Helaas deed haar creditcard het niet en moest zij, net als ik, naar het vliegveld om voor haar vlucht te pinnen. Maar goed dat we zo dicht bij het vliegveld wonen en dat deze tot 12 uur s’nachts op is. Die nacht was de laatste nacht dat we in ons huis hebben geslapen.

De grote verhuizing was vrijdag. Dan is zo’n pick-up erg makkelijk. Voor mij was het verhuizen niet zo’n werk als voor Kate. Ik moest mijn rugzakken voldoen met kleren en mijn papieren bij elkaar zoeken. Kate moest alles uitzoeken. Ze wil twee vliegen in een klap slaan. Als ze hopelijk in december klaar is, zal ze in een ander huis wonen als waar haar moeder nu woont. Alles wat dan nu weggegooid wordt hoef dan niet tweemaal verhuist te worden. Ik ben deze dan dus ook die dag met twee dozen vol naar een soort emmaus geweest. Deze zaken heten Super value. Het lijkt een beetje op de wibra, met dat verschil dat alles tweedehands is. Ik had er bijvoorbeeld een jas voor weinig gekocht voor mijn werk.

Daarnaast ben ik twee keer naar Kate’s moeder gereden met onze spullen. Het huis was leeg met uitzondering van ons bed, de koffietafel, bureaustoel en het eten in de keukenkasten. Die avond was zijn Kate en Jullie en ik naar de Red Robin geweest. Een van de weinige vrienden die we daar in de buurt hadden. En zeker voor Kate was het belangrijk dat ze afscheid van haar kon nemen. We hebben niet meer thuis geslapen, maar bij Kate’s moeder.

Toen was het zaterdag. Het bed verhuizen gaf een klein probleem. Ondanks mijn pick-up aardig aan het formaat was, paste het bed niet in de bak. Ik wist dat onze huurbaas een grotere pick-up had. De dag ervoor had ik aan hem gevraagd of wij de pick-up konden lenen voor het vervoeren van het matras. Dat was geen probleem. Zaterdagochtend zijn we dus met onze pick-up naar ons huis gereden. Daar stond de grotere pick-up al klaar. Een Chevrolet Silverado V8. Er niets mis met mijn Pick-up, maar dit is toch het echte werk.

Het grappige was dat het bed wel in de breedte paste, maar niet in de lengte. De klep kon net niet dicht. Geen nood. De huurbaas had nog touw liggen en zo kon ik het goed vast zetten voor transport. Ik had ook de bureaustoel en de koffietafel mee. Kate had in mijn pick-up de allerlaatste spullen uit de keuken en zo zouden we met zijn tweeën naar Kate’s moeder. We hadden nog een kleine vertraging omdat een bodem van een van de dozen het begaf. Daar zat een fles met balsamicoazijn in. Die heeft dus niet overleeft, maar alles wat in die doos zat, rook een uur in de wind. Na het opruimen zijn we allebei vertrokken. Ik moest echter eerst tanken dus was ik haar al gauw kwijt. Wat schetste mijn verbazing. Ik was toch eerder als haar bij haar moeder.

Kate had zelf ook nog wat spulletjes te regelen. Het probleem was echter dat je met zijn tweeën moet zijn voor het uitladen van ons bed. Ik wilde op Kate wachten, maar de lucht begon wat te dreigen. Kate’s moeder heeft uiteindelijk geholpen en dat was gelukkig niet voor niets. We hadden het bed koud binnen of het begon behoorlijk te plenzen. Het bed moest in de kamer van haar zus. Die wilde graag ons bed hebben, net zoals de bureaustoel. Het enigste wat we niet verkocht hebben was de koffietafel. Er heeft zelfs niemand naar geïnformeerd. Gek he, wat je denkt niet kwijt te raken is zo weg en wat je denkt zo te slijten, blijf je mee zitten. Maar goed van alles wat we hebben gekocht 1 ding overhouden is zeker niet slecht.

Nadat Kate ook was gekomen heb ik die auto ook uitgeladen. Vervolgens ben ik met de Pick-up van de huurbaas weer naar ons huis gereden, met een emmer schoonmaakspullen. We wilde wel het huis netjes achterlaten. Kate moest nog het een en ander bij de bank regelen en boodschappen doen voor haar moeder. Ik heb dus alleen in huis de vloer gezogen/gedweild, de badkamer, keuken en koelkast schoongemaakt. Dit duurt altijd langer dan je voor ogen hebt. Ik ben daar twee uur mee zoet geweest. Ik wilde in een uurtje klaar zijn. Maar goed ik was iets na zessen klaar en ik ben daarom door Kate’s zus weer opgehaald die in Abbotsford werkt en net klaar was hiermee. Na nog wat uien uit de groentetuin te hebben gepakt, zijn we weer naar Mission gereden.

Daar had Kate’s moeder voor Kate een van haar favoriete gerechten gemaakt. Na het eten heb ik eens een heerlijke douche genomen. Dat was er door alle hectiek een beetje bij ingeschoten. Vervolgens zijn we vroeg naar bed gegaan. We moesten immers om 4 uur opstaan. Kate moest om 5 uur s’ochtends op het vliegveld staan. Zo gezegd zo gedaan. 5 uur stonden we op het vliegveld. Het afscheid was goed. We weten beide heel goed dat we van elkaar houden, maar ook dat deze relatie niet te houden is. We hebben elkaar geluk voor in de toekomst gewenst en ik heb haar gezegd dat ze niet moest vergeten wie heeft geholpen met het behalen van haar rijbewijs . Zo zijn we uit elkaar gegaan. Om maar met befaamde woorden af te sluiten. “Helaas, het is niet anders”

Vervolgens zijn we weer naar Mission gereden en daar ben ik weer verder gaan slapen tot 11 uur. Vervolgens heb ik bijna de hele dag met Genevieve gespeeld. Ik had de afleiding gewoon even nodig. Tussendoor heb ik nog een kleine boodschap gedaan. Ik moest nog een moer hebben zodat de futon van haar zus gemaakt kon worden. Kon ze die ook weer verkopen. Daarnaast was er nog wasmiddel nodig. Het was overigens geen probleem om de komende twee weken bij Kate’s moeder te blijven. Die zondag heb ik dus verder niets bijzonders gedaan.