Hier een verslag van de weken dat mijn ouders bij mij kwamen logeren. Ik heb ze niet in huis gehouden, maar ik heb geprobeerd om ze zoveel mogelijk te laten zien van dit mooie land. Helaas moest Kate deze weken veel werken. We zijn dus bijna overal met zijn drieen geweest. Het is mijn beleving. Ik kan natuurlijk niet voor mijn ouders spreken. Je zal dus zelf met ze moeten praten om erachter te komen wat zij ervan vonden. In ieder geval veel leesplezier!!!

Eindelijk was de dag aangebroken dat mijn ouders kwamen. De zondag ervoor hebben we kleren gewassen want die maandag komt er toch niets van. Ik heb toen meteen van auto gewisseld omdat er maar twee mensen in mijn Pick-Up passen vanwege mijn versterker . Ik heb de auto van haar zus kunnen gebruiken. Een Volkswagen Bora (Hier verkocht als Jetta); ook niet slecht.

Maandag ben ik vroeg opgestaan. Het huis moest nog steeds een beetje opgeruimd worden omdat de vorige week naar de boot van Columbus waren gegaan. Rond 2 uur s’middags ben ik naar het vliegveld gereden. Een beetje laat, maar de mensen die wel eens gevlogen hebben weten wel dat er nogal wat tijd zit tussen de aankomst en de uitgang van een vliegveld. Ondanks een file door werkzaamheden, was ik maar een kwatier “te laat.”

Een kwatier later zag ik ze dan eindelijk. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat je blij elkaar te zien. Ze waren zichtbaar moe van de vlucht en toe aan een nicotineshot. Maar goed dat het een heerlijk warme dag was. Met de bagage hoefde ze niet ver te sjouwen. De auto stond op het beste plekje van de parkeergarage; bij de uitgang van het vliegveld. Had ik ook nog een akefietje met de auto. De kofferbak gaat open met de afstandsbediening. Ik op het knopje drukken, maar er gebeurde niets. Bleek dat je de knop 2 seconden vast moest houden. Dat krijg als je niet met je eigen auto rijdt.

Op zich is het nier raar om je ouders te zien op het vliegveld. Het wordt pas raar als je in JOUW huis rondlopen. Nu mag ik eindelijk zeggen wat wel en niet mag . We waren zo rond vijven onze tijd bij mij thuis. Ik wist niet of Pa en Ma honger hadden. Ik had dus maar Hotdogs bedacht. Lekker makkelijk en die komen toch wel op; was het niet vandaag, dan wel een andere dag (dacht ik).

Na de hotdogs zijn we naar de buurtsuper geweest omdat ik overal aan had gedacht behalve koffie :S. Wij drinken dat niet. Ik had nog wel een koffiemolen geleend van Kate’s moeder. Kan je wel zien dat ik niet aan koffie gewend ben. Er bestaat namelijk ook zoiets als oploskoffie. Ik heb dus voor niets 2 uur lang lopen boenen op die molen. Na de boodschap hebben nog even wat gepraat. Ondanks het gebrek aan slaap, gingen ze pas om 11 uur naar bed.

Dinsdag wilde ik ze niet meteen van hot naar her slepen, dus ben ik naar het altijd “gezellige” Abbotsford gegaan. Kunnen ze zien in wat voor een plaats ik woon. Ik heb ze het winkelcentrum laten zien. Meer is hier niet te zien. Maar goed ook, konden nog een beetje bijkomen van de vlucht en was er tijd om de koffers uit te pakken. Ook kreeg Pa zijn cadeau van Kate (wat in de vorige blog geheim was gehouden). Een mooie zijden stropdas.

Het was best lekker weer. Het winkelcentrum is voornamelijk binnen. Eenmaal thuis stelde Pa voor om in de buurt te gaan wandelen. Dat vond ik op zich wel een goed idee. Het grappige is alleen dat ik zelf de buurt helemaal niet ken. Ik ga naar mijn werk of naar Vancouver. Ik heb verder geen reden om in de woonwijk te gaan wandelen. Ik wist dus niet precies waar we heen gingen. We zijn gewoon gaan wandelen of beter gezegd op ontdekkingsreis gegaan. Na een goed half uur te wandelen wist ik waar ik was en kon ik de wandeling rond maken

Woensdag stond de eerste trip op het programma. Het was nog mooi weer, maar de voorspellingen voor later in de week waren dat de zon het moest toegeven van de wolken. We zijn toen naar Whistler gereden. Dit gaat over 1 van de mooiste wegen van Canada. De Sea-to-Sky-Highway. Dit klopt wel, maar het is nu minder aantrekkelijk omdat er over de gehele lengte wordt gewerkt aan de weg. Whistler is in 2010 namelijk het middelpunt van de Olympische winterspelen. Moet je nagaan de zomerspelen van 2008 zijn net begonnen.

We hadden dus veel oponthoud onderweg. Rond twee uur waren we halverwege terhoogte van Squamish. We hadden nog niet geluncht en met al die werkzaamheden wist ik niet hoe laat we in Whistler zouden zijn. We hebben toen een heerlijk broodje gegeten in Squamish.

De dag ervoor had ik op internet gegekeken waar we het bos in konden in de buurt van Whistler. Ik had een mooi wandelpad gevonden. Helaas wordt er ook rondom Whistler gewerkt. We konden dit pad niet helemaal lopen. We kwamen zelf op verboden gebied waar je in ieder geval een helm moest dragen. Ondanks het niet was wat ik ervan had verwacht, kregen Pa en Ma wel een indruk van de natuur hier.

Na de wandeling zijn we het centrum van Whistler in getrokken. Voor mams een mooie gelegenheid om te shoppen en te kijken naar potentiele souveniers. Paps zat lekker buiten in de zon. Op een gegeven moment hebben we een terrasje opgezocht en wat gedronken. (ik had ijs natuurlijk. Ik vroeg om twee scheppen en die kreeg ik ook; ze gebruiken hier een schop om ijs mee op te scheppen.)

Na nog wat rondgewandeld te hebben zijn we weer naar huis gereden. Mijn ouders waren erg benieuwd naar de sushi die ik hier regelmatig eet. We zijn eerst naar huis gereden om Kate op te halen en we zijn toen naar ons favoriete sushi restaurant gegaan. Het was best vermakelijk om Pa te zien stoeien met die stokjes . Uit eindelijk kreeg hij een beetje door en heeft hij geen honger geleden

Na de sushi hebben we een rondje gewandeld in het oude centrum van Abbotsford. Het was best frisjes en ik had geen jas bij me. Wat ik achteraf een spijt gehad. Ik weet haast wel zeker dat ik hier een verkoudheid heb opgelopen. Na het rondje was het weer terug huiswaards.

Donderdag hebben we echt de toerist uitgehangen. We hebben toen het toeristisch rondje Vancouver gedaan. Dit betekent natuurlijk eerst met de Skytrain naar Hartje Vancouver. Voordat we op de skytrain stapte zijn we eerst langs het huis gereden waar ik twee jaar geleden heb gewoont. Konden meteen zien in wat voor een buurt ik woonde.

Parkeren in Vancouver is duur. Daarom zet ik liever dicht bij een Skytrain station. Daar heb ik een dagkaart gekocht waarmee we ongelimiteerd van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken. Ik had wel geleerd van het parkeren in Metrotown daarom ik nu op zoek was gegaan naar een andere parkeerplaats in deze buurt. Het voetbalstadion is vlak Patterson skytrain station. Hiervoor moet je alleen eerst door Central Park lopen. Voor Pa en Ma ook leuk, want dit is het park waar ik twee jaar geleden altijd jogde. Konden ze meteen kennis maken met de brutale eekhoord die hier rondlopen

Van Patterson is het ongeveer een kwartier naar Hartje Vancouver. We zijn uitgestapt bij het laatste station (Waterfront). Vandaar uit zijn we naar het oude centrum van Vancouver gelopen; beter bekend als Gastown. Persoonlijk vind ik dat de straat wel sfeer heeft alleen jammer dat er alleen maar souveniers winkels zijn. Het gekke is ook dat dit deel ook ligt aan de achterbuurt van Vancouver. Mijn ouders hebben dus kunnen zien dat het niet allemaal koek en ei is hier in Vancouver. Van Gastown zijn we naar het winkeldistrict van Vancouver gegaan Robsonstreet. Daar hebben we wat gegeten.

Toen hebben we weer de bus gepakt en zijn we naar Stanley Park gereden. Dit is een park dat vast ligt aan Vancouver op een schiereiland in “zee.” Het park is dusdanig groot dat wandelen geen optie was; zeker niet met Pa erbij. We hebben fietsen gehuurd en zijn zo helemaal rond het park gefietst. In Canada ben je verplicht om een helm te dragen. Ik ben blij voor Pa dat niet zo in Nederland is

Onderweg zijn we vaak gestopt voor foto’s. Vanaf Stanley Park kan je watervliegtuigen op zien stijgen (waarmee ik twee jaar geleden mee naar Victoria ben gevlogen). Dit wilden Pa en Ma graag op de foto hebben. Echter het schermpje van hun Camera is te klein en ze konden niet zien of het vliegtuig erop stond. Achteraf hebben nu zeker 10 foto’s met zo’n vliegtuig.

Na lekker gefietst te hebben werd het weer tijd om naar huis te gaan. Kate wilde graag voor Pa en Ma haar biefstuk en salade klaarmaken. Voordat we dat konden klaarmaken moesten we dat eerst kopen. Doordat iedereen hielp was het eten best vlot klaar en het was als vanouds voor mij. Na het eten zijn Pa en ik nog even wezen wandelen over de autoboulevard. Dat is op nog geen 5 minuten van ons huis.

Vrijdag, mijn verkoudheid naderde zijn hoogtepunt, zijn we naar Fort Langely gegaan. Omdat Pa en Ma hier maar zo kort zijn wilde ik ze wel wat laten zien, ondanks ze aanboden om thuis te blijven. Fort Langely is een klein half uurtje van ons huis en dus als het niets aan zou zijn waren we ook zo weer thuis. Tevens waren de weer berichten niet al te best.

Fort Langely is relatief belangrijk voor de Canadese geschiedenis. Op het Fort staat het gebouw waar het document is ondertekend waardoor deze Provincie British Columbia officieel is gesticht. Het Fort ligt aan de Fraser rivier die heel belangrijk is voor de hele provincie. West Canada is veel natuurlijke hulpbronnen rijk en dat hadden de Engelsen snel door. De indianen hadden maar het nakijken.

We vonden het allemaal best interessant. In de verschillende gebouwen was te zien hoe men in die tijd leefde en er werd veel uitgelegd over de handel waaraan veel geld werd verdient. Het was ook nog eens Aboriginal dag (Aboriginal is een verzamelnaam voor alle inheemse volken in een land en niet alleen voor de Australische inheemse bevolking). Op zich was hier weinig van te merken op het Fort, behalve dan de de zalm die op de traditionele manier was bereid.

Sorry voor alle visliefhebbers, maar ik zal jullie even lekker maken Dit was het beste stukje zalm dat ik ooit gehad heb. Het zalmseizoen is rond deze tijd in volle gang. Die donderdagochtend zwom deze vis nog in de Fraser rivier. De vis wordt niet boven het vuur gehangen, maar naast het vuur en zo gerookt. Er is verder geen smaak toegevoegd. Het smeltte gewoon op je tong en de smaak; uitmuntend. Versere vis dan dit is lastig te vinden Jammer dat dit maar een klein beetje was om te proeven. Omdat het tegen sluitingstijd van het park liep, mochten we nog een bekertje pakken. Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen.

Langs het Fort ligt een spoorlijn. Ik vroeg mij wel eens af waar ik mijn fascinatie van treinen vandaan kwam. Dat moet toch mijn vader zijn. Ik had Pa al verteld van de treinen hier. Toen we op het fort liepen kwam er 1 voorbij een Pa had dit te laat door. Eenmaal uit het Fort moest er natuurlijk eerst gepaft worden en dat was zijn geluk.

De treinen kan je van verre aan horen komen. Ze toeteren bij elke overgang. Toen Pa die hoorn hoorde , moest Ma direct het fototoestel geven en er vandoor ging hij. Ik geloofde mijn ogen niet. Pa was aan het rennen. Dit is erg lang geleden dat ik dat heb gezien. Ik heb het resultaat van de foto’s gezien die hij heeft genomen en die zijn goed gelukt.

Na de foto’s zijn we het oude centrum van Fort Langely (ja het is ook een plaats) ingetrokken. Erg klein, maar wel fijn dat hier niet de winkels zijn die je in alle andere plaatsen ziet. Bovendien hebben we nog lekker ijs gegeten in de zon. De berichten klopten dus niet helemaal.

We zijn over de snelweg naar Fort Langely gereden. Ik houd zelf niet zo van steeds dezelfde route te rijden. Gelukkig lag er in de auto van Kate’s zus een route boek en zo heb ik een route terug kunnen bepalen. Pa had geluk. Bij een spoorweg overgang moesten we stoppen voor een trein, Ha nog 1.

Bij deze treinen kan je je motor wel afzetten. Over het algemeen hebben de treinen hier meer dan 100 wagons. Het duurt wel even voordat deze voorbij zijn. De route die ik had opgesteld ging twee keer over deze spoorlijn. We moesten dezelfde kant op als de trein. Je raadt het al; we moesten nog een keer wachten voor dezelfde trein. Alleen dit keer moesten we gewoon keren. De trein was zo lang dat deze de overgang blokeerde. Tja, je kan er moeilijk doorheen.

Na de overheerlijk zalm proeverij had ik gewoon zin in zalm gekregen. Op de weblog staat een foto van een bord met zalm en wortels en aardappels. Dat heb ik voor Pa en Ma klaargemaakt. Daarvoor moesten we wel eerst boodschappen doen. Deze zalm was zeker ook lekker, maar kon toch niet tippen aan de echt verse zalm. S’avonds zijn Pa en ik nog even naar de slijter gelopen om bier te kopen. Onze buurtslijter is immers tot 11 uur open.

Zaterdag zijn we naar Amerika gegaan. Echt waar. Ik woon hemelsbreed op ongeveer 10 minuten van de grens. We zijn niet ver over de grens geweest; ongeveer 100 meter om precies te zijn. We zijn naar Peace Arch Park gegaan. Dit is een park op de grens van Canada en Amerika. De Peace Arch is een soort standbeeld/boog dat de vriendschap tussen Amerika en Canada vertegenwoordigd. Het grappige is dat dit ding gefinancierd door kleingeld van de schoolkinderen van British Columbia en Washington State (dit is niet het Washington waar het witte huis staat). Rond deze boog is een park aangelegd.

Een deel van dit Park ligt dus in Amerika. Ik moest wel even vragen hoe we in dit park moesten komen. Ook hier wordt weer gebouwd en er stonden overal hekken. Er liepen twee Canadese Douaniers. Deze waren een vrachtwagen aan het begeleiden die verkeerd was gereden. Deze moest dus keren. Dit was een mooie show, want we hadden we nog nooit zo’n slechte chauffeur gezien. Het duurde dus even voordat ik de douaniers kon aanspreken.

Na in het park gewandeld te hebben, zijn we naar White Rock gereden. White Rock is de plaats waar het is begonnen tussen mij en Kate. White Rock is de grensplaats aan de kust. Een mooie plaats om lekker langs het strand te wandelen. Helaas deed de zon zijn best, maar kon het niet echt winnen van de wolken. Wel hebben we lekker geluncht met uitzicht op het strand.

Daarna zijn we de pier opgelopen. Het was eb en naast de pier waren twee kunstenaars die met zand aan het “spelen” waren. Best knap om te zien wat je met zand kan maken. Na de pier zijn we naar de witte steen gelopen. Hieraan ontleent deze plaats haar naam. Men is er niet overuit hoe die steen daar terecht is gekomen, maar door de geschiedenis heen was deze steen een navigatiepunt voor schippers.

Bovendien is de steen een aantal meter verplaatst om ruimte te maken voor, jawel, een spoorlijn. Het is ongelooflijk, maar je hebt het strand; dan een spoorlijn en dan de boulevard. Er staan niet echt hekken van betekenis langs die spoorlijn. Pa was dus verbaast toen ik hem vertelde dat deze spoorlijn nog steeds gebruikt wordt. Voor Pa was dit eerst zien dan geloven

Alsof de spoorwegen wisten waar we waren. Net op het moment dat we weg wilde kwam er een trein aan. Je kon ook deze van verre aan zien komen. Pa wilde dus nog even blijven, we stonden alleen betaald geparkeerd. Ik moest dus even geld in de meter gooien. Dat was nog best een stuk lopen. Ik kon niet meer terug komen bij Pa en Ma voordat de trein langs hun reed. Pa was erg onder de indruk. De trein gaat zo dicht langs je heen daar.

Kate had echt graag meegewild naar White Rock omdat dit de plaats is waar een deel van haar jeugd heeft plaats gevonden. Ze moest werken en we hebben haar na White Rock opgehaald. Omdat we laat gegeten hadden, zijn we eerst naar huis gegaan. Ik wilde die dag niet koken, maar Pa en Ma eens naar een Subway brengen.

Subway is een fastfoodketen waar je je broodje zelf samensteld. Dit is echt iets voor Pa. Bovendien is het Kate’s favoriete fast food. Er zijn bij mijn weten 2 Subways in Nederland te weten; in Den Haag en Delft. Dus voor de mensen die dit ook willen proberen je hoeft niet naar Canada. Het verschil is dat Abbotsford alleen al zeker 4 Subways heeft . De broodjes hebben we lekker thuis opgegeten.

Zondag was mijn vrije dag. We waren voor die avond bij de moeder van Kate uitgenodigd. Bovendien zouden we de volgende dag naar Vancouver Eiland gaan voor drie dagen. Ma wilde nog even souvenier shoppen in Abbotsford. Kate moest wederom werken. We hadden het zo afgesproken dat ik ze allemaal zou ophalen zodra Kate klaar was met werken. Wat ze die dag hebben uitgespookt weet ik dus niet. Ik heb mijn weblog bijgewerkt en een tukkie gedaan.

Volgens plan heb ik ze vervolgens opgehaald. Niet veel later zijn we naar Kate’s moeder gereden. Het was mooi om te zien hoe snel ze vertrouwd met elkaar waren. Zeker Ma en Laurie (Kate’s moeder) waren al snel in een gesprek verwikkeld. Laurie had overheerlijke ribs klaargemaakt. En dat was smullen geblazen. Na het eten zijn Pa en ik samen met Genevieve naar de speeltuin gegaan. Daar hadden we de grootste pret. Genevieve was in het begin erg verlegen, maar in de speeltuin was er weinig meer van te merken.

Omdat we de volgende dag weg zouden gaan deed Kate ondertussen ook nog eens de was. Het werd daarom iets later dan gepland maar dat kon de pret niet drukken. Eenmaal thuis was het weer naar bed. Een week voorbij en op naar een volgende week. Dit komt in de volgende blog te staan. Ik ben hier best lang mee bezig en ik wil jullie niet te lang laten wachten op de verhalen. Blijf dus lezen want de tweede week was zo niet nog meer te beleven......