Sorry weer een beetje laat met updaten. Het is weer even hectisch omdat Pa en Ma er nu zijn en ik heb best wat overwerk gedaan de afgelopen weken. Daarom kreeg ik een beetje een achterstand. Deze update gaat over de laatste 3 weken voor 16 juni; de aankomst datum van Pa en Ma

Goed laten we dan maar beginnen met dinsdag 27 mei. Maandagen zijn namelijk overal gemeen uitslapen en kleren wassen. Zo ook de 26e. Dinsdag zijn we weer eens lekker naar Vancouver geweest. Voor Kate kwam dat helemaal goed uit omdat een vriendin van haar, haar verjaardag vierde. Maar dat was wat later die dag. Overigens waren we niet vroeg. We hadden allebei problemen om ons bed uit te komen. Al met al waren we pas rond 15:30 in Metrotown.

Ik dacht slim te zijn om mijn auto neer te zetten in die gratis parkeergarage en dat met de skytrain naar het centrum van Vancouver te gaan; lees bij de ingang van het winkelcentrum dat er een 4 uurs tijdlimiet was. Maar waar ik het meest bang voor was, was de regel daaronder. Overtreders worden weggesleept. Omdat we al laat waren, de parkeergarage zo goed als leeg was en Kate zei dat controles hier weinig voorkomen, heb ik de auto laten staan.

Het was een schitterende dag. Kate en ik zijn eerst lekker gaan winkelen. We hebben onder andere gekeken naar tattoos; Haha niet voor mij natuurlijk. Kate wil graag haar tattoo over laten tattoeren door wat anders, waardoor het er beter uit komt te zien. Dat vind ik heel begrijpelijk want deze tattoo is gewoon heel slecht gezet. Kate wilde gewoon eens ideeen op doen en kijken wat er allemaal mogelijk is.

Na wat slenteren werd het tijd om naar het restaurant te gaan waar Kayla haar verjaardag vierde. Omdat het nog best een eindje uit de buurt was besloten we de bus te nemen. Probleem was alleen dat we beide geen klein geld meer hadden voor de bus. Ik moest dus geld gaan wisselen en bus zagen we al aankomen. Ik ben toen snel een coffeecorner ingerend en heb snel het goedkoopste wat er was gekocht. Het bleek achteraf een soort kaasbroodje Doordat de verkoopster niet door had dat ik nogal haast had en eens rustig van allerlei klein geld ging uitzoeken, hadden we de bus gemist. Gelukkig was dit een drukke busroute en konden we al snel een andere bus nemen. Het verschil was dat we de express bus hadden gemist en deze stopte bij bijna elke halte.

Het was een trendy sushirestaurant waar Kate haar vriendin haar verjaardag vierde. De menukaart was erg orgineel, met gedurfde combinaties. Dat geld ook voor het nagerecht. Sommige van jullie hebben was wel eens gehoord van een gefrituurde marsreep. Ik kan nu zeggen dat dit niet mijn favoriet zal worden. Het wordt met ijs geserveerd. Het ziet er om te beginnen wat raar uit, zo’n “kroket” op dat ijs. Het gekke is dat dit ding helemaal niet krokant is. De smaak van de korst zorge ervoor dat de mars een andere smaak kreeg dan je van een mars gewend bent. Los van het eten was het best gezellig ondanks Kate en ik naast Kayla niemand kende.

Helaas werd het weer tijd om naar huis te gaan. Het was een mooie dag, maar we moesten nog terug naar de auto. Op een of andere manier begon ik hem toch te knijpen. Stel je voor dat ze mijn auto hadden weggesleept. Moet je uit zien te vinden waar, moet je daar weer heen met de taxi. Tja ik zag dat niet zo zitten. De reis naar de auto was erg stil. Kate voelde zich daarbij niet zo lekker. Maar ik zal er verder niet langer omheen draaien. De auto stond nog gewoon op zijn plek. Pfffff wat een opluchting.

Al met al waren we nog redelijk op tijd thuis. Beide moesten we die woensdag werken. Over het werk heb ik weinig nieuws. Ik heb als er overwerk was, overgewerkt en af toe heb ik ook op de vleesafdeling gepickt. Dit heeft niet echt mijn voorkeur. Het is moeilijk bouwen: veel slechte dozen, emmers, kleine doosjes. Nee geef mij maar de zuivel en aardappelafdeling.

Dit brengt mij naar mijn volgende “weekend” Het is wel fijn dat ik nu vaste dagen vrij heb. En om eerlijk te zijn bevalt het mij wel om op maandagen en dinsdagen vrij te zijn. Natuurlijk wil ik ook vrij zijn als mijn ouders komen. Ik had al een poosje geleden een verzoek ingediend. Tot op heden had ik nog niets gehoord. Ik ben maar eens polshoogte gaan nemen. Bleek er al een poos een formulier te zijn waarop op stond of ik wel of niet vrij was. Een blik op dat formulier, waar een nietje doorheen zat, deed mij best schrikken; een vette stempel “afgewezen”

Ik wist niet wat ik moest zeggen en de persoon die over de vrije dagen gaat was er die dag niet. Ik ben toen op maandag 2 juni, mijn vrije dag, naar mijn werk gegaan. Ik had het vermoeden dat het best wel eens een lang gesprek kon worden met verschillende personen in de hierarche orde. Maar goed je begint onderaan met de persoon die over de vrije dagen gaat. Ik zei dat mijn verzoek was afgewezen, waarop hij mij verbaast aankeek. Hij wist zeker dat hij mij vrij had gegeven.

Het formulier wat ik had bestond uit twee pagina’s. Wat blijkt; het zijn twee formulieren. In april had ik een dag vrij gevraagd en die had ik ook gekregen alszijnde weekend en niet als een gevraagde vrije dag. Officieel is dat verzoek dus afgewezen. Omdat ik die dag vrij was kon ik dit document niet koppelen en heb ik zonder verder te lezen aangenomen dat het verzoek voor de twee weken dat mijn ouders komen was afwezen.

Uiteindelijk was er niets aan de hand, tot het rooster wat ik woensdag 11 juni te zien kreeg. Ik stond ingeroosterd om op maandag en dinsdag te werken. Hopeloos wordt je daarvan. Ik weer naar de betreffende persoon met de vraag of ik daadwerkelijk moest werken. Ik had het formulier voor de zekerheid meegenomen, maar ik hoefde dat niet eens te laten zien. Ik ben dus gewoon vrij vanaf 16 juni

Na mijn eerste opluchting dat ik gewoon vrij zou zijn, ben ik naar Kate haar werk gegaan. Zie liep al een tijdje hints te geven dat ik nieuwe kleren moest kopen. Op zich was ik dat wel met haar eens. Een van mijn broeken heeft de verhuizing niet helemaal “zonder kleerscheuren” doorstaan. Daarnaast was er nog iets anders waarvoor ik naar haar werk moest, maar daarover in de volgende blog meer (helaas Pa ).

Ik ben geloof ik wel 2 uur in die winkel geweest. Kate en haar collega hadden de grootste schik om kleren voor mij uit te zoeken. In principe wilde ik niets voor mij zelf kopen. Het geld wil ik gebruiken voor als mijn ouders er zijn. Helaas heb ik mijn pricipes moeten laten varen en een nieuwe broek gekocht. Het is uitzonderlijk voor mij dat ik een broek pas die verder niet op maat gemaakt hoeft te worden.

Na deze paspopperij heb ik boodschappen gedaan. Vervolgens ben ik naar huis gegaan om daar de boodschappen te laten en de was op te picken. Maadag is immers wasdag. Op weg naar Kate’s moeder heb ik Kate opgepikt van haar werk en zo zijn we naar Mission gereden. Op weg naar Kate’s werk ben ik ook nog gecontroleerd door oom agent met zijn laser gun.

Ik had deze wat laat ik de gaten omdat iemand mijn rechts aan het inhalen was. (Dat mag hier). Ik had meer oog voor hem dan mijn snelheidsmeter, laat staan mensen op de stoep. Al is zo’n gele jas lastig om niet te zien ondanks het slechte weer. Ja de agenten zijn hier bikkels Ik reed 10 kilometer te hard, maar met het verkeer mee. Ik denk dus dat dit meer als een soort waarschuwing was.

Het wassen duurde niet langer dan normaal. Omdat we echter zo laat waren begonnen, waren we pas om 2 uur thuis. Het plan om uit te slapen diezelfde ochtend was dus al snel geboren. Die dinsdag was echt een dag voor oons tweeen.Omdat het weer nog slechter was als de dag ervoor, was er mooi gelegenheid voor het uitvoeren van plan B. Plan B was namelijk van de vorige week toen we naar Vancouver zijn geweest. Als het slecht weer zou zijn, wilde ik Kate naar de Bioscoop en uit eten nemen bij een van haar favoriete restaurants (nee geen sushi ) in plaats van naar Vancouver te gaan.

Zo gezegd zo gedaan, met dit verschil dat we niet naar dat restaurant zijn gegaan. De was liep zo uit de hand dat deze nog niet helemaal klaar was. Het restaurant waar ik heen wilde was in Langely. Dat is compleet de andere kant op. Mission heeft ook een grote bioscoop. We hebben dus besloten om niet naar Langely te gaan, maar naar Mission. We zijn eerst naar Kate’s moeder gegaan om de laatste was te draaien. Daarna zijn we naar hetzelfde restauant gegaan waar we zijn geweest voor moederdag. De bioscoop was daar nog geen 100 meter vandaan.

Na een lekker diner zijn we naar de Chronicles of Narnia Prince Caspian (Deel 2) geweest. Kate wilde deze heel graag zien omdat ze het boek zo goed vond. Je moet deel 1 hebben gezien om deel 2 te snappen en eigenlijk moet je het boek lezen. Gelukkig heb ik daarvoor mijn boekenworm De film was goed, net zoals deel 1. Je moet wel van dit genre houden. Meer verklap ik niet. We hadden niet een al te late voorstelling genomen zodat we na de voorstelling en de was nog redelijk op tijd thuis waren. De volgende ochtend moesten we allebei gewoon weer werken.

De werkweek was op zich niet bijzonder, behalve zondag. Die was erg zwaar. De dag ervoor had ik een onverwachtse BBQ. Op de deur van de huurbaas was een briefje geplakt dat er een BBQ in de tuin was. Ik kwam net van mijn (over)werk en Kate had er niets over gezegd. Dus ik heb gewoon eten voor mijzelf klaargemaakt.

Ik had net mijn bord leeg toen er op de deur werd geklopt. Dat was de huurbaas. Hij had mij auto zien staan en nodigde ons uit voor die BBQ. Dit was best gezellig. Die Indiers haalden er trommels bij en beginnen spontaan te zingen. Dat ze erbij dronken moet vast geholpen hebben

Ondanks net mijn eten op had kon ik het niet weerstaan om die Indiaanse eigen gemarineerde kip eens te proberen. Dat was goed te eten. Bovenop de kip kreeg ik ook Rye met Cola. Rye is een zoete rumsoort. Onze goede vriend bleef maar schenken en ik moets de volgende dag ook nog werken. Ik moest op een gegeven moment stoppen, maar dat was eigenlijk al te laat Laat ik het zo zeggen dat ik wat wankel op de beentjes was. Ik werd niet ziek, waar Kate bang voor was. Dat kwam was omdat ik al gegeten had, Maar goed ook.

Maar goed we slaan de zondag dus maar over, al moet ik zeggen dat het begin best meeviel. Die laatste lootjes he . Maandag was het weer wasdag. Voordat we naar Kate’s moeder zijn gegaan ben ik eerst naar het winkelcentrum gegaan om mijn ouders te bellen. Die komen immers de volgende week. Na nog even de laatste details door te hebben genomen werd het tijd voor de boodschappen. Na de thuis te hebben gebracht, heb ik de was opgehaald en Kate. Hoe de was werkt hoef ik jullie niet uit te leggen toch??

Die dag erop wilde ik eigenlijk niet weggaan ondanks het mijn vrije dag was. Ik wilde die dag gebruiken om het huis schoon te maken. Niet dat het vies was, maar even met de stofzuiger er doorheen enzo. Het was mijn laatste vrije dag voor mijn ouders kwamen. Echter Kate houdt van oude boten. En met oud bedoel ik meer als 400 jaar oud. Laat er nu net deze week een replica van een boot waar Columbus mee heeft gevaren in een haven hier in de buurt liggen. Kate wilde daar toch wel graag heen. Dan maar een andere dag schoonmaken.

De boot lag in Stevenson op de Britannia Heritage Shipyard. Vroeger (200 jaar geleden) werden er op deze plaats de vissers boten onderhouden. Nu is er nog steeds een dok waar schepen door vrijwillgers worden opgeknapt. Nu wordt er bijvoorbeeld een boot opgeknapt die werd gebruikt voor de smokkel van rum gedurende de drooglegging. Leuk feitje over de boot; naast de normale motor waren er twee vliegtuigmoteren gemonteerd zodat, als het moest, die boot best vooruit wilde komen. Die vliegtuigmoteren worden nu niet teruggeplaatst.

Het leuke aan het dok is dat alles nog in de orginele staat is. Veel hout en het gebruik van stoomkracht voor beweging. Naast het dok was er ook een huis van een arbeider. Kon je meteen zien hoe ze in die tijd woonde. Het gekke is alleen dat de de achterkleinkinderen, die nu nog leven, hun overgrootouders nog hebben gekend die in dat huis hebben gewoond. Ja, West Canada is nog relatief nieuw

Maar hiervoor waren we eigenlijk niet gekomen. Het ging om “the Nina” De Nina was het favoriete schip van Columbus. Hij voerde op de Santa Maria toen hij Amerika heeft ondenkt, maar op volgende reizen die hij heeft de Nina gebruikt om heen en weer te varen. Nu wordt deze replica door een stichting gebruikt om langs havens in Noord-Amerika te gaan als varende tentoonstelling. Het is heel opvallend om te zien dat hij op zo’n klein schip de Atlantische Oceaan is over gestoken. Zijn personeel sliep gewoon op het dek. Kan je je nu niet voorstellen. Al met al best interessant, maar omdat het zo’n klein schip is, dat voor een deel gesloten is voor publiek (het personeel wil ook privacy), hadden we dit best snel weer gezien.

Na het bekijken van het schip zijn we naar het centrum gegaan van Stevenson om wat te eten. Dit is best een leuk plaatsje om even aan het water te zitten. Ze hebben hier ook leuke winkeltjes dus al met al was dit een goede dag. Het was alleen jammer dat Kate een afspraak had om 16:30 bij de opticien. Anders hadden we nog wel langer gebleven.

Toen ik weer weg wilde gaan had ik nog een akkefietje met een lokale winkeleigenaar. Volgens hem had ik mijn auto neergezet op “zijn” laad en losplek. Nu weet ik als geen ander hoe vervelend dat is, maar ik dacht dat ik goed op de borden had gelet en dat ik in dat vak 2 uur kon parkeren. Maar als je twee borden gaat gebruiken voor hetzelfde parkeervak, Ja dan weet ik ook niet wat wel en niet geld. Daar was die man het ook mee eens en daarmee was de kous afgedaan. Ik denk dat hij gewoon zijn fustraties even kwijt moest. Grappig was dat toen ik uit dat vak wegging, ik in mijn spiegel zag dat iemand anders in dat vak ging staan.

Omdat Kate te lang bleef hangen bij een boekwinkel, redde ik 16:30 nooit meer. Heeft toen gebeld naar die opticien dat we iets later kwamen door een ongeval op de weg en of dat geen probleem was. Stom toevallig reden we net langs een ongeval op een afrit waar ik verder geen last van had. Kate had het zelf niet eens gezien. Die smoes was dus een beetje waar. En nee het was geen probleem. Die opticien was in Mission. Ik kwam daar aan om 16:45. Niet slecht al zeg ik het zelf. Nadat Kate daar klaar was zijn we nog even bij haar moeder langs geweest en toen naar huis.

Toen volgde een lange werkweek. Ik heb de uren geteld Het begon echt dichtbij te komen dat mijn ouders komen. Inmiddels zijn ze hier. Over deze avonturen krijgen jullie alles te horen in de volgende blog. Blijf kijken.