Er is dit keer niet zoveel te vertellen. Op mijn werk heb ik het nog steeds naar mijn zin. Afgelopen Donderdag heb ik mijn bedrijfskleding gekregen. Een mooie blauwe overal inclusief bedrijfsnaam en mijn naam; zowaar goed gespeld. Ze hadden gezegd de overal in een grotere maat te bstellen omdat je er veel kleren onder draagt. Bovendien wil niet dat het gaat knellen in die zo tedere regio van de man als je wat probeert te pakken. Al met al is het geen gezicht. Ik beloof jullie een foto. Kate is meer dan bereid hier aan mee te werken

Vorige week maandag was het wasdag, maar er was ook visite. Er was een oud collega van Kate's moeder. Voor het avondeten had Kate's moeder zich behoorlijk uitgeslooft. Met zeevruchten gevulde zalm en salade en rose. Dit keer was wasdag gewoon een feest. En die oud collega kon je er goed bij hebben. Van je stoel afvallen van het lachen; erg gezellig allemaal. Rond enen gingen we naar huis en Kate voelde zich een beetje bezwaard dat het wassen erbij in was geschoten. Toen heb ik haar het spreekwoord 'gezelligheid kent geen tijd' uitgelegd. Ze snapte dat ze zich echt niet bezwaard moest voelen.

Die dag erop, dinsdag, was de auto weer even bij de garage omdat voor uitlijning van de banden. Tevens he ik een versterker achterin liggen, maar die deed het niet. Die hebben ze tevens gemaakt. Kwestie van een betere aansluiting op de accu maken. Mijn god wat maakt dat ding nu een geluid. Soms zie wel eens van die asocialen waar zo'n enorme dreun uit de wagen komt. Dat kan ik nu ook. Niet dat ik er trots op ben. Het is gewoon gaaf om te weten dat het kan. Want om eerlijk te zijn ik kan geen 5 minuten rijden met zo'n dreun in de auto.

Dit weekend had ik vrij geregeld. Kate heeft twee vrienden die door de wereld gaan trekken voor de komende 4 jaar. Zij gaven een feestje in Vancouver. Ik wilde er graag heen al was het maar om even uit Abbotsford te geraken. Daarbij was dit voor ons een kans om sushi te eten met een van mijn vorige teamleiders waar ik nog steeds contact mee heb.

Zo gezegd zo gedaan. Voor dat we weggingen ben nog verrast door Paps en Mams met het bericht dat ze op visite komen. Hartstikke gaaf en ik kan niet wachten. Ik wist al min of meer dat ze kwamen omdat je niet zomaar een internationaal rijbewijs aanvraagt, maar het mailtje dat ze komen en Mams had verstuurd is nooit aangekomen. Dus ik wist nog niets officieel tot deze zaterdag.

Tegen het eind van de middag zijn we naar Vancouver vertrokken.We hadden afgesproken in Metrotown; het winkelcentrum vlak bij mij oude huis. Het verschil met toen was dat ik geen auto had. Toen ik eenmaal wist waar ik was, kon ik het niet laten om een kleine omweg te maken langs dat huis. Twee jaar geleden liep ik bijna dagelijks naar Mertotown. We zijn er gewoon langs gereden. Voor zover ik het kon zien was er geen verandering.

Na deze kleine omweg was tijd voor sushi. Het was erg gezellig met Gordy (mijn teamleider 2 jaar geleden). Het was goed om hem weer te zien en dat het ook goed met hem gaat. Alle verhalen kwamen weer naar boven hoe 'slecht' het wel niet was bij dat bedrijf waar hij nog steeds werkt. Hij zegt steeds ik stop er mee, maar twee jaar later zit hij er nog. Ik weet precies hoe hij zich voelt. Er zit veel potentieel het bedrijf, maar bepaalde personen vinden het wel rpima zo. Dat frustreerd.

Na de sushi zijn we naar de starbucks geweest voor de koffie. (starbucks is een van de grootste koffieketens in de wereld. Ze willen ook groot worden in Nederland). De tijd vloog voorbij. Kate kreeg op een gegeven moment een SMS waar ze bleef voor dat feest. Dat was voor ons wel het teken om langzaam maar zeker te vertrekken. Gordy was met ons mee om mijn auto te bekijken alvorens we vertrokken. Zelfs in die parkeergarage hebben we nog een kwartier staan ouwehoeren.

Die vrienden van Kate waren dezelfde waar we al eerder voor naar Vancouver waren geweest. Ik was de BOB toen. Ik wist dus waar we heen moesten. De auto hebben we hun op de oprijlaan geparkeerd, want parkeren in vancouver is duur. We zijn verder met het openbaar vervoer gegaan. Vancouver heeft trolleybussen. met zo'n bus zijn we naar het centrum gegaan. Het was wel even schrikken toen de geleider van de bus van de bedrading af schoot. het leek net of we een aanrijding hadden. De buschauffeur moet echter met een lange stok de geleider weer aan de bedrading krijgen.

Na de bus moesten we 1 halte met de skytrain. Daarna raakten we verdwaald. Vorige keer waren we daar met anderen en zij wisten binnendoor weggetjes door stegen heen. Met een groep is dat wel okay, met zijn tweeen niet. Al met al is dit deel van Vancouver niet bekend voor mij. Na wat rondvragen (aan een vrouw die verdacht veel op eenman leek) was Kate degene die uiteindelijk de goede weg wist.

Kate voelde zch niet helemaal fit en besloot niet te gaan drinken. Ik had dus een een BOB en ik kon eindelijk eens meer dan een glas drinken. Maar geen zorgen Kate wilde 'vroeg' naar huis omdat ze de volgende middag moest werken. Sinds afgelopen maandag weet zij dat ze aangenomen is bij 'The Bay' Zeg maar de Bijenkorf zoals wij die kennen. Een warenhuis met de wat duurdere merken voor mensen van middelbare leeftijd. Afgelopen vrijdag was haar eerste dag. Ik heb uiteindelijk maar een paar pinten op.

Op de terugweg waren we weer verdwaald alleen dit keer met de auto. Door een navgatiefoutje kwamen we op een industri terrein IPV de snelweg. Kate ging keren op een parkeerplaats van een bedrijf en binnen een mum van tijd was er beveilging die vroeg wat wij daar te zoeken hadden. Toen wij vertelde waar we heen moesten zag hij ook wel in dat wij verdwaald waren. Hij gaf ons wel aanwijzingen, maar wij hadden het idee dat zijn lokale kennis niet verder ging dan dat indutrieterrein. We wisten precies waar we vekeerd waren gegaan. We teruggereden naar dat punt en vandaar ging alles gesmeerd. Kate heeft de auto problemen naar huis gebracht.

De volgende dag moest zij dus werken. Dat betekent dus dat ik alleen thuis was. Gelukkig was er in onze lokale beursgebouw een auto shows waar heel veel bijzondere auto's waren; Hotrods. Voor mensen die niet weten wat een Hotord is zal ik even een kore uit leg geven. Je neemt een Oldtimer en stopt er een motor in van een sport auto en spuit deze in een hele opvallende kleur en gebruik hele opvallende stripping. Vlammen zie je heel vaak. Dit is een Hotrod in een notendop. Er zijn echter zoveel details die deze auto's speciaal maken, dat je het eigenlijk met je eigen ogen moet zien.

Vandaag is het weer maandag en dus wasdag. Ik heb een lang weekend en was vandaag vrij. Een lekker luierdagje. Tegen de middag zijn we naar Kate's moeder gegaan met drie wasmanden vol. Kate doet de was en als het moet help ik haar daarbij. Dit keer kon ze het wel alleen af. Ik heb min of meer Genevieve (Kate's nichtje) bezig gehouden. We hebben een tekenfilm gekeken (Lilo en Stitch) en met tikkertje gespeeld. Tja met auto's speelt ze niet Ik hier nog steeds. Ik schrijf deze blog op de Laptop van Kate's moeder. Het is bijna 0:00 en dus tijd om naar huis te gaan. Ik zei dat het korte verhaaltjes zouden worden, maar er viel nog genoeg te vertellen. Blijf de blogs in de gaten houden. BYE