Ondanks we de bus niet meer hadden, zijn we nog wel spullen wezen kopen. Het volgende op onze lijst was een bureau. We hadden deze eigenlijk met de bus op willen halen, maar die vrouw had geen tijd. Enfin de Ford Taurus van Kate’s moeder is geen kleine jongen en de vrouw had ons verzekerd dat het bureau makkelijk uit elkaar te halen was.

Dat klopte inderdaad. Het bureau was zo uit elkaar en alles paste in de auto. We wisten al van te voren dat deze vrouw van babbelen hield. Elke keer als Kate belde voor de afspraak om het bureau op te halen, bleef minstens een kwartier aan de lijn hangen. Zo ook tijdens het ophalen. Het was echter geen verloren tijd. De vrouw is een verzekeringsagente en heft ons best geholpen met waar we op moeten letten met het kopen van een auto.

Daarnaast hebben we die zaterdag ook nog een koffietafel gekocht. Dit adres was praktisch om de hoek en daarom hebben we dit voor het laatst bewaard. Ook dit waren weer alleraardigste mensen die ook weer vanalles te vertellen hadden. De tafel hebben we naar het huis gebracht. Het huis begint al aardig vol te raken met spullen. Eigenlijk was het een grote t*r*ng zooi.

Al die spullen kopen is leuk, maar ik had mijn werk opgezegd. Om hier te leven, moet ik toch geld gaan verdienen. Ik heb nog eens goed naar mijn CV gekeken en hier en daar nog wat aangepast. Die maadag erop ben ik weer actief op zoek gegaan naar werk via advertenties in de krant. Ik ben eerst naar EV logistics gegaan. Die zochten mensen. Ik had online daar al een sollicitatie ingevuld, maar nooit een antwoord gehad. Omdat ik die advertentie al een aantal weken in de krant heb zien staan, heb ik nog maar een poging gewaagd en dit keer persoonlijk mijn CV gegeven. Daarnaast heb ik nog een paar CV’s gefaxt via het werkgelegenheidscentrum. En zo kom je de dag wel door.

De volgende dag werd al gebeld door EV logistics of ik op gesprek kan komen op woensdag. Helaas had ik die dag al wat anders. Dus werd dit donderdag. Na dit gesprek ben ik naar Langley gegaan omdat er bij het uitzendburau nog een cheque lag voor mij. Die laten we natuurlijk niet liggen. Langley is 3 kwartier rijden. Nadat ik de cheque had opgehaald ben ik meteen maar “mijn” bank gaan zoeken om het geld op mijn rekening te storten. Helaas was het filiaal, wat praktisch naast het uitzendbureau lag, een bank speciaal voor hypotheken. Volgens de bankbediende was het normale filiaal op loop afstand. Ik zou zelf wat anders hebben gezegd, maar de zon scheen en het was lekker om buiten te zijn.

Woensdag ben ik weer eens in Vancouver geweest. Een vriendin van Kate was jarig vierde het op de dag zelf. Voordat we naar Vancouver gingen hebben we eerst nog een bureaustoel voor het huis gekocht. De man waarvan we hem kochten werkt vlakbij ons. Hij was zo aardig om de stoel mee naar het werk te nemen. Het is een goede stoel alleen zijn de armleuningen versleten, maar voor 15 dollar hoor je mij niet klagen.

Na deze tussenstop gingen we richting Vancouver. Het begon om 8 uur, maar we wilde nog wat eten en we moesten nog een cadeautje kopen. Dus gingen we bijtijds weg. Voor het eten zijn we naar Kate’s favoriete Sushi restaurant gegaan vlakbij het oude huis van haar moeder waar ik ook regelmatig over de vloer kwam in 2006. Daarna zijn we naar het winkelcentrum metrotown gegaan. Dit was alsof ik nooit ben weggeweest. Metrotown was waar ik al mijn boodschappen deed in 2006. een typisch geval van een déjà vu gevoel. Kate had een bierglas met inscriptie gekocht. Daar moesten we op wachten en dat gaf ons de kans om rond te wandelen.

Vervolgens zijn we naar het huis van Kate’s vriendin gegaan. Zij waren aan het eten bij hun op de hoek in een restaurant. Eenmaal uit de auto renden Kate en die vriendin elkaar te gemoet. Ze hadden elkaar 3 jaar niet gezien. Na eten gingen we naar de kroeg. Voor de oplettende lezer: Deze jongen was de BOB. Het was best gezellig omdat er een medeBOB was. Rond 2 uur was het feest over omdat de jarige job van boven niet meer wist dat ze van onderen leefde. Een van haar vrienden heeft een busje en heeft ons met z’n allen naar het huis gebracht waar mijn auto nog stond. Nadat kate, ook lichtelijk aangeschoten, en die vriend de jarige samen het huis hebben ingeholpen, (op eigen benen staan lukte haar niet meer) zijn we naar huis gereden. Tegen vieren kwamen we aan.

Die donderdag ben ik weer naar EV logistics gegaan voor de sollicitatie. Er was mijn verteld dat dit wel 4 uur kon duren. Dat klopte ook nog. Eerst kregen we 3 testen. Zoek de verschillen. Je had 2 kolommen. Het getal in de linker kolom moest hetzelfde zijn als de rechter. Zo niet dan moest je dat aangeven. De tweede test was hoofdrekenen. Dat is voor mij ook geen probleem. De laatste test was een engelse test. Onderdeel van de test was een meerkeuze onderdeel waarbij een je een plaatje zag van een bijvoorbeeld een koe. Er was ook een onderdeel begrijpend lezen. Dat was het enigste, naast rekenen waarvan ik zoiets had van enigzins zinvol. Het brengt je aan het denken. Zijn Canadezen nauw zo dom dat deze test nodig zijn?? Ik troostte mij met de gedachte dat ik hier een buitenlander ben en ik daarom een test best zinvol is. Verder kregen we een rondleiding in het magazijn, een sollicitatiegesprek met de vraag waarom ik gesolliciteerd heb en tot slot heb ik weet ik hoeveel formulieren in moeten vullen.

Als alle lichten op groen staan begint je proeftijd meteen de volgende dag. Die dag is je eerste orientatie dag (betaald ). We waren met een groep van 7. Het begin was erg frappant. Iedereen kreeg een speeltje (echt waar) om zo bij de les te blijven. Ik had een soort springveer. Je hoort het een ander over het bedrijf en je krijgt een boek over de bedrijfsregels. Je werkt het hele boek door. 1 ding is heel belangrijk en dat is veiligheid. Op elke pagina van dit boek kwam dit terug. Waar ze ook veel aandacht aan besteden is de juiste til techniek. We kregen een lezing over het menselijk lichaam. Vervolgens moesten we oefeningen doen en werd ere en score gegeven over de toestand van je rug. Aan de ene kant best goed hoor dat ze dit doen. Aan de andere kant gaat het best ver. Maar goed, na deze 8 uur ben je helemaal murf van alle informatie en het enigste wat je weet is werk veilig en denk om je rug.

Gedurende deze week hebben we nog geen 1 nacht geslapen in ons nieuwe huis. komend weekend (8-9 maart) zal dit veranderen. Dit volgt in mijn volgende blog.