Jawel hoor, Eindelijk is hier dan het vervolg. Mijn laaste nieuws was dat ik naar een andere locatie zou gaan, maar wel hetzelfde werk. Nu was het al geen baan om naar huis te schrijven (en toch schrijf ik erover ) Maar het kan dus nog erger. Op de oude locatie was weinig toezicht en we waren maar met een kleine groep. Af en toe spelen met de “palletjack” (automatische pompwagen waar je op staat en je gas geeft net als een motor.) onthoudt palletjack. Het zal vaker voorkomen in mijn weblogs. Je hebt er een certificaat voor nodig, om maar even aan te geven hoe vrij we daar waren.

Dat was de oude oude situatie. Nu stel je voor een grote hal met links en rechts dokdeuren. Aan de ene kant wordt gelost en dat gaat rechtstreeks naar de andere kant. waar het weer wordt geladen. Even voor de goede orde. Containers zijn duur dus wordt de ruimte volledig benut. Van de grond tot het plafond dozen, varierend van formaat handpalm tot 20 kilo TV formaat: van speelgoed tot autobanden. Het kon echt vanalles zijn. Het werk ging als volgt. Je kwam in een team (meestal 3) 1 was aan het lossen. En de andere twee waren aan het laden. Je verstand gaat op 0 en je gaat sjouwen en dat 7 uur lang van 2 tot 11 met 3 pauzes.

Dat was vrijdag. Het weekend van de 23e hebben Kate en ik naar meubels gezocht voor ons huisie. We zijn bewust op zoek naar tweedehands meubels omdat we we maar hooguit 6 maanden daar gaan wonen. Een gangbare manier hier is een zogenaamde “garage sale”. De spullen die je wil verkopen zet je op je oprijlaan en/of in de garage. (ze hebben hier grote auto’s; rij je die de garage uit dan heb je meteen een dot ruimte). Door middel van een advertentie in de krant of aanplak biljetten aan een lantaarnpaal weten mensen dat je een garage sale hebt.

Het grootste probleem bij garage sales is dat het meestal s’ochtends begint en dat er genoeg die-hards zijn die maar al te bang zijn iets mis te lopen. Kate en ik zijn geen ochtendmensen en zeker niet in het weekend. In Mission kwamen we terecht bij een ouder echtpaar. Nou ja, de vrouw des huizes was op dat moment weg. En zij was diegene die wist wat wel en niet weg kon en tegen welke prijs. Ze moesten van de spullen af omdat ze kleiner gingen wonen. We zijn daar wel een uur geweest. Het was een alleraardigste man, met wie Kate goed kon praten omdat hij uit dezelfde regio komt waar Kate is opgegroeid. Uiteindelijk hebben we daar 2 bijzettafeltjes en een lamp gekocht.

Ook hebben advertenties in de krant bekeken. Zondag zagen we in de krant een mooie prijs voor een “dresser” (een lage kledingkast). Voordat we kopen willen wij het natuurlijk wel zien. Bleek het hetzelfde echtpaar te zijn waar de bijzettafels hebben gekocht. Dit keer was de vrouw des huizes er wel. De deal was snel gemaakt; een dresser met een bijpassend nachtkastje. Ze waren zelfs zou aardig om het te brengen de volgende dag. Het paste namelijk niet in onze auto en zij hebben een pick-up.

Omdat ze niet wisten waar wij gaan wonen (en wij zelf ook nog nauwelijks) besloten we elkaar te volgen met de auto’s. Wat een ramp is dat. Zeker waneer de bestuurster A) een vrouw op leeftijd is de weg beter kent en zelfstandig besluit een andere route te nemen terwijl jij voorop rijdt. Wij hebben nog geprobeerd te zoeken naar DE rode pick-up. Maar daar zijn er best veel van, ben ik achter gekomen. Gelukkig had zij het nummer van Kate en een mobiele telefoon. Nadat we elkaar hadden gevonden was ons huis snel bereikt. En niet veel later was het eerste meubel in ons huis een feit.

Het verhaal dat verder in de volgende blog.