Eindelijk, na lang wachten, kon ik op 21 Januari mijn werkvisum in ontvangst nemen. Vele heb ik laten weten dat bureaucratie in Canada net zo'n gemeengoed is als in Nederland. Ik bedoel maar 1 loket van de 15 open. Geen wonder dat ik bijna twee uur heb moeten wachten. Ik ben zelfs uit de rij gegaan om Kate te bellen want die was op mij aan het wachten. Iemand was zo vrij om zijn telefoon aan mij te lenen zodat ik kon bellen.

Maar goed we zijn er weer en blij elkaar weer te zien. Na nog wat gegeten te hebben zijn we naar het huis gegaan waar ik momenteel verblijf; het huis van haar moeder.

Kate's moeder was zo vrij om naar Abbotsford te rijden de volgende dag zodat ik mijn Sofi nummer op kon halen. Het gaf mij ook de gelegenheid om beltegoed te kopen.

Sinds vrijdag hebben wij het huis voor ons zelf en dat is best lekker. We hoeven met niemand rekening te houden en kunnen lekker aanrommelen. Er staat hier een auto waar wij gebruik van kunnen maken, dus we kunnen alle kanten op. Dat moet ook wel. Mission is niet echt wat je zegt een bruisende stad zoals Vancouver. Beter gezegd er is gewoon weinig te doen. Ik houd mij vooral bezig met internet en lezen.

Ik zou wel naar werk willen gaan zoeken, maar moeder natuur heeft voor enige vertraging gezorgd. SNEEUW! We hebben het hier niet over de natte sneeuw die in Nederland af en toe valt, maar een echt pak. Dit begon zo'n beetje vrijdag. Zaterdag kwam daar nog een beetje bij (10cm) Ik was daar helemaal niet blij mee. Kate en ik zouden uit gaan eten in Abbotsford. Dit is zo'n 30 minuten rijden. Ik heb weinig ervaring met sneeuwrijden laat staan in plaatsen waar ik niet echt bekend ben. Bovendien is het mijn auto niet.

Ik zat dus met een dilemma zal ik wel of niet gaan. Ik besloot te wachten op de strooiauto's. De temperatuur was net boven het vriespunt, maar het sneeuwde wel. Toen het stopte met sneeuwen en de strooiauto tweemaal langs was geweest heb ik de knoop doorgehakt: We gaan.

Maar tussen beslissen en gaan zit natuurlijk tijd. Het sneeuwde weer toen we weggingen. Al met al was ik niet blij ondanks ik jarig was. Maar rustig aan doen dan komt je er vanzelf. Bovendien waren de hoofdrijbanen goed berijdbaar. En als je dan sushi op je bord krijgt, ben je al gauw weer vergeten wat voor weer het buiten was. Op de terugweg was het droog dus dat viel weer mee.

Ik heb contact gehad met Mensen die ik nog kende uit Vancouver. Onder andere met mijn laaste werkgever van mijn vorige trip. Die vroegen of ik bij kon werken. Hun vaste kracht had een auto ongeluk gehad en ze zaten dringend om iemand verlegen. Nu heb ik er op zichzelf geen probleem om te helpen, ondanks ik het niet eens ben met hun manier van werken. Het zijn echter alleraardigste mensen. Er is echter 1 probleem: de reisafstand. Het is ruim een uur rijden als alles mee zit. Ik heb dus met hun de afspraak dat ik mijn eigen rooster maak totdat ik werk heb gevonden. Ik heb geen zin om elke dag de helft van zo'n dag in de auto te zitten

Donderdag zou mijn eerste dag zijn. Niet eerder omdat ik niet zou willen, maar sinds de sneeuw ben ik het weer goed in de gaten gaan houden. Voor Maandag en Dinsdag hadden ze weer sneeuw voorspeld. Met deze voorspelling ga ik zeker niet uren in een auto zitten. De voorspelling klopte. Er is in die twee dagen zeker 15 to 20 cm sneeuw gevallen. Kate en ik konden geen kant op. Overigens was Kate ziek die afgelopen week dus die ging al nergens heen. Die dagen heb ik dus veel gelezen. Ik heb al 2 Harry Potter boeken uit. Ik had beloofd om die te gaan lezen. Ik heb nog 5 delen te gaan.

Woensdagmiddag was de sneeuw voorbij en moesten toch ook boodschappen gaan doen. Maar 20cm verdwijnt niet als sneeuw voor de zon. Zeker niet als er geen zon schijnt. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen; dat wordt sneeuwschuiven. Niet alleen de oprijlaan, maar ook het balkon (sunroof). Het eerste uur vindt je dit best leuk om te doen, maar naarmate de tijd verstrijkt begin je het steeds minder te vinden. Geloof mij maar. Het is gewoon zwaar werk en behoorlijk zweten en er kwam geen eind aan. Je bent er een dag zoet mee. Ik was meteen genezen van dit witte poeder van moeder natuur. Geef mij maar zon.

Maar ik was blij dat ik niet was wezen werken. Uit de krant bleek dat er veel ongelukken waren gebeurd. Donderdag had ik afgesproken om te gaan werken. Het was weer boven 0 en ik dacht dat het wel veilig was om te gaan. Maar ik had een slecht voorgevoel. De toestand onderweg was redelijk. Het regende op sommige plekken, maar al met al geen problemen. Sterker nog Ik heb ik de file gestaan. Mijn werktijd is van 12 tot 6 zodat ik buiten de spits blijft, maar wie denkt dat er in Canada geen files staan heeft het dus mis.

Maar goed met een routebeschrijving op zak was ik aardig in staat om mijn bestemming te vinden Het scheelt dat je bekend bent in die buurt. Men was blij mij weer te zien. Ik heb een beetje de achterstand weggewerkt en dus best bezig geweest. Na het werk heb ik nog wat gegeten in het winkelcentrum en een vlugge boodschap gedaan. Toen begon de reis terug en die zal ik nooit vergeten.

De hele reis ging gesmeerd. Geen vuiltje aan de lucht tot zo' n 30 minuten van huis. Het lampje van de ABS ging branden. Nu heb ik bij TPG post geleerd dat als dit lampje brand je gewoon kunt rijden, en ik teste de rem en die deed het nog.

Maar gaande weg kwam ik erachter dat mijn verlichting van het dashbord het niet meer deed. De radio verlichting was uit, maar ik had nog wel muziek. Ik had het idee dat mijn koplampen het ook niet meer deden. Op een gegeven moment zag ik dat mijn toerenteller het ook niet meer deed, maar de motor liep nog. Ik hoopte dat hij het zou redden naar huis. Wat mij echt in paniek raakte was de brandstofmeter Die ging op en neer als een hobbelpaard waarbij het lampje van de brandstof ook ging branden. Maar goed de auto reed nog. Mijn grootste zorg was de brug over de Fraser River. Dit is een steile brug, 4 baans, zonder vluchtstrook. Wat had ik het slecht op die brug. Maar de auto hield vol, maar na de brug begon de auto toch echt te stotteren. Ik was nog maar 10 van huis. Mijn volgende zorg was de steile helling die ik nog voor de boeg had. Daar hoefde ik mij geen zorgen over te maken. De auto begaf het. Ik kon hem nog uitlaten rollen (bergafwaarts gelukkig) naar de parkeerplaats van de supermarkt waar Kate werkt.

Ik heb toen eerst Kate gebeld. Die raakte in paniek. Ze wilde de auto niet op die parkeerplaats laten staan, omdat er vaak wordt ingebroken. We moesten maar een Takelwagen bellen. Ik hoopte echter door de auto opnieuw te starten de auto de resetten en toch thuis te komen. Na een paar starten deed deze het weer, maar de symtomen waren niet weg. Na een rondje op de parkeerplaats waagde ik mijn laatste wanhooppoging. Ik kwam niet ver. Gelukking was er een verdrijvingsvlak. Daar was ik uiteindelijk gestrand 5 minuten van huis.

Maar ja een takelwagen. De Domino's Pizza was open en ik ben daar naar binnen gegaan en heb mijn verhaal gadaan. Een van de medewerkers hoorde mijn verhaal en zij had het telefoonnummer van het takelbedrijf in haar telefoon staan Op zichzelf vreemd want ze was nog te jong voor een rijbewijs. Ze zei letterlijk je weet nooit wanneer het van pas kan komen. Ik was blij met haar zienswijze.

Wat volgde was een moeizaam gesprek met de receptie van het takelbedrijf. Ten eerste wist ik niet exact (straatnaam) waar ik was, Welke richting ik reed (heel belangrijk in Canada), hoe je Taurus uitspreekt en natuurlijk mijn achternaam. Het wachten viel mee. Ik schat zelf zo'n 10 minuten. De auto werd achter de takel gehangen en 5 minuten later was ik thuis. Maar daar eindigt het niet helemaal. Ik wilde met mijn creditcard betalen. Dat lukte niet. Kate had gelukkig nog haar creditcard. Blij dat dit uiteindelijk nog goed is gekomen, maar Kate was erg bang wat haar moeder zou zeggen. Net als voor ons die auto is je enigste vorm van mobiliteit.

We hadden hele andere plannen voor Vrijdag Kate zou met mij mee naar Vancouver om vrienden te bezoeken en ik zou werken. Maar de auto moest gemaakt worden dus hebben gezocht naar een garagebedrijf dat gratis takelservice bood. Die was snel gevonden en Vrijdagochtend zat ik weer samen met Kate in een takelwagen. Natuurlijk maak je een praatje met de chauffeur. Toen hij erachter kwam dat ik uit Nederland kwam hebben we nog een woordje Hollands bebabbeld. Zijn ouders kwamen daar vandaan.

Eenmaal bij de garage hoop je maar dat ze het probleem A ) snel kunnen vinden B ) snel kunnen oplossen. Na de auto achter te hebben gelaten, zijn we eerst eens naar een bank gagaan. Ik wilde wel eens weten waarom mijn creditcard het niet deed. Wat blijkt: mijn bank heeft op mijn vertrekdatum mijn creditcard geblokkeerd!!!!. Hier moet dus Maandag weer achteraan.

De garage zou bellen wanneer ze wisten wat er mis was en of ze het mochten maken. Naarmate de tijd verstrijkt krijg je steeds minder hoop. In de tussentijd hebben ik het winkelcentrum gelopen en hebben we ergens gegeten. Gelukkig belde dat ze het probleem hadden gevonden en dat het maken ervan die dag nog werd gedaan. Het bleek dat de ' Altenator ' en 1 van de stoppen finaal naar de knoppen waren. Ik heb op internet wel gekeken wat een alternator is, maar een echt antwoord kon ik niet vinden. Schijnbaar zitten ze ook gewoon Nederlandse auto's.

Maar goed de auto doet het weer en hopelijk blijft hij het nu gewoon doen. Het is weer een lang verhaal geworden ondanks ik nu in Mission woon waar weinig te doen is. Ik zal zo'n beetje elke 2 weken een update geven. Hopelijk hoef ik jullie niet weer te vertellen dat ik autopech heb gehad