Donderdag was mijn laatste werkdag. Ik heb die dag ook het laatst gekookt voor het huis. Ik had allemaal spullen in huis gehaald voor vrijdag. Ik zou een rijstgerecht gaan koken voor Kate's familie. Blijken ze daar niet van rijst te houden. Ja daar hadden mijn huisgenoten mazzel mee. Maar ja wat moest ik nu koken?! Ze houden daar van aardappels en ik wist een supermarkt waar ze boerenkool van Hak verkopen. Dus heb ik dat klaargemaakt met natuurlijk spek en rookworst

Vrijdag heb ik, voordat ik opgehaald werd, mij uit laten schrijven bij de drie arbeisbureaus waar ik stond inschreven. Ook even bij SWAP langsgeweest. Daarna weer terug naar huis Om 3 uur ben ik opgehaald. Na de boerenkool hebben we nog met zijn vieren in de hottub gezeten, met drank

De volgende ochtend was het weer vroeg. Ik heb namelijk al kerst gevierd op 23 December. Dit komt omdat haar zus en broer bij de vader ook kerst gingen vieren. Dus daar zat ik dan om 8:00 s'ochtends met de rest om de kerstboom. Ik was nog niet helemaal wakker zeg maar. Het mooiste was dat het begon te sneeuwen. Helaas natte sneeuw, maar het gaf wel sfeer. Ik ben overigens wel verwend. Een gevuld fotoalbum, Maple Syrup, fotocamera statief, CD's, DVD's, een reisoplader en veel chocola. Daarna is iederen weer naar bed gegaan. Heel normaal daar, maar ook mijn idee.

S'avonds hadden we het kerst dinner. Ja dat betekende weer een 20 pond kalkoen. Met alles erop en daaraan. We waren met 5 volwassen en een kind. Nu hoor ik jullie al: dat is te veel. Dat klopt. We hebben de dagen erna alleen maar kalkoen op, voor ontbijt, lunch en avondeten. En nog was het niet op. Ja dat was mijn kerst.

De volgende dag vertrokken de broer en zus naar Kate's vader. Kate bleef bij haar moeder en mij. Ze wilde uitzwaaien op het vliegveld de 28e. Die zondag hebben onze cadeaus is even beseft en de zooi opgeruimd. want zo'n kalkoendiner geeft mij een zooi. Bovendien had Genevieve (kind van Kate's zus) een minikeuken gekregen met alles wat in een keuken te vinden is. Dat geeft ook zooi. Maar goed zij is pas 2.

Op kerstdag hebben ook niet veel bijzonders gedaan. In Mission is niet veel te doen en het weer was ook slecht. Ik heb Kate s'avonds naar de film genomen. Ik heb toen met de auto van haar moeder gereden. Blijkbaar vertrouwd ze mij De Bioscoop was op zo'n shopping mall. Maar ja op kerstavond was alleen de bioscoop open. Het gevolg was dat de parkeerplaats helemaal leeg was.

Ik heb toen de stoute schoenen aan getrokken en Kate het stuur gegeven. Ze heeft alleen een learners. Dit betekend dat ze alleen mag rijden onder begeleiding van iemand met een geldig Canadees rijbewijs! Ik heb deze niet. Ze wil het graag leren, maar niemand wil het haar leren. Ik dacht nu kan het wel even. Ik zei haar nog dat ze het maar niet aan haar moeder moest vertellen. Maar goed toen ik het stuur weer had over genomen en had getankt voor $0,99, was dat het eerste wat ze aan haar moeder vertelde. Nog voor te vertellen hoe de film was. Gelukkig vond haar moeder het niet zo erg. Zolang de auto maar heel was.

Op de tweede kerstdag heb ik mijn spullen weer gepakt en Kate ook. Op die dag zijn we weer naar mijn huis gegaan. Tweede kerstdag steld niks voor in Canada. S'avonds waren we thuis en hebben verhalen van de kerst uitgewisseld. Hans had eten gekookt. Kate en ik waren vroeg naar bed gegaan. De volgende dag moesten we vroeg op staan. Ik wilde voor de laatste keer gaan snowboarden. Dit keer op Cypress mountain. Een van de drie bergen van Vancouver waar ik nog niet geweest om te boarden.

Er was 1shuttlebus die vertrok vanuit het centrum. We moesten om 6:45 opstaan. De bus vertrok om 8:00. We hadden precies genoeg tijd om deze te pakken. We moesten daarbij wel de taxi pakken vanaf het skytrain station.

Maar goed 1klein probleempje hadden we al opgelost. Kate houdt niet zo skieen en snowboarden. Maar ze begreep dat ik dit graag wilde doen voordat ik terug ging naar Nederland en wilde ook mee. Ze was nog nooit naar een 'Vancouver-berg'geweest.

Ik heb 10:00 eindelijk na alle verhuurpericelen de snowbaord onder gebonden en ben losgegaan. Na elke 2 uur ben ik even gaan checken of Kate zich nog wel vermaakte. Geef Kate een boek en ze blijft wel zoet. Dus dat was geen probleem. Met de lunch hadden we Nacho's. Om half 4 moest ik stoppen om de bus te kunnen pakken van 16:15. Maar het was zeker de moeite waard om zo Canada af te sluiten.

NA het skien bracht de bus ons naar Park Royal. Het winkelcentrum op 5 minuten van mijn werk. Dat kwam goed uit omdat ik nog wat was vergeten op het kantoor en mijn laatste loonstrook moest halen. Dat heb ik dus ook geregeld. Ook heb ik een reis-rugtas gekocht. Die ik had, is van mijn neef. Nu heb ik er dus zelf een.

Vervolgens ben ik met Kate naar een Chique Sushi restaurant gegaan. Ik houd ook erg van Sushi en ik vond dat dit ook bij de afsluiting hoorde. Het probleem was dat alles een beetje uitloopte. Ik was mij van plan om te douchen en gepast te kleden. Tja daar had ik geen tijd meer voor. Ik ben dus met mijn skibroek daar uit gaan eten. Het smaakte daar niet minder door. Ik had het verassingsmenuy genomen. Met andere woorden laat je verassen door de chef. Nou dat was lekker. Er zat zelfs suhi met zalmeitjes en haai tussen.

Tot slot heb ik Kate nog naar een Cheesecake barretje genomen. Hier kan je koffie met gebak eten. Niet dat we trek hadden, maar ik wilde Kate nog graag dit tentje laten zien. Al met al was het 0:00 eer dat we thuis waren. Een lange dag dus, mijn laaste in Vancouver.

10 uur s'ochtends begon mijn laatste dag op Barker Avenue. Mijn vlucht naar Toronto vertrok om 23:30. Ik had dus alle tijd om in te pakken. Ik had daar naemlijk nog niks aan gedaan. Ik heb dus niets anders gedaan dan inpakken op 28 December. Tussendoor ben ik nog SWAP geweest om te zeggen dat ik naar huis vloog en om te kijken of er nog post was. Om 19:00 was ik echt klaar met pakken. Om 20:00 kwam Kate's moeder. Zij was zo aardig om mij naar het vleigveld te brengen; met Kate natuurlijk.

Dat laatste uur wachten is echt vervelend. Je kan niets, want alles is ingepakt. Je weet dat je hier voorlopig niet meer komt en je huisgenoten voorlopig of misschien nooit meer ziet. Ik vond het erg lijken op het wachten op 12 uur met de jaarwisseling. Het wachten op tijd gevoel.

Maar goed 20:00 heb ik afscheid genomen van mijn huisgenoten en gingen naar het vliegveld. Een plaats waar de laatste tijd vaak geweest was, maar nu wist ik dat het voorlopig de laatste keer weer is. Samen met Kate heb ik daar nog een burger op. Echt honger had ik niet. EN ja dan besef ook dat je Kate moet achter later. Ze zullen wel gedacht hebben in dat restaurant.

Ik ben nog naar de parkeerplaats gelopen, waar Kate's moeder geparkeerd stond. Kate's moeder moest de volgende ochtend vroeg opstaan (ze werkt op de ambulance). Daarom was ik ook wat eerder op het vliegveld dan nodig. Ik heb dus afscheid genomen in de parkeergarage van het vliegveld. Was best moeilijk.

Toen de auto uit het zicht was ben ik naar mijn gate gegaan. Op dit punt wil je zo snel mogelijk naar huis, maar ik moest eerst naar Toronto. Ik kon mijn vlucht wel veranderen maar het vliegveld niet. Om er zeker van te zijn Dat ik mijn vlucht vanaf Toronto niet te missen, heb ik zelf deze vlucht geboekt die s'ochtends om 6:15 landde in Toronto (even voor de goede orde, dat is 3:15 Vancouver tijd). Zo wist ik zeker dat zelfs met vertraging ik nog op tijd was voor mijn vlucht van 21:00.

In feite had ik dus 12 uur de tijd in Toronto en jullie denken toch niet dat ik 12 uur op een vleigveld blijf hangen. Ik heb mijn bagage achtergelaten in een bagagestorage en ben met het OV naar het centrum gegaan. Ik had dit al eerder gedaan en wist de weg. Ik was alleen erg moe want ik had maar 3 uur geslapen in het vliegtuig. Bovendien was het Vancouver tijd 5:00 s'ochtends.

In het centrum warende winkels nog dicht. Ik had nog een vette cheque mee van mijn laatste baan en die wilde ik eens lekker uit gaan geven. Ik moest dus even wachten en heb eerst maar naar een ontbijt gezocht. Honger had ik nog steeds niet, maar ik wist even niets beters. Op een gegeven moment kreeg ik zin in een omelet. Daar heb ik ven naar moeten zoeken, maar uiteindelijk een goede tent gevonden en heerlijk gegeten.

Vervolgens op zoek cadeaus. Ik heb daarbij niet alleen aan mijnzelf gedacht. Ik heb een mp3 speler en een zendertje gekocht zodat ik kan luisteren naar mijn mp3 speler overal waar een radio is. Voor mijn broertje heb ik ook een mp3 speler gekocht. Die had de zijne gesloopt. Voor Pa en Ma een digitale camera met een Camera tasje. Ik had dus tijd en heb veel erg vergelijk gedaan.

Voor de uiteindelijk aankopen heb ik nog een Engelse Lunch genomen. Shepperd Pie. In dat restaurant viel ik bijna in slaap. Zoals jullie vast gelezen hebben, heb ik de laaste dagen niet stil gezeten. Daarbij was -6 buiten en dan kom je binnen in een warm restaurant. Meer hoef ik iet uit te leggen toch?

Na de aankopen ben ik weer terug gegaan naar het vliegveld. Mijn bagage heb direct van de storage incheckt. Na een broodje en een smoothie ben ik naar de gate gegaan. Tja mijn laatste minuten in Canada waren aangebroken. Nu wil echt naar huis.

De vlucht naar Heathrow was goed. Ik heb even met mijn buurvrouw gepraat, maar ben toch snel in slaap gevallen. Tussendoor werd ik wel wakker van het vliegtuigpersoneel. Die doen ook hun werk. Ik besefte weer even dat ik in vliegtuig zat en viel weer in slaap.

Toen het vliegtuig weer aan de grond stond begon het leed dat Heathrow heet. Je zou denken slurf aan het vliegtuig en vliegveld op. Helaas we moesten met bussen naar de Terminal. Daar stond ik 45 minuten weer in de rij gestaan voor de veiligheids check. Mijn inziens overbodig want in Toronto was dat ook al gebeurd en je komt rechtstreeks uit het vliegtuig. Ik moest alleen ook nog eens mijn schoenen uit, net zoals iedereen.

Toen moest ik nog een uurtje wachten. Ik heb nog even koffie gedronken. Het probleem was dat de gate maar niet op de borden verscheen. 5 minuten voor de tijd op mijn boarding kaart ben ik ben maar eens naar de balie gegaan. Die konden het mijn vertellen. Ze waren het vergeten om te roepen. Nu je in Engeland bent kan je niet meer wachten om dat laatste stuk te vliegen. Het boek Canada 2006 is gesloten en in Engeland heb je niets te zoeken. Je wil gewoon 1 ding: NAAR HUIS!!!

Na langer op de startbaan te hebben gestaan dan daadwerkelijk te vliegen sta eindelijk op Schiphol. Je wil bijna rennen naar de ontvangst naar ik dacht Pa, Ma, Rick en ik dacht dat Jorick er ook wel zou zijn. Je bagage wil je eigenlijk vergeten. Maar ja daar zaten spullen die weer nodig hebt. Gelukkig hoefde ik daar niet lang op te wachten.

Via de Douane, ze wilde mijn bagae checken, stond het ontvangst committee klaar twee tantes een oom en oma natuurlijk, inclusief balonnen. Eindelijk thuis, Ze willen natuurlijk alles weten. Jij wil maar 1 ding en dat is naar huis. Na ongeveer 48 reizen heb je zoiets dat komt later wel. Maar goed zaterdag 30 December rond 16:00 liep ik bij ons door de voordeur. JA THUIS

Na de cadeaus en de eerste verhalen en foto's naar bed; mijn eigen bed!

Canada. Het heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Het heeft in meer dan 1 manier mijn hart veroverd. Ik heb er veel nieuwe vrienden bij. Ik had dit niet durven dromen. Ik ga zeker nog een paar terug. Voorlopig wil ik eerst in Europa blijven. Ik ben bijvoorbeeld nog nooit in Groningen geweest, maar heb wel alles tussen van de Grote Oceaan en de Atlantische van Canada gezien. Ik ben erachter. De wereld is zo klein als je hem zelf maakt!

Voor mijn trouwe lezers, jullie begrijpen dat dit de allerlaatste blog is. Bedankt voor het lezen en bedankt ook voor de reacties die ik heb mogen ontvangen tijdens en na mijn verblijf in Canada.

NIELS HOGENDOORN