Zoals gezegd is de douche buiten en ik moet bekennen dat dit best aangenaam is. Als ontbijt had Hans is typisch Zuid-Afrikaans: beskuit. Het lijkt het meest op bescuit ter grote van een mini croissant. Die is te hard om zo te eten. Die manier om deze dingen naar binnen te werken is door ze te dopen in de thee of koffie.

Voor het uitchecken hebben we nog een korte wandeling gemaakt naar een tafel met allerlei informatie over dieren die daar voorkomen. De volgende stop is tsitsikamma national park in de plaats Stormsrivier. Er zijn twee manieren om daar te komen. The easy way over het asfalt en the hard way door de Biviaanskloof. Hans was er niet zo gerust op. Hij kent de weg. Hij was bang dat het niet zo lukken omdat hij alleen achterwiel aandrijving heeft. Naar de vriendelijke vrouw wist hem gerust te stellen.

Naar de kloof toe was het een gravel weg. Maar in de kloof was dat wel anders. We werden behoorlijk door elkaar geschud. Maar goed de Hilux gaf geen krimp. Dat gold niet voor een Nederlands echtpaar die we in de kloof tegen kwamen. Je vraagt om een 4x4 bij een verhuurbedrijf en krijgt Qausqai automaat. Eerlijk is eerlijk niet verwacht dat ze überhaupt de kloof door zouden komen. Maar dat is wel ten koste gegaan van een lekke band. Hans was zo aardig om te een korte sleep te geven naar een vlakker deel en heeft min of meer ook de band verwisseld.

We hebben langer in de kloof gezeten dan vooraf gedacht en hadden inmiddels best trek. Het eerste plaatsje wat we tegen kwamen was Padlangs. Daar heb ik me tegoed gedaan aan een springbok carpaccio. Inmiddels waren we ook weer op het asfalt beland. Toen we bij de poort kwamen van het national park. Dachten we dat we te laat waren. Gelukkig is dat alleen voor daggasten. Wij verbleven echter in een cabin die net niet aan de oceaan lag.

Het begon al te schemeren, dus snel nog even wat foto's maken even verderop. Ziet Hans daar een auto met de motorkap omhoog. Ik heb startkabels bij me, zegt hij. Je raadt het al opnieuw helpt Hans, dit keer 3 Duitste dames, in nood. Het is geen barmhartige Samaritaan, maar een barmhartige Afrikaan.

Enfin we moesten nog eten en ook dat was goed geregeld. Hans zijn oom en tante wonen namelijk in Stormsrivier. Daar hadden we onze volgende braai. Niet buiten maar binnen. Zie het als een uit de kluiten gewassen open haard. Er was nog meer visite en met z'n zessen was het een gezellige avond met lekker eten. Eenmaal terug in de cabin wilden we nog maar 1 ding: slapen.