Paihia is de plaats waar ik was gebleven. Ik had de gehele ochtend om nog wat te doen omdat de bus naar Auckland niet eerder vertrok dan kwart over 1. Ik besloot om naar Russell te gaan wat aan de overkant van water ligt. Dit is 1 van de eerste dorpjes in Nieuw Zeeland wat in ontwikkeling kwam door de Europese zeevaarders. Hoe toepasselijk is het dat je dan met de veerboot daar naar toe gaat. Daarbij had ik het geluk dat er niet 1 maar 2 cruiseschepen voor anker lagen in de baai. Hierdoor zijn werden er extra veerboten ingezet en hoefde ik niet te wachten.

In Russell heb ik ontbeten en heb ik een kleine wandeling gemaakt naar een uitzichtpunt over de baai. Dat was nog best een klim, maar de moeite waard. Terug op de veerboot had ik een gesprek met een andere Nederlander die meerdere malen naar deze regionen trekt om op een huis te passen. Hmmm best ver, maar ik zou het ook overwegen. Het laatste wapenfeit in Paihia was een biertje wat ik per se nog wilde proberen voordat mijn bus vertrok. Als ik “award winning” zie ben ik verkocht. Eerlijk is eerlijk het was 1 van de betere bieren die ik gedronken heb. Dat vond de Zwitserse ook waarmee ik aan de bar zat.

De bus ging dezelfde weg terug als die heen was gegaan en tegen de het eind van de middag waren we weer in Auckland, waar ik naar hetzelfde hostel ben gegaan omdat de locatie mij beviel. Ik had er alleen voor gezorgd dat ik een betere kamer had. 4 persoons ensuite ipv 8 persoons zonder douche. Nu ben ik wel wat gewend qua hostelkamers, maar dit moet toch echt de kleinste ruimte zijn waar ik in heb geslapen. De kamer was niet groter dan 9m2 waar dan ook nog eens 2 stapelbedden in staan. Dan blijft er weinig bewegingsruimte meer over. Ik was allang blij dat ik een onderbed had en slapen deed ik er niet minder om.

De laatste volledige dag in Nieuw Zeeland was aangebroken en eigenlijk had ik Auckland nog niet gezien. Nu wil het geval dat het hostel uitgerekend op woensdagen en een stadswandeling doet naar Mount Eden. Dat is mooi want in Cape Reinga had ik dit al als tip van een andere Nederlandse backpacker gekregen. Samen met nog 4 andere hostelgasten zijn we met de bus naar Mount Eden gegaan waar je een mooi uitzicht hebt over de stad. En ja het is echt een wandeling want we zijn terug naar het Hostel gelopen.

Aan de gids vroeg ik wat ik voor de rest van de middag kon doen. Wat hij mij deed realiseren is dat ik geen doorsnee backpacker ben. Ik heb weinig tijd, wil veel dingen zien en doen en heb een ruimer budget dan menig schoolverlater die over het algemeen in de hostels bevolken; zowel in Australië als Nieuw Zeeland. Waiheke Island was zijn suggestie. Daar ben ik die middag dan ook heen gegaan. Het was lunchtijd, maar ik kreeg de tip te wachten met eten en dat daar te doen. Enfin om 13:00 zat ik opnieuw op een veerboot alleen nu naar Waiheke Island.

Ik was overigens wel blij met de tip. Wat ik heb gegeten is bijna gênant om te vertellen. Op Waiheke island staan wijn- en olijvengaarden. Bovendien worden de oesters om de hoek gevangen. Aangezien ik geen doorsnee backpacker ben en dol ben op lokaal eten heb ik mij tegoed gedaan aan al dit lekkers. Om het geheel af te ronden heb ik een huisgemaakte gelato op. De volgende dagen moet ik het doen met vliegtuig voedsel en dan mag het toch?

Omdat ik een buskaart erbij had gekocht heb ik nog deel van het eiland verkend. Er was nog een tip die ik had gekregen voor lekker eten en drinken, maar daar was een besloten feest die dag. Daarom ben ik maar blijven zitten en naar Onetangi beach gegaan. Maar ja. Dit was een strand en dit keer had ik geen zwembroek bij me. Na 90 mile beach gaf dit weinig indruk meer en met dezelfde bus die ben ik weer terug gegaan naar Oneroa bay, waar ik die middag gegeten had.

Vanuit daar wilde ik teruglopen naar de haven van waaruit de veerboot vertrekt. Ik dacht hierbij een wandelpad gezien te hebben, maar daar had ik me in vergist en dus moest ik goed doorlopen om mijn boot nog te halen die ik wilde nemen om terug te komen in Auckland. Gelukkig had ik die gehaald. Het was een interessante overtocht. Onderweg kwamen we een zeilrace tegen. Bovendien vaar je de skyline van Auckland tegemoet. Toen de haven in zicht kwam moest ik even twee keer kijken wat voor een figuren er over straat aan het rennen waren. Bleek dat de finish van een Santa run in het havengebouw was. De kade zag rood van de kerstmannen en vrouwen. In Nieuw Zeeland hoeven ze niet te wachten op Sinterklaas.

Na het ontbijt (nog vergeten te noemen – Huisgemaakte muesli met rabarber en rauwe honing) en de lunch had ik de smaak van lekker eten goed te pakken en ik besloot naar het steakhouse te gaan om de hoek bij het hostel voor het avond eten. Laatste avond moet je vieren niet waar?! In dit steakhouse liggen de stukken rundvlees rauw in een koeling en kan je zelf uitzoeken welk stuk vlees de chef voor gaat bereiden. Salades kon je zelf samenstellen bij de saladebar. Bij steak hoort natuurlijk een glas met lokale rode wijn. Na al dit lekkers kon ik geen pap meer zeggen; letterlijk. Het toetje heb ik moeten overslaan.

Ik was wel toe aan een wandeling en ik wilde nog minimaal 1 laatste hoogtepunt van de avond. Dan ga je naar de Skytower. Het was al donker, maar met al die lichtjes geeft het ook een mooi effect als je op 220 meter hoogte staat. Ik wilde nog een foto van mijzelf. Gelukkig was daar een enthousiaste Indonesiër die mijn fotokaartje even volschoot (waren er maar 10 over). Na de Skytower ben ik nog naar de hostelkroeg gegaan waar toevallig mijn kamergenote zat en blijkbaar ook mijn nieuwe kamer genoot. Samen met de knettergekke Indische barman die kennelijk in hetzelfde Schotse gehucht heeft gewoond als mijn kamergenote hebben we er een klein feestje van gemaakt.

Er waren in die kroeg ook andere gasten en die vroegen of er nog mensen zin hadden in een Karaoke bar. Ik had beter moeten weten. Een Karaoke bar op woensdagnacht. Niet echt mijn volk. Ik heb nog wel Dreadlock Holiday van 10CC meegezongen met die gasten uit de vorige kroeg, maar om 1 uur vond ik het welletjes en ben ik naar het hostel gegaan voor de laatste nacht. De terugreis stond voor de deur. Mijn eerste vlucht van Auckland naar Sydney was om 14:00. Er was die ochtend dus nog even tijd voor wat souvenir shopping.

Om 11:00 donderdagochtend (dat is woensdagavond 23:00 Nederlandse tijd) vertrok de bus naar het vliegveld. Die eerste vlucht had ik een vrouw naast me zitten die niet wilde slapen. Moet je naast mij zitten. Ik heb zat meegemaakt de laatste tijd dus dat kwam goed uit. Eenmaal in Sydney moest ik 4 uur wachten op mijn volgende vlucht naar Dubai via Bangkok. Ik kreeg een middenstoel. Aan de balie vroeg ik of er niet toevallig nog een gangpadstoel vrij was. “Nee” was het antwoord. Okay; het zei zo, totdat ik ging inchecken. Of ik me even wil melden. Bleken ze mij toch omgeboekt te hebben naar een gangpad stoel; beter.

Tijdens de tussenstop in Bangkok heb ik even een luchtje geschept bij de deur van het vliegtuig. Daar lopen allemaal stewards en stewardessen die allemaal een praatje met je maken. Het was eigenlijk best gezellig en ik hield er een fles water en snoep aan over. In Dubai moest ik 2 uur wachten. In het laatste vliegtuig zat ik aan het gangpad. De mensen naast mij wilde dat ook en kregen dat ook toegewezen. Dit betekende dat ik drie stoelen tot mijn beschikking had; nog een keer: beter. De laatste uren heb ik echt af zitten tellen en ik was blij dat ik vrijdagmiddag om 12:30 (ruim 37 uur later)precies op tijd weer op Nederlandse bodem was.

Bevatten doe ik nog nauwelijks. Die 10 weken zijn ook zo voorbij. Het is een reis geweest waarin ik veel heb gezien, (te) gekke dingen heb gedaan en bijzondere mensen heb ontmoet. Via deze weg wil ik iedereen bedanken die mij heeft gevolgd met deze blog en de eventuele reacties die ik via de verschillende kanalen heb binnen gekregen. Blijf de blog nog wel in de gaten houden, want ik moet nog de ruim 5000 foto’s doorspitten en zal daar nog het een en ander van op de blog posten!