Na al die hostelbedden waren de bedden in het gastenverblijf van de Maori een welkome afwisseling. Heerlijk geslapen, alleen jammer dat aan al het goede zo snel weer een eind komt. Na een ontbijt werden we rond 9:00 weer terug gebracht naar Rotorua. Daar werd ik opgehaald om weer verder te gaan met de toer. Onze eerste stop was nog in Rotorua bij Rainbow Springs; een ander kiwi conservatie centrum waar we een kijkje achter de schermen kregen. We waren er bij toen een jonge kiwi ter controle uit zijn verblijf werd gehaald: erg bijzonder. Ook hier hadden ze een verblijf zoals in Franz Josef, alleen was het hier minder donker en waren de kiwi's dus beter te zien.

Na deze stop kwam de eindbestemming van de toer in zicht: Auckland. Maar omdat mij reis over het Zuider eiland en Noorder eiland sneller gingen dan gepland, is Auckland in eerste instantie een tussenstop in plaats van de eindbestemming van mijn reis.

Ik was de regen een beetje beu aan worden en ik heb met laten vertellen dat het betere weer in het noorden van Nieuw Zeeland te vinden is. De reis van Rotorua was relatief kort. In de middag kwamen aan in Auckland en het eerste wat ik daar deed is nog een laatste trip vastleggen op het meest noordelijke puntje van het Noorder eiland te komen: Cape Reinga. Een toer boeken voor de dag erop lukte niet. Dus bleef het 'gewone' OV over. Dit is ook een toeringcar alleen stopt deze onderweg om mensen op te pikken. De volgende ochtend bracht de bus mij naar Paihia; ook wel baai van de eilanden (bay of islands) genoemd. Bij hostel meteen excursies geboekt na het inchecken.

Zoals gezegd ligt Paihia in een baai. Vanuit hier vertrekken verschillende cruises waarmee langs een groot deel van de eilanden wordt gevaren. Ik heb een dergelijk cruise geboekt die een uur later zou vertrekken. Ik dacht dat er wel tijd was om wat te eten, maar de plek waar ik een salade bestelde presteerde het om hier ruim 30 minuten over te doen. Daarna moest ik nog naar de haven lopen. Ik kreeg de salade niet op en was net op tijd bij het schip. Het ging allemaal zo snel ik niet eens door had dat je bij deze cruise ook dolfijnen zou zien. Je raadt het al: geen dolfijnen. Wel zo netjes dat ze een nieuw kaartje geven voor een volgende keer. Ik zou alleen niet weten wanneer. De cruise was relaxt. De kapitein wist het schip in het gat te manoeuvreren dat in 1 van die eilanden zit (hole in the rock). Daarnaast was er een wandeling tussen de schapen op 1 de eilanden. Eerlijk gezegd miste ik die dolfijnen niet.

De volgende dag moest ik vroeg op mijn laatste echte reisdoel. Cape Reinga. Op weg nog gestopt bij Puketi forest. Waar hele grote oude bomen staan. Meer dan 2000 jaar oud en zo dik dat je drie personen nodig hebt om de de boom te omarmen. Niet veel later reden we met 100 km/u over het '90 mile' strand langs de Tasmaanse zee. Daar heb ik nog even met mijn voeten in de branding gestaan.

Waar strand is, zijn ook duinen. In dit geval hele hoge duinen. Zeg maar 3X wat we in Nederland gewend zijn. Nu kan je daar tegen op lopen en van het uitzicht genieten. Maar als je ook een bodyboard meeneemt kan je ook weer snel beneden zijn. Stiekem was dit de reden om deze trip te doen: het sandboarden. En het is niet kinderachtig als je met 60-70 km/u naar beneden gaat. Het nadeel is alleen dat je steeds naar boven moet lopen.

Na 4X ging de toer weer verder. De volgende stop was Taputaputa bay. De zwembroek was weer mee en dit was de kans om te zwemmen in de Atlantische Oceaan. Het was fris en was in eerste instantie huiverig om me om te kleden, maar ik kon het toch niet laten. Het was niet zo koud als Lake Nelson, maar het kwam in de buurt. Brrrr.

In de tussentijd waren we nog steeds niet op het noorderlijkste puntje van Nieuw Zeeland geweest. Dat was nu aan de beurt: Cape Reinga. Het is een bijzondere plaats. Niet in de laatste plaats vanwege de betekenis voor de Maori. Voor mij een soort het begin van de terugreis, want verder kan niet.

Nu gingen we inderdaad terug naar Paihia. Maar niet voordat we onderweg fish and chips hebben gehaald in Mangonui. De snelste fish and chips ooit, want al rijdend moest deze op gegeten worden. De bus reed 100 km/u over de Nieuw Zeelandse wegen (slingerwegen). Een uitdaging om dan te eten zonder te morsen. Maar het is me gelukt. De avond eindigde met een paar biertjes met andere hostel gasten.