Weer niet
28 nov. 2014
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
Om 8 uur zat ik weer in de toerbus op weg naar Taupo. Wat is er in Taupo? Eigenlijk niets, maar Taupo is wel een uitvalsbasis voor 1 van, volgens
zeggen, mooiste hikes die je kan doen in Nieuw Zeeland zo niet de wereld: de Tongariro crossing. Op weg naar Taupo kom je door het nationaal park en zie je ook de berg waar je min of meer overheen
gaat. In de bus kon jezelf opgeven en dat heb ik ook meteen gedaan. Naast Wellington was dit de reden om ook naar het Noorder Eiland te gaan.
Groot was ook de teleurstelling toen onze buschauffeur vertelde dat de crossing gesloten was die dag dat ik hem wilde lopen. Nu heb ik wel een paar
dagen over, maar men wist mij te vertellen dat ik daar niet op moest rekenen de eerst volgende dagen. Dus in plaats van 2 nachten bleef ik maar een nacht in Taupo. Wat ik gedaan heb? Foto's genomen
van het Taupo meer en de rode fietsen die her en der hingen in het dorp ivm een wielerronde dat weekend. Daarnaast ben ik naar een (Duits) restaurant gegaan met zijn eigen brouwerij. Daar ben ik
gebleven totdat de slagermuziek op mijn zenuwen begin te werken.
Ik lag vroeg op bed en ondanks het roemoer in het hostel en een airco die elke 5 minuten het geluid maakte van een trillende telefoon op een houten
tafel viel toch gauw in slaap. De volgende ochtend had ik 1 van de korste busritten van mijn reis. Een uur later stond ik namelijk in Roturura. Daar werd ik afgezet bij het Temaki cultureel
centrum. In de bus had ik me namelijk opgegeven om een nachtje bij de Maori te slapen. Maar dat was niet eerder dan 15:30. Ik had dus nog aardig wat tijd om wat te doen.
Roturura is de geboorteplaats van het Zorben en het leek me gepast om dat hier te doen. Zorben is een enorme bal waar je in zit en dan van de berg
afrolt. Eerst zorgt een medewerker dat er een bodem wat zit in de binnenbal en vervolgens moet je door een gat head first in die binnenbal springen. Vervolgens wordt de bal dichtgeritst en doet de
zwaartekracht te rest. De sensatie doet zich het beste vergelijken als een waterglijbaan waarvan je niet ziet of je links of rechts gaat. Erg vermakelijk alleen jammer dat het zo kort is. Je kon
ook met een bodyboard en dat heb ik erna gedaan. Het was echter onmogelijk om op board te komen. Na twee keer vond ik het genoeg geweest en was het tijd om weer in mijn normale kleren te
hijsen.
De zorb was te bereiken met het openbaar vervoer en heen was dit niet zo'n probleem. Omdat het regende wachtte ik binnen op de bus. Toen ik de bus
zag aankomen liep ik naar buiten, maar de buschauffeuse zag mij kennelijk niet want zonder te stoppen reed ze net zo snel het parkeerterrein weer af. Ik zette het nog wel een sprint in, maar dat
mocht niet baten. Even dacht ik een weer half uur te moeten wachten totdat een vrouw, die mij heeft zien rennen, zei dat als ik naar het centrum moest wel een lift kon krijgen. Die vrouw hoorde bij
de kleine fabriek naast de Zorb waar ze die Zorbballen maken.
Uiteindelijk werd ik afgezet bij het Rotorua meer omdat ik vertelde dat ik nog de thermische activiteit wilde zien. De aardkorst in Rotorua is zou
dun dat op bepaalde plekken de grond borrelt en water kookt. Naast dat het er warm is stinkt het rond die plekken naar rotte eieren. Niet iets wat je dagelijks tegenkomt in een park in Nederland:
bizar. Deze wandeling was een mooi bruggetje naar de culturele voorstelling van de Maori, die ik in de volgende blog ga beschrijven.
Reacties
Reacties
04 dec. 2014, 09:45
Het is al weer zo ver! Een hele goede reis naar huis. Happy vlucht en tot gauw. Xxx
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
