De vorige blog beslaat slechts een ochtend. De middag was niets meer dan reizen. Bestemming: Wellington. Wellington is maar 2 uur vliegen. Maar de vlucht die ik had gekozen deed een tussenstop in Christchurch. Met andere woorden 20 minuten stijgen, 20 minuten vliegen en 20 minuten landen en dat 2 keer. Gelukkig vertelde een stewardess me in Queenstown dat beide vluchten met hetzelfde vliegtuig gedaan werden. Dus wanneer je geland bent in Christchurch is de gate waar je aankomt tevens de gate waar je weer vertekt; wel grappig.

Wellington heeft de bijnaam "winderig Wellington." De jongen die naast me zat in het stuk naar Christchurch wist mij te vertellen dat het vliegveld in Wellington een van de lastigste vliegvelden is om te landen vanwege die wind. Dat viel gelukkig alleszins mee; 1 van de betere zelfs. In Wellington zelf moest hij dit ook beamen. Zoals ik dat vaker doe, ga ik de buurt van het hostel verkennen, eten scoren en een biertje drinken. Voor het biertje had ik een kroeg uitgezocht, die een ladder had om bij de bovenste regionen te komen van de koeling.

Zoals gebruikelijk vraag ik om een lokaal gebrouwen biertje. Wat dat betreft is Wellington een schot in de roos. Wellington heeft meedere brouwerijen in de stad. In de kroeg kreeg ik een kaart van Wellington waar ik lokaal bier kon krijgen. Een plan voor de volgende dag was geboren. Zeker omdat die nacht met de wind (90 km/u) en regen en buitenactiviteiten ver weg leek. Groot was ook de verassing dat de volgende dag de zon uitbundig scheen.

Dat veranderde de planning enigzins. In Wellington heb je een heuvel die over de stad heen kijkt. Maar eens vragen hoe ver dat lopen is. "40 minuten." ooh, dat is te doen. Blijkt dat er rond mount Victoria verschillende wandelpaden zijn. Ik besloot naar beneden te lopen naar de kust om via het strand weer terug te lopen naar de stad. Al met al ben ik daar een goede 4 uur mee bezig geweest.

Tussen 4 en 5 zou ik een berichtje krijgen vqn Lois, die ook mee was met de outback trip en in Wellington woont. Even bijpraten was het plan. Dat liep even anders. Omdat het nog geen 4 uur was, heb ik 1 van de kroegen aangedaan die ook op de bierkaart stonden. Bij de volgende kroeg was het inmiddels al 5 uur geweest en dus heb ik zelf een sms gestuurd met waar ik was. Daarop kreeg ik geen reactie. Dag later gebeld met een vaste telefoon van het hostel. Bleek zij mij ook een sms gestuurd te hebben en ook die was niet aangekomen. Blijft lastig met internationale nummers.

Maar goed doordat ik niets hoorde ben ik naar een volgende kroeg gegaan. Die was erg druk en dus ben ik maar naar buiten gelopen. Daar stonden 2 man met een stropdas. "Net uit werk?" vroeg ik. "Jazeker, maar jij zo te zien niet. Waar kom je vandaan?" Zo begon het gesprek. Nadat we ons bier op hadden ging 1 van de twee weg. "Nog een biertje?" Tsja waarom niet. We waren het er over eens dat het een goede ontwikkeling is dat bier de erkenning krijgt die het verdient. "Ik ga nu een biertje voor je halen die moet je geprobeerd hebben voordat je vertrekt uit Wellington." Bleek dat het eerste biertje te zijn in die kroeg wat ik zelf had besteld. En ondanks ik aanbood dit rondje zelf te betalen stond hij erop dat ik de gast was en moest genieten van het bier.

Meer bier? Vooruit. We waren nog bezig met onze biertjes toen de barman ineens bij ons kwam staan. "Er staat een man binnen die graag een biertje wil proeven, maar dat zit in een champagnefles en die wil hij niet alleen opdrinken. Hebben jullie er bezwaar tegen als hij bij jullie komt?" Er was natuurlijk maar 1 antwoord: Nee, geen bezwaar. De goede man in kwestie was een Australische zakenman die een goede deal had gedaan en dit wilde vieren en hij liet ons meevieren, want er volgde nog een volgende fles.

Na die fles ging iedereen zijn eigen weg. Het was inmiddels half elf en ik moest nog eten. Eigenlijk wilde ik in Wellington goed eten, maar ik kon niets beters verzinnen dan een kebabje. Na deze hap ben ik teruggegaan naar het hostel, waar ik nog moest inpakken. De volgende ging de groene bus weer vroeg weg.