Mijn eerste prioriteit na de vorige dag was ontbijt scoren. De bij het eerste beste café een broodje ei gegeten. Tijdens dat ontbijt begon het hard te regenen. Gelukkig waren het nog maar druppels tegen de tijd dat ik mijn ontbijt op had. Het was opvallend stil in de bilus na de vorige nacht. We zijn inmiddels op weg naar Frans Josef. Jawel een Oostenrijker heeft belangrijk werk hier gedaan en de gletsjers in dat gebied is naar hem genoemd en de plaats dus ook.

Onderweg zijn we gestopt voor een wandeling langs de kust. Het was toen nog droog, maar ik zag de bui al hangen; letterlijk. Dus poncho mee. Stiekem gehoopt de poncho niet nodig te hebben deze reis en net zo veel mazzel te hebben als eerder die ochtend. Helaas. Niet veel later viel het met bakken uit de hemel. Ik was maar wat blij met mijn poncho.

De volgende stop was in Punakaiki bekend van zijn blowboles bij de pannenkoekrotsen. De stop gelukkig tussen buien in. Het is fascinerend hoe sterk de zee is, zeker met dit onstuimige weer. Het water komt in grotten die open zijn van boven. De lucht moet ergens heen en die komt via de blowholes naar buiten. Omdat het bij de pannenkoekrotsen was leek bet me wel gepast om pannenkoeken te eten in het Pancake Rock Café wat er naast lag. Ookal betekende dit dat ik snel moest eten. De bus moet immers ook weer verder.

Aan het eind van de middag kwamen we aan in Frans Josef. Bij het restaurant van het hostel kregen we een briefing hoe het hostel werkt van de eigenaar. Dit was buiten onder een overkapping. Maar dankzij de regen- en hagelbuien werd zijn verhaal meerdere onderbroken. Hij was simpelweg niet te verstaan.

Ik had besloten de eerste dag zelf te koken. In een overvolle keuken je maaltje berijden heeft ook zijn charmes. Na het eten ben ik naar het restaurant gegaan waar ik een paar uit mijn bus aan het kaarten waren. Nauw ja, kaarten. Elk nummer betekende een opdracht wat resulteerde in een slok bier. Omdat er een grote groep deelnemers was en in een roemoerig restaurant kreeg ik niet alle opdrachten even goed mee. Op willekeurige momenten riep er iemand:- " WE ARE IN NEW ZEALAND!" en werd er geproost. Dagen later kwam ik erachter dat dit dus ook 1 van de opdrachten was.

Om 22:00 kregen we het vriendelijke verzoek om naar binnen te gaan. Daar gingen we vrolijk verder met drinken alleen dan zonder kaarten. Uiteindelijk bleef ik over met een stel Ieren, Nederlanders en een Duitse die ik toevallig ook in Christchurch had ontmoet. Om 3 uur was het mooi geweest. Voor de volgende dag staat de Gletsjers op het program.