Kaikoura was voor mij een dagstop. De volgende ochtend vertrokken we naar Kaiteriteri. Onderweg alleen gestopt voor ontbijt voor die die hards die die ochtend met dolfijnen hebben gezwommen. Voor mij het moment voor koffie en een muffin. Nu weet ik niet wat voor een muffin ik had, maar halverwege ben ik gestopt met eten; zo smerig. In Picton hadden we een chauffeurswissel en een passagierswissel. In Picton kan je namelijk de veerboot nemen naar het noorder eiland. Er stapten mensen uit de bus en nieuwe kwamen er weer in. Waar de bus nog voor geen kwart gevuld was, was deze na Picton vol.

Kaiteriteri ligt vlakbij het Abel Tasman national park waar je een van de "Great walks" kunt doen. Precies mijn plan: een meerdaagde wandeltocht. Dit vergt wel enige voorbereiding. Slapen deed ik in hutten, dus ik hoefde geen tent mee te nemen. Een hut heeft alleen geen gas en elektriciteit. Sterker nog een keuken ontbreekt. Ik moest dus zorgen voor eten, gasbrander, pannetje en bestek. Gelukkig deden nabij Nelson boodschappen zodat ik proviand kon inslaan. Waar zouden we zijn zonder pasta uit blik en instant noodles.

Tegen vijven kwamen we aan in Kaiteriteri. Dankzij de buschauffeur kon ik de hutten boeken en campeerspullen huren, maar een smartphone gaat dit toch allemaal wat moeizaam. Na het eten, wat erg lang op zich liet wachten, en een biertje was het bedtijd. Ik had immers een tocht van ruim 60 kilometer voor de boeg.

Nadat ik mijn gehuurde campingkookgerei had opgehaald en een stevig ontbijt was het tijd om de watertaxi te pakken. Dat ging even anders dan ik verwacht had. Het kantoor waar ik moest opstappen ligt namelijk niet aan het water. Bij het kantoor stonden landbouwtrekkers met aanhangers waarop boten stonden. Ik dacht dat die boten onderhoud nodig hadden, maar niets is minder waar. Op de vertrektijd moesten we in de boot stappen. De kapitein sprong op de trekker en zo gingen we over de weg naar de kust. Eenmaal in het water springt er iemand anders op de trekker. Die rijdt het gevaarte achteruit totdat de boot drijft. Pas dan vaar je naar de baai waar je afgezet wilt worden. Tussendoor vaarde we nog langs bezienswaardigheden. Als bonus kregen we nog een show van een school dolfijnen.

Mijn drop off punt was Totoranui Ik moest echter eerst naar het noorden lopen omdat er halverwege het de Abel Tasman track een stuk zit wat met hoogtij onder water komt te staan. Mijn doel van die avond was de Whariwharangi hut. Ik wilde via de Gibbs hill daar naar toe om de volgende ochtend via de kust terug te gaan. Alleen had ik het begin van die track gemist en zat ik al op de kunstroute. In het begin heb ik opgelopen met een moeder en dochter uit Amsterdam. Op een gegeven moment ben ik doorgelopen. Omdat het prettiger je eigen tempo te lopen. Wat ik eigenlijk ook de volgende ochtend wilde doen, was langs Separation point. Maar omdat ik tijd over had, heb ik dit meteen maar meegepakt. Ik dacht dit helemaal alleen te doen, totdat ik op het uiterste puntje van de track de volgende Nederlander tegenkwam. Dit keer uit Rotterdam. Alleen had zij de intentie om te blijven in Nieuw Zeeland. Het was een boeiend gesprek over het wonen in Nieuw Zeeland.

Na Separation point, met zijn lokvogels, was het nog maar een klein half uur naar de hut. Onderweg zat er een vogel op het pad. Ik dacht eerst dat die gewond was, maar het bleek dat die vogels zijn kuikens aan het beschermen was. Toen ik te dichtbij kwam was er grote paniek en gingen alle kuiken en de ouders alle kanten uit. Tja het herinnert je dat het hier lente is.

Samen met de moeder en dochter uit Amsterdam kwamen we als eerste aan in de hut. Wat je dan doet is een kamer uitzoeken en een matras claimen. Niet veel later kwam de Rotterdamse, een Schots/Japans stel en twee Canadezen aan.

Na nog even op het strand te hebben gezeten werd het tijd om te koken. Daar kwam ik voor de verassing te staan dat ik het gas van de gasbrander niet kon open draaien. De knop zat muurvast. Gelukkig had 1 van de Canadezen een tang om de knop los te wringen. Overigens was het vuur vinden eerder die dag een uitdaging op zich. Normaal gesproken zit dat bij de huurspullen, alleen konden ze daar geen vuur vinden. Ik ben letterlijk langs de deuren gegaan voor lucifers of een aansteker. Bij de derde (en een na laatste kans) had ik eindelijk een doosje lucifers, die ik uiteindelijk niet eens gebruikt heb.

Anyway, ik kon water koken voor mijn instant noodles. Nadat de avond was gevallen, de hout kachel was aangestoken en de kaarsen waren werd het erg knus. Maar omdat er verder weinig te doen is, ga je al gauw naar bed. Dat kan geen kwaad. Ik ben op het meest noordelijke punt van de Abel Tasman track. Terug naar de start is zo'n 55 kilometer. Daar heb ik twee dagen voor waarvan de volgende de langste is.