Cairns was de bestemming van vlucht. Ik kwam daar om 8 uur aan. Om bij het hostel te komen, moest ik met een airportshuttle. Onze knotsgekke chauffeur vroeg iedereen zijn plannen. Ik had gehoord over een trein en een gondel over het regenwoud: Kalundra. Dit zei ik zo. Het meisje naast, nota bene uit Lichtenstein of all places, vroeg of ze met me mee mocht. Mijn motto: hoe meer zielen hoe meer vreugd. Dus zo gezegd zo gedaan.

De volgende ochtend zaten we om 9 uur op de trein te wachten naar Kalundra. Dit is een toeristentrein en de coupés waren uit vroegertijden. In een tergend langzaam tempo gingen we de berg op. Het leverde wel mooie uitzichten op waarvan je op je gemakje een foto kon nemen.

Eenmaal boven viel het een beetje tegen. We dachten lekker te kunnen hiken in het regenwoud. Dit was het dus niet. Kalundra is eigenlijk een soort Volendam. Er zijn allemaal winkeltjes en overdekte kraampjes waar je van allerlei souvenirs kan kopen. Not my cup of tea.

Enfin na de gezamenlijke lunch gingen we een loop doen van maarliefst 3,5 kilometer. Hier doe je geen dag over, maar dat hadden we wel, want we hadden de laatste Gondel terug. Er zat niets anders op dan toch maar oud hollands wel kijken niet kopen te doen.

Aan het eind van de dag kwamen we bij de gondel en kwamen we erachter dat er 2 tussenstops waren. Even waren we bang veel te missen, maar de tussenstops stelden ook niet veel voor. Het idee is dat je als een vogel over het dak van de bomen vliegt. Alleen is het regenwoud zo dicht bebost, dat er weinig te zien valt.

Eenmaal beneden moesten we bijna een uur wachten op de bus. (achterstand blog wegwerken). Toen de bus ons had afgezet voor het hostel was het tijd voor de boodschappen. Achteraf bleken die niet nodig. Net toen ik wilde beginnen met koken, werd ik op mijn schouder getikt door mijn reisgenote van de dag. Ze hadden te veel eten gemaakt en ik was meer dan welkom de rest op te eten. Dat scheelt weer, maar wat ik gegeten heb; geen idee. Iets met Aardappelpuree en groenten.

Cairns is een feestplaats a la Kos. Veel bars en souvenirwinkels. Met name het eerste komt mooi uit. Uit de toergroep was nog iemand naar Cairns gegaan en samen zijn we wezen stappen. Zowel in de Woolshed als in de Gilligans was het prima toeven. Tijdens het stappen wilde een Duitser Duitsland in het Nederlands zeggen: hopeloze zaak.

Rond een uur of 2 was ik iedereen kwijt en vond ik het ook wel welletjes geweest. De volgende ochtend was mijn voornemen de rest van mijn verblijf in Australië vast te leggen. Helaas dacht de bank er anders over. Ik ben de bijna de hele dag bezig geweest om uit te vinden waarom ik niet bij geld kon. Het bleek uiteindelijk iets met een limiet te zijn. Had dit een dag later geweest, was er niets aan de hand.

Er was nog maar weinig van mijn dag over en ik moest nog eten. Ik kwam in een restaurantketen waar nog maar weinig mensen meer waren laat staan bediening. (15:00 is ook een rare tijd om te eten.) De barramundi smaakte goed. Zoals gezegd was er nagenoeg niemand. De enige bediening was achterin druk en de twee andere gasten te dronken. Ik was erg benieuwd wat er zou gebeuren als ik naar de wc zou gaan. Ik heb nog nooit iemand van de bediening zo opgelucht zien kijken.

Verder heb ik die dag op mijn gemakie de toerist uitgehangen. Lekker wandelen over de Esplanade (boulevard zeg maar) afgewisseld met ijs en bier op het terras. Zo kom ik de dag wel door.