Dag 9. Deze zat er nog niet helemaal op. We moesten nog ergens onze swag uitrollen. Dit deden we in Roma Gorge nog steeds in Western MacDonnells.

Nu lopen de locals van onze tour tegen de pesioenleeftijd aan, als er al niet overeen zijn. Niks mis mee, zonder hen was de groep niet compleet. Heel bescheiden werd er gevraagd of er, in tegenstelling tot de moderne muziek, opera over de speakers mocht; al is het maar 1 nummer. Tuurlijk was dit geen probleem. Opera in de outback blijkt een uitstekende combinatie en het bleef dus niet bij 1 nummer.

Ondertussen had Shane zich overtroffen met zijn bushtucker (eten in de Bush). Het was op zichzelf een speciale avond omdat dit de laatste keer bushcamping was. Een uitgelezen moment voor een spelletje rond het kampvuur. Hallo Harry. Ja Harry. Vertel Harry. En zo de kring rond. Geef je een verkeerd antwoord, kreeg je een andere naam. Dat moesten de andere onthouden. Een al hilariteit.

Dag 10: Normaal gesproken moesten we altijd voor zessen op. Dit keer liet hij ons tot zeven uur in de swag liggen. De laatste dag was aangebroken. De bestemming was Alice Springs. Er waren twee stops. De eerste begon met de Ghost gum walk in de Ormiston Gorge. De hike werd afgerond door heerlijk af te koelen in een waterhole. Bij de tweede stop was het meteen afkoelen in de Ellery Creek Big hole. Na een plons in het koude water en de laatste groepsfoto was het nog maar een klein stukje naar Alice Springs.

In het hostel kwam ik iets tegen wat ik al in 9 nachten niet heb gezien: een bed. Het was heel verleidelijk even te gaan liggen, alleen hadden we nog een etentje om alles af te sluiten. Uiteraard werd dit weer later dan voorzien. En als onze English boy op zijn arm slangen gaat tekenen met permanent marker weet je wel hoe laat het is.

Alice Springs: Dit plak ik er meteen maar achteraan want zoveel is daar niet te doen. Dat wil je ook niet want overdag wordt het daar 38 graden. Na die korte nachten vond ik het wel gepast om hier uit te slapen; zeker na afgelopen nacht. Het enige zinvolle wat ik heb gedaan, was de was. Alle kleren die ik aan heb gehad tijdens de toer, hadden een rode gloed van het stof.

Er waren nog meer die een extra nacht in Alice Springs bleven en we hebben met z'n allen nog gegeten. Ik wilde toch nog iets doen in Alice Springs. Dankzij de lonely planet wist ik dat er een transport hall of fame was. De volgende ochtend heb ik een fiets gehuurd en ben daar naar toe gefietst.

Het was weer een bijzondere plaats. In feite was het een groot terrein met een paar loodsen. Tussen de loodsen stonden veel vrachtwagens die betere tijden hebben gekend. Binnen stonden wel gerestaureerde exemplaren, al waren dat er niet veel. Daarnaast heb je ook nog the hall of fame. Dit was een zaal met enkele honderden foto's van chauffeurs netjes in een lijst met een verhaaltje erbij waarom zij een plekje verdiend hebben in de hall of fame.

Het was allemaal de moeite waard. Eenmaal terug in Alice Springs had ik nog tijd voor wat kangoeroe- kamelenlunch en ijs. Om 17:00 vertrok mijn vlucht naar de kust. Vaarwel Outback.