Dag 7, 8 en 9. Waar we gisteren van de zonsondergang hebben genoten hebben we vandaag de zonsopgang bewonderd met uitzicht op Uluru (of Ayers Rock) dat 30 kilometers verderop in de verte ligt. Dat is tevens het volgende doel. Eerst kregen we uitleg van Shane hoe belangrijk deze berg is voor de aboriginals. Vervolgens liepen we de basewalk om Uluru heen. Dit is 10 kilometer. Normaal gesproken draai ik mijn hand hier niet voor om, maar met 36 graden vond ik het best zwaar. Ik was ook blij het einde van de walk, want op een gegeven moment heb je die steen aan je rechterhand wel gezien.

Ons kamp is in Yulara op het Ayers Rock resort. Luxe want we hebben weer een dag stromend water. Slapen doen we uiteraard wel in de swag. Enfin, even een moment van chillen en met name afkoelen. s'Avonds gingen we weer naar de zonsondergang kijken alleen dan een stukje dichterbij en met bubbelwijn die we in Coober Pedy hebben gehaald voor deze gelegenheid.

We kwamen bijna als eerste aan bij het uitkijkenpunt. Het was dus nog rustig. Dat zou snel veranderen. Touringcars afgeladen vol met toeristen kwamen naar dezelfde plek. Daar ging het speciale moment.

Met onze groep hadden we afgesproken 1 groepsfoto te maken en later te delen. Een andere groep had die afspraak kennelijk niet. Iemand uit die groep vroeg mij om de groepsfoto te maken. Dat zagen de andere ook een voordat ik het wist hingen er een boel camera's om mijn nek. Het waren er zoveel dat ze niet in de gaten hadden dat ik ook een foto heb genomen met mijn eigen camera.

Toch blijft de zonsondergang bij Uluru een bijzonder schouwspel. Zo snel als de zon achter de horizon verdwijnt, zo snel verdwijnen ook de toeristen weer. Wij bleven net zolang tot het park open bleef. Werd het toch nog uniek.

Dag 8. De dag erop moesten we nog vroeger op. Dit maal voor een lookout (voor wie het wil weten: Talnguru Nyakunytjaku) waar je zowel Uluru als Kata Tjuta (the Olga's) kan zien. Natuurlijk is dit het mooist bij een zonsopgang.

Kata Tjuta was ook onze volgende stop voor een hike: De valley of the winds loop. Gelukkig was dit uitdagender dan de basewalk om Uluru en als je het mij vraagt een stuk mooier. Naarmate de dag vorderde werd het ook warmer, maar ik kon de hitte beter verdragen als gisteren. Kwam vast door de wind. Na de hike gingen we weer naar Yulara waar onze swags nog lagen. Maar die luxe van stromend water mag je niet aan wennen en dus was het op naar de volgende slaapstop: George Gill Range. Dit ligt vlakbij Kings Canyon.

Dit was weer ouderwets kamperen in de bush. Nu was deze plek niet bepaald netjes achter gelaten door de vorige kampeerders. Dat was nog niet eens het ergste. Dat waren wel de prikkels die overal in gingen zitten. Iedereen zat constant stekels uit vingers en kleren te halen. Ja dat hoort er ook bij. Na een muziekale avond werd het weer tijd voor de swag.

Dag 9. Onze swag lag vlakbij de Kings Canyon. Je raadt het al. Daar vond onze volgende bushwalk plaats: Kings Canyon Rim Walk. Om aan de bovenkant van de Canyon te komen moest je eerst behoorlijk stuk klimmen. Het was zeker de moeite waard. Ook hier weer genoten van de natuur. Gum tree die op de rotsen groeien permanent waterholes. Er is genoeg te zien.

Ook hier is de kleur van de stenen met name oranje. Dat viel een geëmigreerde Belg ook op. Toen hij erachter kwam hoeveel Nederlanders er in de groep zaten, viel hij zowat van de klif.

Na de wandeling werd het tijd voor de lunch op het Kings Canyon resort. Normaal gesproken hebben brood of wraps, maar dit was een BBQ lunch met kangoeroe en al. Dat ging er wel in na die wandeling.

Toevallig had ik opgevangen dat er weer een mooi stuk outback road er aan zat te komen. De zogenaamde Mereenie loop. Dit is eigenlijk alleen met een 4x4 te doen en gelukkig hebben wij die.

Iedereen had al een keer voorin gezeten en niemand had bezwaar dat ik dit stuk voorin ging zitten. Waanzinnig weer. Ik waande me bijna een Outback trucker.

In de wagen hebben we muziek dat gespeeld wordt vanaf een telefoon. Over het algemeen die van Shane. Shane vroeg of ik mijn telefoon wilde aansluiten. Geen probleem. Vlak voor ik wegging had ik nog meer muziek op mijn telefoon gezet gelukkig voor de anderen anders was er alleen maar dancemuziek.

Ik had snel een afspeellijst gemaakt en sloot toen mijn telefoon aan. Ik heb niet gelet op welke volgorde de nummers werden afgespeeld.

Na de Mereenie loop kwam er weer asfalt en reden over een slingerweg door de MacDonnell National Park met 10cc en men at work op de achtergrond. Hoe toepasselijk. Maar Louis Armstrong maakte de muziekale omlijsting compleet toen we de Tyler pass lookout opreden. Wauw wat een uitzicht. "Yes I think to myself what a wonderful world"