Dag 2 en 3. Deze dagen gaan we verder door de Flinders Rangers. Als eerste hebben weer een bushwalk gedaan. Daarbij hebben we de eerste muurschildering van de aboriginals gezien. Na de lunch en douche op het kampeer terrein van het Wilpena pound resort zijn we verder gereden voor de volgende bushwalk. Dit was de wandeling om de Wilpena Pound (Ikara) te aanschouwen met een uitkijkpunt. Je kan hier op 2 manieren naar kijken. Vanuit een geologische oogpunt en vanuit het oogpunt van de aboriginals. Beide zijn even boeiend.

Na deze tweede bushwalk werd het tijd voor het eerste echte bushcamp. Dit deden we in het Flinders National park op het Trezona Camp. Dit is een aangewezen plaats waar je kan kamperen, maar er is dus geen stromend water. Aan weerszijden van de aanhanger zitten 3 jerrycans van 20 liter en daar moeten we het mee doen. De droge rivierbedding leek de meest aangewezen plaats voor de swag omdat je daar zand hebt. Dat ligt lekkerder dan steen. Toch maar even voor de zekerheid aan Shane vragen of dit wel een goed idee is. Hij had het weer gecheckt en we kregen groen licht om daar te slapen.

Gelukkig ging het slapen iets beter dit keer. Met een extra trui en het opblaaskussen voor in het vliegtuig ging het stukken beter.

De dag erna gingen we tijdreizen door de Flinders Rangers; miljoenen jaren terug. Door erosie zijn verschillende aardlagen bloot komen te liggen. Door water over een grote steen te gieten, kan je de fossielen zien zitten. Overigens gaat dat tijdreizen off road dus dat was ook gaaf. Waar de Flinders Rangers ophouden, begint de outback. Ook hier is geen asfalt; slechts dirt tracks. In Marree was onze lunchstop. Stel je niet te veel voor van deze plaats. Het heeft maar een paar huizen. Voor het eten zijn we nog wel eerst naar een museum. Geweest die laat zien hoe het leven is in de outback en kregen we nog een miniconcert van een aboriginal met zijn gitaar. Na de lunch ging het verder langs de Ghan railway over de Oodnadatta track. Een van de stops was Lake Eyre South. Maar in tegenstelling tot het vermoeden, zit er geen water in het Eyremeer. Het is nu een zoutvlakte.

Het werd trouwens ook aanmerkelijk warmer hoe verder we de outback ingaan. Met de warmte neemt ook het aantal vliegen toe. Dat werd duidelijk tijdens onze volgende slaapstop bij Warriner Creek. Bij deze stop kwamen we vast te zitten in het zand. Mijn gevoel is dat Shane dat min of meer met opzet deed voor het groepsgevoel. Je moet immers helpen met het loskrijgen van het voertuig. Dat de rijplaten onder de aanhangers belandde was niet helemaal de bedoeling.

Anyway, we waren dus aan het helpen, maar ik werd gek van de vliegen. De Australian Salute (vlieg weg wuiven) hield ik even vol. Gelukkig had ik in Adelaide nog een vliegennet gekocht dat je over je hoofd doet. Dat went sneller dan je denkt. Daar kom je achter als je een slok wil nemen van je drinken.

Met het leeghalen van de aanhanger en veel graafwerk zijn we er in zijn geslaagd de auto los te krijgen. We moesten dus een stuk terug om ons kamp op te zetten, maar de aanhanger was leeggehaald. Nadat we de bagage naar het kamp hebben gesjouwd, was het een kwestie van de het kampvuur stoken swag uitrollen. De dag zat er weer op.